Η σημασία της έμπρακτης συμπαράστασης

Οι ηγεσίες των σωματείων (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ και συνοδοιπόροι) είναι παραδομένοι. Κι όμως πολύς κόσμος αγωνίστηκε αυθόρμητα, όπως καταλάβαινε και μπορούσε, για να αμυνθεί, να αντιδράσει, να αντισταθεί. Ωστόσο ήταν φυσιολογικό να μην καταφέρουν αμέσως να βγουν όλοι οι κλάδοι συγχρόνως στο δρόμο. 

 

Τα πρόσφατα παραδείγματα της ΕΡΤ και των διοικητικών στα ΑΕΙ, χώρων με λίγους εργαζόμενους και με εύκολες επιθέσεις από τον κοινωνικό αυτοματισμό εκ μέρους της κυβέρνησης, δεν αποτελούν απλά ηρωικές εστίες αντίστασης, αλλά δείχνουν και τη δυνατότητα μετατροπής των «απλών» και «καθημερινών» ανθρώπων σε ανυποχώρητους και αποφασισμένους μαχητές.

 

Αυτό είναι λάθος συλλογισμός, που δέχεται την επίδραση της ιδεολογίας του σημερινού συστήματος: ότι είμαστε άτομα με προσωπική ευθύνη σε κάθε μας πράξη, η οποία βρίσκεται υπεράνω της συνολικής κατάστασης που επικρατεί και οφείλουμε, ανεξαρτήτως όλων των παραγόντων, να συμπεριφερόμαστε με κάποιον τρόπο.

 

Το συμπέρασμα που βγαίνει όμως είναι το ακριβώς αντίθετο: Η ΕΡΤ και οι διοικητικοί των ΑΕΙ, λόγω της συλλογικής ανυπακοής και αντοχής που επιδεικνύουν, αναγκάζουν την κυβέρνηση να τους βάζει ατομικά διλήμματα και τρικλοποδιές, που επηρεάζουν το κάθε πρόσωπο το οποίο μεμονωμένα μπορεί να λυγίσει. Την επόμενη μέρα όμως, στη συνέλευσή του, με τους συναγωνιστές του παρόντες, ψηφίζει απεργία και στη συνέχεια την τηρεί.

 

Στους διοικητικούς των ΑΕΙ και στην ΕΡΤ υπάρχουν «κανονικοί» άνθρωποι, από τους οποίους –κατά τα λεγόμενα των ίδιων των απεργών– πολλοί δεν είχαν συμμετάσχει ποτέ πριν σε κανέναν αγώνα. Ήταν και δεξιοί και «φιλήσυχοι πολίτες» και πολλά άλλα. Όμως η λαϊκή αλληλεγγύη στην περίπτωση της ΕΡΤ και ο συντονισμός σε επίπεδο ακαδημαϊκής κοινότητας, μαζί με τη σιωπηρή συγκατάθεση των φοιτητών και των οικογενειών τους, στην περίπτωση των διοικητικών στα ΑΕΙ, αποτέλεσαν τους κρίσιμους παράγοντες που μετέτρεψαν τον αγώνα τους σε σύμβολο.

 

Η πλειονότητα της κοινωνίας μας, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι που έβλεπαν ΕΡΤ, ΕΤ3, το δελτίο για αγρότες, άκουγαν «δεύτερο» και «τρίτο», αγκάλιασαν με αστραπιαία αντανακλαστικά την αντίσταση των απολυμένων, την έκαναν δική τους, κατέφθασαν στο πλευρό τους, γέμισαν ασφυκτικά το ραδιομέγαρο και το κράτησαν ζωντανό όσο μπορούσαν. Κι όταν ξαναχρειάστηκε, 5 μήνες αργότερα, όλοι αυτοί μαζί ξανανέβηκαν στην Αγ. Παρασκευή.

 

Αλλά και η απεργία των διοικητικών στα ΑΕΙ συγκέντρωσε τη συμπάθεια της πλειονότητας του κόσμου της δουλειάς. Χτύπησε μια ευαίσθητη χορδή της κοινωνίας: τον κίνδυνο απώλειας της δημόσιας παιδείας.

