Η Αριστερά μπροστά σε ιστορικές ευθύνες

Η κυβέρνηση Σαμαρά προχώρησε σε μια (όπως ήλπιζε) ελεγχόμενη αποκαθήλωση της Χ.Α., για δύο βασικούς λόγους: Αφενός, υποχρεωτικά, για να αποφύγει το «πάντρεμα» του αντιφασιστικού κινήματος με το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα, που θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα πολύ επικίνδυνο ανατρεπτικό ρεύμα. Αφετέρου, κατά επιλογή, ελπίζοντας να «κοντύνει» εκλογικά το ρεύμα της Χ.Α., για να κρατήσει ζωντανές τις ελπίδες της ΝΔ να αναδειχθεί πρώτο κόμμα, αν και όταν στηθούν οι κάλπες.

Κανείς δεν δικαιούται σήμερα να ξεχάσει ότι η διόγκωση της Χρυσής Αυγής ήταν τμήμα του «σχεδίου» αυταρχικής-αντιδημοκρατικής μετατόπισης της μεγάλης αντιμνημονιακής κοινωνικής πλειοψηφίας, μέσα από τη γενικότερη στροφή προς τα δεξιά του κράτους και της δημόσιας ζωής, μέσα από την επιδίωξη της κυβέρνησης, της τρόικας και των ΜΜΕ να συγκροτήσουν ένα μαζικό αντεργατικό, αντικινηματικό, αντιαριστερό πολιτικό ρεύμα.

Το κοινό μέτωπο διοικητικών-εκπαιδευτικών-φοιτητών έχει μπλοκάρει την «κινητικότητα» των απολύσεων περίπου 1.500 υπαλλήλων σε πανεπιστήμια της Αθήνας, Θεσσαλονίκης, Πάτρας, Ιωαννίνων, Θεσσαλίας, Κρήτης, «κλείνοντας» τα ιδρύματα τώρα, για να μην κλείσουν μόνιμα αργότερα, αν υλοποιηθούν τα σχέδια της κυβέρνησης.

Πολύ πριν τις 16/9, που άρχισε η απεργιακή εβδομάδα της ΑΔΕΔΥ, εργαζόμενοι και φοιτητές στα πανεπιστήμια και το πολυτεχνείο είχαν συντονιστεί σε μαχητικές μορφές αγώνα, μπλοκάροντας όλες τις διαδικασίες της πανεπιστημιακής κοινότητας. Το αποτέλεσμα ήταν η κυβέρνηση να μην έχει τα ονόματα όσων θέλει να ξαποστείλει στην ανεργία.

Η συναυλία στο Πολυτεχνείο με τους εργαζόμενους της ΕΡΤ δείχνει πόσο ωραία πράγματα μπορούμε να καταφέρουμε όλοι μαζί.

Στην πενθήμερη απεργία (23-27/9) των εργαζομένων στα ΑΕΙ-ΤΕΙ-Πολυτεχνείο σημαντική πρωτοβουλία είναι η συμπόρευση των διοικητικών των πανεπιστημίων με την ΠΟΕ-ΟΤΑ τη Δευτέρα 23/9, αλλά και η συμμετοχή στο συλλαλητήριο της ΟΛΜΕ την Τετάρτη 25/9.

Φαινομενικά «άσχετοι» μεταξύ τους κλάδοι κινητοποιούνται από κοινού και καλλιεργείται η ταξική αλληλεγγύη στην πράξη, ακυρώνεται ο κοινωνικός αυτοματισμός κυβέρνησης-εργοδοτών-καθεστωτικών ΜΜΕ.

Συναυλίες, συλλαλητήρια, καταλήψεις σε Αθήνα, Πάτρα, Γιάννενα, από όλους τους εμπλεκόμενους στην πανεπιστημιακή διαδικασία, κρατούν ψηλά τη σημαία των αγώνων και μπορούν να συσπειρώσουν και να εμπνεύσουν και άλλα τμήματα εργαζομένων. Δεν μπορούμε εύκολα να λέμε πια ότι «απεργούμε μόνοι μας».

Η απεργιακή εβδομάδα (16-20/9) της ΑΔΕΔΥ υλοποιήθηκε με πολλές απεργίες, ακόμα και πριν τις 16 Σεπτέμβρη, με πολυπληθέστατες και ζωντανές  διαδηλώσεις, με συντονιστικά πρωτοβάθμιων συλλόγων, με κοινές πορείες σωματείων που παλιότερα σφάζονταν λόγω έντονου συντεχνιασμού.

