Τρεκλίζουν, μπορούμε να τους ρίξουμε

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχε ακόμη τελειώσει η ψηφοφορία στη Βουλή για το πολυνομοσχέδιο που προβλέπει, μεταξύ άλλων, μαζικές απολύσεις στους δήμους και το Δημόσιο και νέα φοροληστεία σε βάρος των φτωχών. Ακόμη κι αν καταψηφίζονταν κάποια από τα άρθρα, οι βουλευτές της δικομματικής ακροδεξιάς συγκυβέρνησης τελικά αναμενόταν να στηρίξουν στο σύνολό του το νέο ανθρωποφάγο τέρας του μνημονίου.

Η φορολόγηση των επιδομάτων ανεργίας και η αύξηση της παρακράτησης φόρου από τους μισθωτούς, είναι μόνον το «ορεκτικό» του πολυνομοσχεδίου, που θα έρθει να προστεθεί στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Ακολουθούν οι απολύσεις: 2.200 σχολικοί φύλακες, 3.500 υπάλληλοι της δημοτικής αστυνομίας, 2.500 εκπαιδευτικοί της τεχνικής εκπαίδευσης. Επίσης σε καθεστώς κινητικότητας εισάγονται 2.500 εργαζόμενοι στο χώρο της υγείας. Οι «βελτιώσεις» της τελευταίας στιγμής στο νομοσχέδιο προκάλεσαν το γέλιο ακόμη και των κυβερνητικών βουλευτών: δεν απολύονται, μας είπαν, όσοι σχολικοί φύλακες και δημοτικοί αστυνομικοί έχουν μεταπτυχιακό ή διδακτορικό! Ξέχασαν να εξαιρέσουν και τους κατόχους Νόμπελ…

Η καταστροφή του δικαιώματος των νέων για μόρφωση και ειδίκευση είναι εξάλλου ΗΔΗ γεγονός: σύμφωνα με τη Eurostat, μόνον μέσα στο 2012, 70.000 φοιτητές άφησαν τις σχολές τους στην Ελλάδα! Σύμφωνα με οργανώσεις προστασίας των παιδιών και τον Έλληνα Συνήγορο, πάνω από 100.000 παιδιά δουλεύουν, ασφαλώς παράνομα, στην Ελλάδα του «success story».

 Άλλο ένα μέτρο που προβλέπεται είναι ο καθορισμός του κατώτατου μισθού με υπουργική απόφαση από το 2017. Οι νεοφιλελεύθεροι δεν εμπιστεύονται ούτε την ελεύθερη αγορά και επιστρατεύουν διοικητικές αποφάσεις για να ρίξουν περαιτέρω τους μισθούς.

Λαβωμένη
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ωστόσο ότι η κυβέρνηση παραμένει λαβωμένη μετά τη μάχη της ΕΡΤ. Έχασε ένα από τα κεφάλια της, το οποίο, παρότι ήταν το μικρότερο, ήταν ταυτόχρονα αυτό που εξασφάλιζε ένα προσωπείο «οικουμενικότητας» και κυρίως αυτό που απέκρυπτε την προφανή αλήθεια: ότι κυβερνούν τα δύο κόμματα του δικομματισμού και μάλιστα εν πολλοίς με το ίδιο προσωπικό που κυβερνούσαν και τα προηγούμενα χρόνια. Ο Σαμαράς, που λίγα 24ωρα πριν από τις εκλογές του Ιούνη του 2012 διακήρυττε ότι δεν θα συμμετείχε ποτέ σε κυβέρνηση που θα είχε έστω και τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ, τώρα έχει αναγκαστεί να κάνει τον Βενιζέλο αντιπρόεδρο και υπουργό Εξωτερικών. Ο ακροδεξιός τηλεπωλητής του ΛΑΟΣ Α. Γεωργιάδης, ο οποίος επίσης έσκιζε τα ιμάτιά του ότι δεν θα προσχωρήσει ποτέ στη ΝΔ, τώρα είναι υπουργός της. Αυτή η καταγέλαστη ανακολουθία με τον εαυτό τους οφείλεται στο γεγονός ότι οι εντολοδόχοι του μνημονίου στηρίζονται σε μια κοινωνική μειοψηφία που όλο και συρρικνώνεται (η «περιποίηση» του Βενιζέλου στην πρόσφατη επίσκεψή του στην Κρήτη είναι μια σαφής ένδειξη γι’ αυτό). Άρα είναι αναγκασμένοι να συνασπίζονται. Από αυτή την ανάγκη προκύπτει και η προστασία που παρέχει ο Σαμαράς και οι βουλευτές του προς τον Βενιζέλο μπροστά στο μεγαλύτερο σκάνδαλο διαφθοράς στην εποχή του μνημονίου, τη λίστα Λαγκάρντ. Δείτε: Ο Παπακωνσταντίνου παραπέμπεται. Ο Διώτης και ο Καπελέρης διώκονται. Και σαν να είναι γύρω γύρω Δευτέρα και στη μέση Κυριακή -κατά το γνωστό ανέκδοτο- ο Βενιζέλος μένει στο απυρόβλητο, παρότι έκρυβε επί 15 μήνες τη λίστα και παρότι προστάτεψε φορολογικά τους φίλους του που βρίσκονταν στη λίστα, παρότι δηλ. βαρύνεται με τις ίδιες πράξεις και παραλείψεις για τις οποίες διώκονται οι άλλοι τρεις.