 

Οι φοιτητές, ακόμα κι αν αρχικά είχαν ενδοιασμούς για το εξάμηνο, γρήγορα συνειδητοποίησαν ότι, αν χάσουν οι απεργοί διοικητικοί, πολλοί από αυτούς μάλλον θα χάσουν κάθε δυνατότητα να σπουδάσουν γενικά. Οι καταλήψεις τους, λοιπόν, σε διάφορες κρίσιμες φάσεις του αγώνα των διοικητικών, έδωσαν πολύτιμη βοήθεια για να συνεχίσει αυτή η μάχη.

 

Η γενικευμένη ταξική αλληλεγγύη και ο συντονισμός σε μεγαλύτερη κλίμακα είναι, λοιπόν, ικανοί όροι να επιφέρουν συνολικότερη και με διάρκεια αντίσταση, ανυπακοή και εν τέλει ρήξη με αυτό το σύστημα. Αρκεί κάποιος να τα οργανώσει και να τα φέρει με συστηματικό τρόπο σε πέρας, διότι σε ευρεία διάσταση απαιτείται μεγαλύτερος σχεδιασμός και συνεννόηση.

 

Αυτό το καθήκον μόνο η Αριστερά μπορεί να το αναλάβει, γιατί αυτός είναι ο φυσικός της ρόλος: αποτελεί το συλλογικό εκφραστή των συμφερόντων του κόσμου της δουλειάς.

 

Αντί να ψάχνουμε επομένως να χρεώσουμε τον κάθε άνθρωπο –μέσα σε αυτή τη φρικτή κρίση, με τα χιλιάδες προβλήματα, την ανασφάλεια και την κατάθλιψη– με την προσωπική του ευθύνη για το πόσο αντέχει από μόνος του να παλέψει, ας κοιτάξει κάθε αριστερή συλλογικότητα πώς θα εξασφαλίσει σε κάθε αγωνιστή την αίσθηση και την εμπιστοσύνη ότι είναι μέρος ενός συνόλου, που προσπαθεί, με σταθερό σχέδιο, επιμονή και προσήλωση, να φτιάξει μια καινούρια κοινωνία, που θα φροντίζει την πλειονότητα των εργαζομένων και όχι την άρχουσα τάξη.

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ ιδιαίτερα, λόγω αυξημένων εκλογικών ποσοστών και άρα προσδοκιών από την πλευρά των εργαζομένων, αν υιοθετήσει και δεσμευτεί πάνω στα αιτήματα, αν πιστέψει ότι οι δυνατότητες των «ψηφοφόρων» του είναι ίδιες με αυτές των διοικητικών στα ΑΕΙ, θα καταφέρει να τους μετατρέψει σε ενεργά μέλη, τόσο στο κόμμα όσο και στον αγώνα.

 

Οι λαϊκές επιτροπές αντίστασης και ανατροπής, με τη συνεπή και συστηματική ενασχόληση των συντρόφων μας σε κάθε γειτονιά κι εργασιακό χώρο, έχουν περιεχόμενο δράσης: να καταδείξουν, να ενισχύσουν, να απλώσουν τους αγώνες της ΕΡΤ και των διοικητικών των πανεπιστημίων όσο περισσότερο γίνεται. 

 

Στο ΣΥΡΙΖΑ πέφτει το καθήκον να κάνει ορατούς τους «υπόλοιπους» ανθρώπους που λείπουν είτε γιατί φοβούνται, είτε γιατί δεν εμπιστεύονται τις αριστερές πολιτικές δυνάμεις ότι θα κάνουν κάτι διαφορετικό απ’ όσα έκαναν μέχρι τώρα τα κόμματα εξουσίας.

 

Οι βουλευτές μας, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο έχουν χρήσιμη και πολλή βοηθητική δουλειά να κάνουν. Κι ας μας χρεώσει το σύστημά τους για άλλη μια φορά ότι «υποκινούμε τις κινητοποιήσεις».

 

Κι αν και η υπόλοιπη Αριστερά αφοσιωθεί, με αντίστοιχη πίστη, στην ανατροπή αυτής της κυβέρνησης, για ν’ ανοίξουμε όλοι μαζί δρόμους προς το σοσιαλισμό, εγκαταλείποντας παλιές και γνωστές τακτικές διάσπασης των δυνάμεων, τότε θα μπορούμε να έχουμε συνθήκες ΕΡΤ και διοικητικών των ΑΕΙ παντού.