Πώς να ξηλώσουμε τους νεοναζί

Ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, επιφανής προσωπικότητα του ακροδεξιού εθνικιστικού χώρου, επιστήθιος φίλος και σύμβουλος του Σαμαρά, την επομένη της δολοφονίας του Παύλου δήλωνε ξεδιάντροπα: «Η στρατηγική έντασης του ΣΥΡΙΖΑ τροφοδοτεί τη Χρυσή Αυγή». Στο ίδιο μήκος κύματος, ο έτερος ακροδεξιός πρωθυπουργικός σύμβουλος, Φαήλος Κρανιδιώτης, είχε το θράσος να «δείξει» ως συνυπεύθυνο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα την Αριστερά, ως το «άλλο άκρο».

Την ώρα που ο Σαμαράς, πιεσμένος από την κατακραυγή για τη δολοφονία και τις ευρωπαϊκές πιέσεις, κάνει μισό βήμα πίσω, δηλώνοντας «η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να μην επιτρέψει στους επιγόνους των ναζί να δηλητηριάζουν την κοινωνική μας ζωή, να εγκληματούν», χωρίς να μιλήσει για τα «δύο άκρα», οι σύμβουλοί του λένε ξεκάθαρα αυτό που θα ήθελε να πει κι ο ίδιος, αλλά στην παρούσα συγκυρία δεν μπορεί.

Άλλωστε το γεγονός πως η λέξη «Χρυσή Αυγή» επιμελώς δεν χρησιμοποιήθηκε για πολλοστή φορά στο διάγγελμα Σαμαρά, δεν είναι τυχαίο.

Παρότι η Ντόρα Μπακογιάννη έχει μονοπωλήσει τα κανάλια ως «η φωνή της λογικής» της ΝΔ και ορκίζεται πως η δεξιά είναι παράταξη της ελευθερίας και της δημοκρατίας, οι ψήφοι της Χρυσής Αυγής για να επαναπατριστούν στη ΝΔ χρειάζονται Κρανιδιώτηδες και Λαζαρίδηδες.

Στρατόπεδα
Επίσης χρειάζονται στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και Ξένιους Δίες. Γι’ αυτό ακροδεξιοί δημοτικοί σύμβουλοι που εμφανίζονται σε εκδηλώσεις της Χρυσής Αυγής, όπως ο Νίκος Μονέος στη Νίκαια, διαφωνούν με την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου να μην επιτραπεί το ρατσιστικό συσσίτιο των φασιστών, υιοθετώντας την εκφρασμένη γραμμή Κρανιδιώτη πως δεν πρέπει να εμποδίζονται οι «αγαθοεργίες».

Το καθοριστικό στοιχείο στην αποφασιστικότητα της στάσης του Σαμαρά εναντίον της Χρυσής Αυγής παραμένει η ανάγκη απόκρουσης του εργατικού κινήματος και του κινδύνου «εξ αριστερών». Γι’ αυτό η όποια πίεση στη Χρυσή Αυγή παραμένει ζητούμενο για πόσο και ως πού θα ασκηθεί.

Η «στρατηγική της έντασης», για την οποία κατηγορείται η Αριστερά, εφαρμόζεται ασυστόλως από τη ΝΔ επί μήνες και η πρακτική της εφαρμογή συνεπάγεται χάιδεμα και όχι σύγκρουση με τον όμορο χώρο των φασιστών. Άλλωστε οι εφοπλιστές και οι εργολάβοι της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης έχουν διαλέξει άκρο και είναι αυτό της Χρυσής Αυγής.

Την ώρα που το απεργιακό μέτωπο ΟΛΜΕ και κλάδων του Δημοσίου πιέζει την κυβέρνηση, η πυγμή απέναντι στο κίνημα και την Αριστερά είναι όρος επιβίωσης του Σαμαρά και δεν ισοφαρίζεται με τον όποιο πρόσκαιρο επαναπατρισμό ψήφων από τη Χρυσή Αυγή. Με δυο λόγια, η κατάσταση είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα για την ακροδεξιά Σαμαρική δεξιά.

Ο μόνος παράγοντας που μπορεί πραγματικά να συρρικνώσει την κοινωνική και πολιτική επιρροή ΝΔ και φασιστών είναι το δυνάμωμα του εργατικού κινήματος, η διεύρυνση της βάσης στήριξής του στις λαϊκές γειτονιές και ο αντιφασιστικός του προσανατολισμός. Αυτό είναι το μόνο πραγματικό «άκρο» που μπορεί να αντιπαρατεθεί με το άκρο της μνημονιακής εξαθλίωσης του Σαμαρά, συνεπικουρούμενο από την Αριστερά και ειδικά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Τα υπόλοιπα είναι μάλλον δευτερεύοντα και τα μπρος-πίσω του «αντιφασισμού» της ΝΔ δεν εγγυώνται σε κανέναν εργαζόμενο ή άνεργο ψωμί κι ελευθερία.

