Το Μάιο μας έλεγαν «Κάνετε τις εξετάσεις τώρα και κλείστε τα σχολεία το Σεπτέμβριο». Τώρα ξαφνικά κρατάμε πάλι σε ομηρία την κοινωνία, της οποίας προφανώς ούτε εμείς ούτε κανένας άλλος εργαζόμενος δεν αποτελεί μέρος.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Καυτός Σεπτέμβρης
Το καλοκαίρι, όμως, ήταν πράγματι πολύ θερμό για την εκπαίδευση: Δεν θα επιστρέψουν στα σχολεία 16.000 εκπαιδευτικοί. Πρόκειται για το 1/4 του εκπαιδευτικού προσωπικού της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Είναι οι 2.500 της διαθεσιμότητας, οι 5.000 των μετατάξεων, οι 5.000 αναπληρωτές που τέθηκαν εκτός κανονικού προγράμματος και 3.500 υπό συνταξιοδότηση.
Επίσης, είχαμε την κατεδάφιση τριών δημοφιλών τομέων της επαγγελματικής εκπαίδευσης, κλεισίματα σχολείων (102 ΕΠΑΣ λειτουργούν φέτος για τελευταία χρονιά) και μετατάξεις από τη Δευτεροβάθμια στην Πρωτοβάθμια, οι οποίες έχουν τον τίτλο υποχρεωτικές, αλλά βαφτίζονται «εθελοντικές», όποτε θέλει το υπουργείο να παίξει τον καλό στα ΜΜΕ.
Σε λίγο θα ψηφιστεί στη βουλή ένα νομοσχέδιο για το Λύκειο που θα αποτελειώσει το δημόσιο σχολείο όπως το ξέραμε και θα εκτινάξει στα ύψη τη σχολική διαρροή και την παραπαιδεία. Εγκαινιάζεται το μέγα επίτευγμα της μαθητείας στα Τεχνικά Λύκεια (τι είδους σχολείο είναι αυτό με 28 ώρες τη βδομάδα μαθητεία;) και ιδρύονται μεταγυμνασιακές σχολές κατάρτισης, που θα βγάλουν εκτός τυπικής εκπαίδευσης χιλιάδες μαθητές από τα 15 τους χρόνια.
Τουλάχιστον το 1/3 των εκπαιδευτικών δεν έχει ιδέα σε τι σχολείο θα διδάξει, αν θα διδάξει και πού θα είναι αυτό, ενώ χιλιάδες εκπαιδευτικοί βρίσκονται σε ομηρεία, περιμένοντας την ολοκλήρωση των υπηρεσιακών μεταβολών.
Βιβλία για το «νέο» λύκειο δεν υπάρχουν, ούτε ύλη και οδηγίες κι ας πρόκειται να μετρήσει ο βαθμός των μαθητών της Α΄ τάξης για την εισαγωγή τους στα ΑΕΙ-ΤΕΙ. Οι αναθέσεις των μαθημάτων μαγειρεύονται συνεχώς, προετοιμάζοντας προφανώς τα επόμενα πλεονάσματα κι ακόμα δεν τα έχουμε δει όλα...
ΟΛΜΕ: Απεργία διαρκείας
Στη συνέλευση προέδρων, που έγινε τη Δευτέρα 9/9, υπερψήφισαν την πρόταση για απεργία διαρκείας με πενθήμερες επαναλαμβανόμενες από τη Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου και ενδιάμεσες γενικές συνελεύσεις, που εισηγήθηκαν από κοινού οι ΣΥΝΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ) και οι Παρεμβάσεις (εξωκοινοβουλευτική Αριστερά), 72 ΕΛΜΕ (κατά 6, λευκά 7). Το ποσοστό υπέρ της απεργίας ήταν 89,7% επί των ΕΛΜΕ και 92,2% επί του αριθμού των συνέδρων του πρόσφατου 16ου Συνεδρίου της ΟΛΜΕ.
Η θερμή ανταπόκριση από τους συγκεντρωμένους, αλλά και από τον κόσμο στα πεζοδρόμια στην παρουσία των εκπαιδευτικών και της ΟΛΜΕ στη μεγαλειώδη διαδήλωση της ΔΕΘ στη Θεσσαλονίκη δείχνει ότι αυτή η απεργία μπορεί να έχει τη συμπαράστασή μεγάλου μέρους της κοινωνίας και την ανοχή ενός άλλου.
Η προοπτική της υιοθέτησης της απεργίας διαρκείας και από άλλους κλάδους έχει τρομοκρατήσει την κυρίαρχη τάξη και την κυβέρνηση, η οποία, μετά τις «διαρροές» και τις διαψεύσεις ότι εξετάζει ξανά το ενδεχόμενο της επιστράτευσης των καθηγητών, δήθεν «για να μείνουν ανοικτά τα σχολεία», προχώρησε στις υποσχέσεις για επίλυση των προβλημάτων της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Στην πραγματικότητα προσπαθεί να προλάβει τη φωτιά που απειλεί να εξαπλωθεί και να την κάψει.
