Η εργατική αντίσταση, παρά τη λήξη της πολυήμερης απεργίας των καθηγητών, είναι παρούσα σε μια σειρά από χώρους και αποτελεί το βασικότερο παράγοντα που μπορεί να μπλοκάρει την αντικοινωνική λαίλαπα των μνημονιακών μέτρων και να ανατρέψει κυβέρνηση και τρόικα (βλ. σελ. 6), ανοίγοντας το δρόμο για τη νίκη εργατικών-λαϊκών δυνάμεων και την ανάδειξη μιας κυβέρνησης της Αριστεράς.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Από την απεργία διαρκείας των διοικητικών υπαλλήλων στα ΑΕΙ (βλ. σελ. 14), τις πρωτοβουλίες συντονισμένης απάντησης των εργαζομένων στα νοσοκομεία που καταρρέουν από τις περικοπές του Άδωνη (βλ. σελ. 16), μέχρι τους «δύσκολους» κλάδους του ιδιωτικού τομέα (δανειζόμενο προσωπικό τραπεζών, ταχυμεταφορές, τηλεπικοινωνίες, βλ. σελ.5), οργανώνονται κινητοποιήσεις ενάντια στις μαζικές απολύσεις, την εργοδοτική αυθαιρεσία και την απόπειρα ισοπέδωσης εργατικών κατακτήσεων δεκαετιών.
Αυτή η αποσπασματική εργατική μαχητικότητα, εφόσον κλιμακωθεί και συναντηθεί με τους υπόλοιπους κοινωνικούς αγώνες και το μεγάλο αντιφασιστικό κίνημα που χτίζεται στις γειτονιές, μπορεί να αποτελέσει τον καταλυτικό παράγοντα που θα συντρίψει τα μνημόνια και τους φασίστες.
Ως πρώτη και βασική προϋπόθεση για ένα τέτοιο καθήκον είναι η άμεση ανασύνταξη του εργατικού και του συνδικαλιστικού κινήματος. Για να ανταποκριθούμε με επιτυχία σε αυτή την επείγουσα ανάγκη, η στάση και ο βαθμός εμπλοκής της Αριστεράς θα είναι ο καθοριστικός παράγοντας (βλ. σελ. 4).