Η κλιμάκωση της έντασης από τη φασιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής ήταν σχεδιασμένη και σαφής. Πρώτα το χτύπημα στο οργανωμένο εργατικό κίνημα ΠΑΜΕ-ΚΚΕ στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη. Αμέσως μετά η αμφισβήτηση της ηγεμονίας της δεξιάς πολυκατοικίας της ΝΔ στο Μελιγαλά. Και τέλος η δολοφονία ενός αριστερού αντιφασίστα στο Κερατσίνι. Με αυτό το τριπλό χτύπημα η ναζιστική οργάνωση επέλεξε να οριοθετήσει μια μετάβαση: από τα ρατσιστικά πογκρόμ, στο πεδίο του «εσωτερικού εχθρού».

Οι νεοναζί αισθάνθηκαν πως διαθέτουν αρκετούς συμμάχους τόσο στο πολιτικο-μιντιακό κατεστημένο όσο και στους κρατικούς μηχανισμούς. Όμως η υποτίμηση του αντιπάλου αποτελεί πάντα σοβαρό λάθος. Δεν εννοούμε βέβαια τον Δένδια, αλλά το κίνημα αντίστασης.

Η πανελλαδική κινητοποίηση πολλών δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στις αντιφασιστικές διαδηλώσεις της επομένης της δολοφονίας δημιούργησε σοβαρή ανησυχία στο σύστημα ότι μπορεί να εξελιχθεί ένας άλλου τύπου Δεκέμβρης. Αυτή τη φορά με αναβαθμισμένα χαρακτηριστικά ενότητας δράσης στο κίνημα και την Αριστερά, με τη συμμετοχή συνδικάτων, απεργών και επιτροπών αγώνα, δυνάμεων πολλαπλάσιων από εκείνες των ως τώρα αντιρατσιστών και αντιφασιστών, κάτι που φοβήθηκαν όπως ο διάολος το λιβάνι.

Έτσι, από την πρώτη στιγμή προσπάθησαν να ελέγξουν τις αντιδράσεις, θέτοντας εαυτόν στην πρωτοπορία του θεσμικού αντιφασισμού και αναμασώντας τις γνωστές μπούρδες περί «συνταγματικού τόξου».

Βεβαίως υπάρχουν δυσκολίες. Είναι άλλο να λες πως θα εκκαθαριστεί η Αστυνομία από τους φιλοχρυσαυγίτες (βλέπε κάποιες παραιτήσεις ανώτατων αξιωματικών της ΕΛ.ΑΣ.) και άλλο να το κάνεις. Για την ακρίβεια, για να γίνει κάτι τέτοιο θα έπρεπε να στραφεί η μισή αστυνομία ενάντια στην άλλη μισή, κάτι απολύτως απευκταίο για το σύστημα. Γι’ αυτό το λόγο κανείς δεν πρέπει να περιμένει παθητικά τι θα κάνει η Δικαιοσύνη και η Αστυνομία, αλλά να συνεχίσουμε στο δρόμο του αντιφασιστικού-εργατικού κινήματος των προηγούμενων ημερών.

Δίκτυο
Το ζητούμενο είναι να χτίσουμε ένα σοβαρό δίκτυο συνδικάτων, τοπικών πρωτοβουλιών αγώνα και συλλογικοτήτων, αντιφασιστικών πρωτοβουλιών και αντιρατσιστικών-μεταναστευτικών οργανώσεων, που να επιχειρεί να εξαφανίσει τόσο τη Χρυσή Αυγή, όσο και τη μνημονιακή κυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου. Κάτι τέτοιο μπορεί να εξελιχθεί μόνο με την ισχυρή κινητοποίηση του εργατικού κινήματος.

Η ανατροπή του Σαμαρά παραμένει ο βασικός στόχος των κινημάτων αντίστασης. Μόνο που από δω και μπρος το κίνημα σε κάθε εργατικό χώρο, γειτονιά, σχολείο και σχολή, απαιτείται να συμπεριλαμβάνει και να αναπτύσσει το μέτωπο της αντιφασιστικής ενότητας, με ραχοκοκαλιά την ενότητα δράσης της Αριστεράς.
Αυτό έγινε στη Νίκαια και οδήγησε στην αφαίρεση των πινακίδων των φασιστών από τα τοπικά τους γραφεία. Στην Ιεράπετρα επίσης έκλεισε το μαγαζί. Στην Καβάλα δεν έγιναν τα προγραμματισμένα εγκαίνια των γραφείων τους. Είναι η κατάλληλη στιγμή να βάλουμε τους φασίστες ξανά μέσα στις τρύπες τους, απαιτώντας σε κάθε πόλη και γειτονιά το κλείσιμο κάθε ναζιστικής γιάφκας.