Την ίδια στιγμή, στα ΑΕΙ το κλίμα δυναμιτίζεται μέρα με τη μέρα. Έχουν αποφασιστεί σε κεντρικό επίπεδο δύο 48ωρες απεργίες, 10-11 και 12-13 Σεπτεμβρίου, καθώς και μια πενθήμερη από 16 έως 20 Σεπτεμβρίου, διάστημα που καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της περιόδου των εγγραφών.
Η ΔΟΕ δήλωσε ότι το απεργιακό πρόγραμμα θα διαμορφωθεί με βάση την απόφαση από την ΟΛΜΕ για πενθήμερη αγωνιστική κινητοποίηση από τις 16 Σεπτεμβρίου σε συνδυασμό με την ήδη αποφασισμένη, ομόφωνα, 48ωρη απεργιακή κινητοποίηση της ΑΔΕΔΥ στις 18 και 19 Σεπτεμβρίου. Ήδη δεκάδες Σύλλογοι της Πρωτοβάθμιας συγκαλούν Γενικές Συνελεύσεις τις επόμενες μέρες, ώστε να αποφασίσουν τη συμπόρευση για απεργία διαρκείας με τη Δευτεροβάθμια.
Προϋποθέσεις νίκης
Η απεργιακή μάχη των καθηγητών μπορεί και πρέπει να γίνει το έναυσμα για την γενίκευση της μάχης που θα σταματήσει την πολιτική των μνημονίων. Όλες οι μέχρι τώρα αποφάσεις δείχνουν ότι μια σειρά από ομοσπονδίες και κλάδους κινούνται στην ίδια κατεύθυνση με τις αποφάσεις της ΟΛΜΕ. Μέσα στη βδομάδα θα πάρουν τις αποφάσεις στους και οι δάσκαλοι (ΔΟΕ).
Ο αναμφισβήτητα πολιτικός χαρακτήρας αυτής της απεργίας θα κριθεί από το βάθος και το πλάτος των συμμαχιών με την υπόλοιπη κοινωνία, το είδος των αιτημάτων και τον ευρύτερο δυνατό συντονισμό.
Η προετοιμασία του απεργιακού αγώνα γίνεται με τη δημιουργία απεργιακών επιτροπών στις περισσότερες ΕΛΜΕ, καθώς και επιτροπών αγώνα με συμμετοχή πρωτοβάθμιων σωματείων της περιοχής, συλλόγων, δημοτικών σχημάτων, συλλόγων γονέων, λαϊκών συνελεύσεων, καθώς και κατοίκων που θέλουν να συμπαρασταθούν στον αγώνα. Αυτές οι επιτροπές οργανώνουν σειρά παρεμβάσεων στις περιοχές τους, συγκεντρώσεις, μοίρασμα προπαγανδιστικού υλικού κ.ά.
Η περιφρούρηση της απεργίας με την καθημερινή παρουσία των απεργών και των συμπαραστατών στα σχολεία με τη μορφή απεργιακών φρουρών σε συγκεκριμένα σχολεία, οι συζητήσεις με γονείς και μαθητές στο πλαίσιο κέντρων αγώνα, η οικονομική στήριξη συναδέλφων μέσα από απεργιακά ταμεία, είναι αναγκαίες δράσεις για να κρατηθεί η απεργία.
Ο αγώνας για να σταματήσουμε αυτή την πολιτική έχει γενικά πολιτικά χαρακτηριστικά και είναι μια κρίσιμη αναμέτρηση του εργατικού κινήματος με την κυβέρνηση. Η ευθύνη της Αριστεράς για την πολιτική στήριξη και το προχώρημα είναι μεγάλη.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, με τις μέχρι τώρα αποφάσεις, δείχνει διάθεση να μπει μπροστά σ’ αυτή τη μάχη. Αυτό όμως οφείλει να γίνει συγκεκριμένη υλική δύναμη, όλες οι Οργανώσεις Μελών θα πρέπει να κινητοποιηθούν στους χώρους που βρίσκονται για συγκρότηση και στήριξη των Επιτροπών Αγώνα. Θα πρέπει να κινητοποιήσουν κάθε γειτονιά να συμμετέχει και να συμπαρασταθεί στον αγώνα των εκπαιδευτικών.
Το ΚΚΕ, με την πρότασή του για 48ωρη απεργία τις μέρες της απεργίας που προκήρυξε η ΑΔΕΔΥ, βρέθηκε πίσω από τις διαθέσεις και τις ανάγκες των εκπαιδευτικών και του κινήματος. Η αρθρογραφία του «ρεαλισμού», που εντοπίζει προβλήματα συμμετοχής κλπ, «βαραίνει», αντί να σπρώχνει προς την κατεύθυνση του αγώνα. Έστω και την ύστατη στιγμή, πριν τον απεργιακό αγώνα, οφείλει να αναθεωρήσει τη στάση του και να συμβάλλει μαζί με τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς στο δυνάμωμα του απεργιακού αγώνα.
Το φθινόπωρο θα αποδειχθεί καυτό για την κυβέρνηση και την τρόικα. Οι εκπαιδευτικοί ξεκινάμε. Ο αγώνας θα είναι δύσκολος, αλλά μπορούμε να τους νικήσουμε.