Η συνέχεια είναι εδώ, με νέες απεργίες. Η πεποίθηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων στο Δημόσιο ότι δεν πρόκειται να γλυτώσει κανείς από απολύσεις, πενιχρό μισθό, μηδέν ασφαλιστική κάλυψη και ανεξέλεγκτες συνθήκες εργασίας, χωρίς στοιχειώδη δημιουργικότητα και αξιοπρέπεια, πιέζει πια ασφυκτικά τις συνδικαλιστικές ηγεσίες όλων των πολιτικών «αποχρώσεων».

Με αποσπασματικά βήματα, δειλές, αλλά πραγματικές προσπάθειες συντονισμού, πολύ προβληματισμό για το παρακάτω και οικονομικές δυσκολίες, οι συνάδελφοι στα υπουργεία και τα εποπτευόμενα νομικά πρόσωπα (δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου) προχωράνε συνδικαλιστικά σε προκήρυξη νέων κινητοποιήσεων και πολιτικά στη συζήτηση για γενική πολιτική απεργία.

Τα ζητήματα που απασχολούν όλο τον κόσμο είναι: πώς θα «νεκρώσουν τα πάντα στη χώρα», πώς μπορούμε να το οργανώσουμε αυτό, πώς οι παλιές συνήθειες της ανάθεσης πρέπει να ξεπεραστούν, να μη μας «πάρει από κάτω», να συνεννοηθούμε για να νικήσουμε, να ρίξουμε την κυβέρνηση.

Στα ασφαλιστικά Ταμεία (ΙΚΑ, ΟΑΕΕ κλπ) οι εργαζόμενοι συνεχίζουν τον αγώνα με 48ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες.

Στο υπουργείο Εμπορίου στην Κάνιγγος βρίσκονται σε διαρκή κινητοποίηση, με ελαφρές διαφοροποιήσεις στη μορφή, από το καλοκαίρι.
Στο υπουργείο Πολιτισμού, παρά τις συνεχείς επισκέψεις ελεγκτών δημόσιας διοίκησης για να τρομοκρατηθούν οι εργαζόμενοι και να μη συμμετέχουν στις απεργίες, αυτοί δίνουν μάχες με διάφορες μορφές αγώνα.

Στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων έχουν αποκαταστήσει μια αξιοπρόσεκτη επικοινωνία με τους εποπτευόμενους φορείς τόσο στη βάση όσο και στην κορυφή και κρατάνε ένα σημαντικό και συνεχές επίπεδο αγώνων.

Στο υπουργείο Οικονομικών απεργήσανε για να μην απολυθούν οι καθαρίστριές του.

Στην υπηρεσία πολιτικής αεροπορίας, στο υπουργείο Τουρισμού και σε πολλές άλλες υπηρεσίες οι εργαζόμενοι μπαινοβγαίνουν στο «χορό» των κινητοποιήσεων.

Η ΑΔΕΔΥ δημιουργεί συνθήκες γενικής απεργίας. Με τις ηγεσίες που έχουμε και με την κατάσταση της Αριστεράς, δεν θα φτάσουμε σε γενική πολιτική απεργία με άλλον τρόπο παρά με συνεχή πίεση από όσους στην Αριστερά το καταλαβαίνουν, προς συνδικαλιστικά όργανα και πολιτικά κόμματα.

Το ΚΚΕ βάζει εμπόδια στις ραγδαίες εξελίξεις που θα μπορούσαν να φέρουν οι αγώνες, αλλά τελικά αναγκάζεται να ακολουθεί το εργατικό κίνημα.

Η διάρκεια των κινητοποιήσεων δεν θα είναι χωρίς διαλείμματα, χωρίς σκαμπανεβάσματα. Δεν χρειάζεται να απογοητευόμαστε, αλλά να οργανώνουμε τις επόμενες κινήσεις μας.

Το ποιοτικό άλμα προήλθε από την τραγική δολοφονία του Π. Φύσσα από τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Στις συνελεύσεις των εργατικών χώρων, η συζήτηση για τους φασίστες, τις πρακτικές τους, τις διασυνδέσεις τους και την αντιμετώπισή τους καταλαμβάνει το μισό όλων των τοποθετήσεων, πέρα από τα ψηφίσματα που θεωρούνται απολύτως δεδομένα.

Πάντως, τα απεργιακά ταμεία, η στήριξη απεργιακών φρουρών άλλων κλάδων που χρειάζονται βοήθεια, η απεύθυνση στην κοινωνία για κάθε είδους ενίσχυση, η συνεννόηση μεταξύ μας για να μπλοκάρουμε υπηρεσίες-κλειδιά, χρειάζονται αναβάθμιση στην αγωνιστική καθημερινότητα, γιατί τα πράγματα άλλαξαν, σκλήρυναν και απαιτούν διαφορετική αντιμετώπιση από αυτή που ξέραμε μέχρι τώρα.