Είναι καιρός να απευθυνθούμε σε κάθε αντιρατσιστή και αντιφασίστα, καλώντας στην ενίσχυση του κινήματος ανατροπής του μνημονίου, στις απεργιακές φρουρές στα σχολεία, στις λαϊκές επιτροπές αγώνα στις γειτονιές.
Τα καθήκοντα είναι άμεσα και στα δύο μέτωπα: Ανατροπή της κυβέρνησης των τραπεζιτών και ξήλωμα των τοπικών φασιστικών δικτύων που με τόσο κόπο έστησε η Χρυσή Αυγή τα τελευταία τρία χρόνια.

Συμπλήρωμα
Συμπλήρωμα της θεωρίας των άκρων αποτελεί η θεωρία του «συνταγματικού τόξου». Όλων δηλαδή των κοινοβουλευτικών κομμάτων απέναντι στην αντισυνταγματική Χρυσή Αυγή. Ένθερμος υποστηρικτής είναι ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης, με το συμπλήρωμα καραμανλικών στελεχών της ΝΔ, της Ντόρας Μπακογιάννη κλπ.

Η θεωρία προϋποθέτει μίνιμουμ συμφωνία υπεράσπισης της δημοκρατίας και άμβλυνση των διχαστικών αντιπαραθέσεων μνημονίου-αντιμνημονίου από την Αριστερά. Με δυο λόγια, προσπαθούν να μας πείσουν να υπερασπιστούμε τη δημοκρατία όλοι μαζί, αφεντικά κι εργάτες, πλούσιοι και φτωχοί, αριστεροί, κεντρώοι και δεξιοί, μην πούμε και ακροδεξιοί που λένε κακά λόγια για τους νεοναζί.

Πρόκειται για μια τεράστια πεπονόφλουδα για το κίνημα και την Αριστερά. Καταρχήν όσον αφορά το ποια είναι η δημοκρατία που καλούμαστε να υπερασπιστούμε: Εκείνη της μνημονιακής πείνας, όπου ο κόσμος πεθαίνει στην ψάθα, απελπίζεται, αυτοκτονεί, αλλά δεν διεκδικεί να αρπάξει του αφέντη το φαΐ.

Είναι η «δημοκρατία» έκτακτης ανάγκης των ΜΑΤ, των συλλήψεων όσων αγωνίζονται, των χημικών και της καταστολής στις διαδηλώσεις, των απεργοσπαστών μπράβων των εργοδοτών.

Εκείνη η «η δημοκρατία» που κυνηγά τους αντιφασίστες σαν εξίσου επικίνδυνο άκρο με τους Χρυσαυγίτες και τους βασανίζει στη ΓΑΔΑ. Που ηττήθηκε ιστορικά στην Ισπανία του ’36, γιατί ξεδόντιασε με τις ευλογίες του ΚΚ κάθε μαχητική αντιφασιστική πολιτοφυλακή.

Όχι, εμείς δεν υπερασπιζόμαστε αυτή τη δημοκρατία έκτακτης ανάγκης μαζί με τους συμμάχους του «συνταγματικού τόξου». Υπερασπιζόμαστε τη δημοκρατία της ελεύθερης έκφρασης, της απεργίας χωρίς επιστράτευση, του αφοπλισμού της αστυνομίας και της διάλυσης των ΜΑΤ, της ελεύθερης μετακίνησης και των ίσων δικαιωμάτων των μεταναστών.

Δεν θα συνταχθούμε με το Σαμαρά και το Βενιζέλο για να πολεμήσουμε τους Χρυσαυγίτες, τους οποίους ανέχθηκαν και εξέθρεψαν τόσα χρόνια ως αντίβαρο στην αριστερή ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου. Δεν θα δώσουμε το αντισυστημικό άλλοθι στους φασίστες πως τάχα τους πολεμά σύσσωμο το πολιτικό σύστημα.

Για την Αριστερά και ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ αυτές οι απλές αλήθειες οφείλουν να γίνουν απόλυτο κτήμα, οδηγός για δράση και συγκεκριμένη πολιτική, σε γειτονιές και χώρους δουλειάς. Με καθαρό και αποφασιστικό τρόπο, χωρίς περιθώρια παρερμηνειών και ταλαντεύσεων, όπως π.χ. τις αιτήσεις για συμβούλια πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, και άλλα τέτοια, που εισάγουν τα «συνταγματικά τόξα» από την πίσω πόρτα...