Απομόνωση
Όμως οι εφεδρείες του συστήματος, εκτός από τους ναζί της Χρυσής Αυγής, έχουν πια εξαντληθεί. Είναι χαρακτηριστικό ότι, μετά την απώλεια της ΔΗΜΑΡ, έχουν αρχίσει οι γκρίνιες και στο εσωτερικό της ΝΔ ενόψει του πολυνομοσχεδίου: Πολύδωρας, Κακλαμάνης, Λυκουρέντζος, αλλά κυρίως η Ντ. Μπακογιάννη κάνουν ανοιχτή κριτική, σε λαϊκές απογευματινές παραστάσεις ασφαλώς. Αντίστοιχες αντιδράσεις υπάρχουν και από βουλευτές του ΠΑΣΟΚ.

 Όπως το θέτει ο κύριος αρθρογράφος του συστημικού «Βήματος», «τα κόμματα εξουσίας έχασαν τα αβγά και τα πασχάλια και έναν χρόνο τώρα μια κολοβή συμμαχική κυβέρνηση παλεύει με εξωτερικούς θεούς και εσωτερικούς δαίμονες προκειμένου να ξαναβρεί κάποιο δρόμο εξόδου από τη μακρόχρονη κρίση». Αν ξεπεράσει κανείς την αναγόρευση της τρόικας σε θεό και τη δαιμονοποίηση της λαϊκής αντίστασης, η κατάσταση είναι όντως κάπως έτσι. Είναι χαρακτηριστικό της απαξίωσης της κυβέρνησης ακόμη και από τους πιο θερμούς υποστηρικτές της, ότι ο ίδιος αρθρογράφος διαμαρτύρεται: «Η τρόικα έχει διαπράξει μεθοδολογικά και λάθη πολιτικής στην ελληνική περίπτωση. Δογματισμός και υπεροψία δεν της πρέπουν. Μόνο που θέλει απέναντι πρόσωπα που να ορθώνονται και όχι να αποδέχονται τη νύχτα ότι ο ήλιος λάμπει».   

Ενώ λοιπόν είναι αποδυναμωμένη κοινωνικά, κοινοβουλευτικά και πολιτικά, η κυβέρνηση έχει πολλαπλασιάσει τους αντιπάλους της. Δεν έχει απέναντί της μόνο την ΕΡΤ, οι εργαζόμενοι της οποίας την αμφισβητούν εμπράκτως λειτουργώντας κανονικά απέναντι σε μια κωμικοτραγική «Δημόσια Τηλεόραση». Τώρα θα έχει απέναντί της και πολλούς κλειστούς δήμους (παρότι οι περισσότεροι δήμαρχοι έχουν εκλεγεί με τα δύο κόμματα εξουσίας). Έχει ήδη απέναντί της τους δημοτικούς αστυνομικούς που δεν τσιμπάνε στο παραμύθι της «κινητικότητας», παρά τις «γενναίες» προτάσεις Δένδια για ένταξή τους στην αστυνομία. Θα ξαναέχει απέναντί της τους εκπαιδευτικούς με τους οποίους νόμισε ότι «καθάρισε» τον Μάιο. Εν ολίγοις το καλοκαίρι δεν αποδείχθηκε εύκολη περίοδος για μέτρα όπως ήλπιζε η κυβέρνηση. Οι μεγάλες διαδηλώσεις στις 15, 16 και 17 Ιούλη είναι μια σαφής ένδειξη.

Οικονομία
Και δεν είναι μόνο το κοινωνικό μέτωπο. Στην οικονομία τα πράγματα είναι εξίσου τραγικά. Πρώτα η τρόικα διέψευσε το κλίμα ευφορίας που καλλιεργούσε η κυβέρνηση αναφέροντας πως «οι προοπτικές παραμένουν αβέβαιες» κι ότι «η εφαρμογή του προγράμματος καθυστερεί». Στη συνέχεια, στις 8/7, ήρθε η νέα σφαλιάρα από το ECOFIN που αποφάσισε να δώσει τμηματικά την πολυαναμενόμενη δόση των 8,1 δισ.: τον Ιούλιο θα δοθούν μόλις 4 δισ. ευρώ, ενώ μέχρι τον Οκτώβριο θα έχουν δοθεί το πολύ 6,8 δισ. ευρώ συνολικά. Αυτές οι εξελίξεις ήρθαν να προστεθούν στις αρνητικές δηλώσεις κορυφαίων Ευρωπαίων αξιωματούχων αναφορικά με το ενδεχόμενο ενός νέου κουρέματος του χρέους.

Το εσωτερικό οικονομικό μέτωπο είναι ακόμη χειρότερο. Οι ιδιωτικοποιήσεις φαίνεται να αποτυχαίνουν παταγωδώς. Οι τράπεζες κατάπιαν όλα τα λεφτά από το ταμείο στήριξης και από τις αυξήσεις κεφαλαίου και δεν δίνουν δράμι για… επενδύσεις.
Όσον αφορά τα δημοσιονομικά, το ίδιο το υπ. Οικονομικών, λέει πως υστέρηση των εσόδων έφθασε τα 1,6 δισ. ευρώ στο α’ εξάμηνο. Αν συνυπολογίσουμε τις επιστροφές φόρων, τότε η αστοχία ανέρχεται σε 2,2 δισ. ευρώ. Το πραγματικό κενό γιγαντώνεται αν λάβουμε υπόψη μας ότι οι πρωτογενείς δαπάνες κι οι δαπάνες του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων υπολείπονται των στόχων κατά 2 δισ. και 1 δισ. ευρώ αντίστοιχα. «Η υστέρηση των δημοσίων εσόδων θα καλυφθεί στο δεύτερο εξάμηνο, όπως και πέρσι, από την εκκαθάριση των φορολογικών δηλώσεων και την πληρωμή των φόρων στα ακίνητα», λένε, αλλά ούτε οι ίδιοι δεν τα πιστεύουν: Μέχρι τα μέσα Ιουλίου, είχαν κάνει δήλωση λιγότεροι από το 30% των φορολογούμενων, επισφραγίζοντας το γεγονός ότι η διαρκέστερη και πιο επιτυχημένη απεργία του λαού είναι η φορολογική απεργία. Έτσι ούτε το παραμύθι του πλεονάσματος θα υλοποιηθεί ποτέ.

Την ίδια στιγμή η ανεργία αυξάνεται: 28% σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, πάνω από 30% στην πραγματικότητα. Ακόμη κι αν δεν τους ενδιαφέρει η ανεργία, τους ενδιαφέρει το ΑΕΠ. Στο μέτωπο αυτό το 2013 η ύφεση θα ξεπεράσει το 5%, ενώ ο «Economist», προβλέπει ύφεση 2% και για το 2014! Το πλοίο δεν πάει απλώς πάνω στο παγόβουνο στο τέλος του έτους: μεταφέρει και πυρηνικές βόμβες στα αμπάρια του. Αυτός ήταν εξάλλου ο λόγος της «απόδρασης» του Κουβέλη από την κυβέρνηση.

Βαρβαρότητα
Το γεγονός ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει δεν σημαίνει ότι η κυβέρνηση θα αλλάξει στο τέλος ρότα. Αντίθετα, θα συνεχίσει με ακόμη πιο βάρβαρα μέτρα εκτελώντας τις εντολές της τρόικας και εξυπηρετώντας τα πολύ στενά συμφέροντα της ελληνικής ολιγαρχίας. Ήδη ετοιμάζεται για 4.500 απολύσεις τον Σεπτέμβριο.

Η ανατροπή αυτής της κυβέρνησης είναι μια αναντίρρητη αναγκαιότητα από τη σκοπιά των συμφερόντων της πλειονότητας του πληθυσμού. Όμως όλο και περισσότερο θα εγείρονται ερωτήματα για το «μετά». Σειρά επιχειρήσεων κλείνουν: Τρόφιμα, έπιπλα, χημική βιομηχανία, λιανικό εμπόριο. Επίσης άλλοι καπιταλιστές μεταφέρουν την έδρα τους στο εξωτερικό κάνοντας πολύ πιο εύκολη την προοπτική και της δικής τους συνολικής εξόδου από τη χώρα.

Η αστική τάξη και οι εκπρόσωποί της στην Ελλάδα φαίνεται όλο και περισσότερο ότι δεν μπορούν να κυβερνήσουν, ότι δεν μπορούν να οργανώσουν την παραγωγή, ακόμη και στο πλαίσιο των δικών τους συμφερόντων. Το μόνο που κάνουν είναι να καταστρέφουν σαν λυσσασμένο αγρίμι τις παραγωγικές δυνάμεις: εργοστάσια, υπηρεσίες, εργατική δύναμη. Η εναλλακτική λύση, όχι μόνον σε επίπεδο κυβέρνησης, αλλά σε επίπεδο οικονομίας και κοινωνίας, αρχίζει να γίνεται εξαιρετικά επείγουσα. Τις μεγάλες ρήξεις που είναι αναγκαίες για να γίνει πράξη αυτή η εναλλακτική λύση, πρέπει να τις κατανοεί πλέον απόλυτα η Αριστερά. Αλλιώς, χαιρετίσματα…