Το δημόσιο πανεπιστήμιο στο απόσπασμα

Μια κυβέρνηση που παραπέμπει σε πειθαρχικό πρυτάνεις (τον Θ. Πελεγρίνη του ΕΚΠ), είναι μια κυβέρνηση εξαιρετικά αδύναμη και εντελώς απονομιμοποιημένη ακόμα κι από παραδοσιακά της στηρίγματα.

 

Μια κοινωνία που διαθέτει απεργούς δεκατριών εβδομάδων και μια πανεπιστημιακή κοινότητα που αντιστέκεται ενωμένη στη διάλυση της δημόσιας παιδείας, είναι μια κοινωνία με δυνατότητες ανατροπής.

 

Η κυβέρνηση έχει χρησιμοποιήσει όλα τα όπλα της για να κάμψει τους διοικητικούς των ΑΕΙ, που βρίσκονται στη 13η εβδομάδα συνεχούς απεργίας τους.

 

Οι συνδικαλιστές των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, οι εφημερίδες και τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα του συστήματος, οι στημένοι ΔΑΠίτες, εδώ και 3 μήνες «παίζουν τα ρέστα τους» και δεν τα καταφέρνουν.

Ο υπουργός της ιδιωτικής παιδείας Αρβανιτόπουλος βλέπει και ξαναβλέπει πρυτάνεις, συγκλήτους, κυβερνητικούς συνδικαλιστές και δίνει αόριστες υποσχέσεις, ανάμικτες με απειλές για διαθεσιμότητα όσων δεν αυτο-απογράφηκαν.

 

Οι προτάσεις του υπουργείου περιλαμβάνουν «αλχημείες» του τύπου, οι σε διαθεσιμότητα υπάλληλοι να παίρνουν το 80% του μισθού τους, να συνεχίσουν να δουλεύουν και να συμπληρώνουν το υπόλοιπο 20% από άλλες πηγές του πανεπιστημίου!

 

Στο μεταξύ, ο Αρβανιτόπουλος έταξε στον πρύτανη του ΑΠΘ έκτακτη επιχορήγηση για το 80% των διοικητικών που θα επανατοποθετηθούν στη δουλειά τους (αφού θα έχουν βγει στη διαθεσιμότητα). Από τις δηλώσεις Αρβανιτόπουλου, εκτός των πιέσεων για να κλείσει η απεργία κοροϊδεύοντας τους εργαζόμενους, αποκαλύπτονται και οι πραγματικές προθέσεις πίσω από τη διαθεσιμότητα-απόλυση.

 

Οι στοιχειωδώς αξιοπρεπείς σχέσεις εργασίας είναι στο στόχαστρο για να αντικατασταθούν από άλλες, με μπλοκάκια και «νοικιασμένους» εργαζόμενους από εργολάβους, που θα θησαυρίζουν «με το κεφάλι». Το αποτέλεσμα θα είναι χειρότερες υπηρεσίες για τους φοιτητές, που θα κληθούν να πληρώνουν δίδακτρα, για να καλύπτονται οι ανάγκες των πανεπιστημίων.

 

Οι φοιτητές και οι οικογένειές τους ζουν από κοντά την προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης. Ανάμεσα στο «χαμένο εξάμηνο» και στην κατανόηση ότι η δυνατότητα δωρεάν και δημόσιων σπουδών κινδυνεύει, πολλοί φοιτητές ταλαντεύονται.

 

Η απεύθυνση των διοικητικών στους φοιτητές, η οργάνωση υποδοχής των πρωτοετών, η έμπρακτη συμπαράσταση μελών ΔΕΠ, οι νέες συνήθειες που αποκτούνται, όπως οι κοινές συνελεύσεις φοιτητών-διοικητικών-ΔΕΠ (π.χ. Αρχιτεκτονική Αθήνας) είναι πολύτιμες εμπειρίες για τη νέα γενιά, για την κατεύθυνση που πρέπει να ψάξει για να νικήσει. Πρωτοετείς με πρώτο μάθημα την απεργία και την κατάληψη θα έχουν πολύ καλύτερα εφόδια για το μέλλον τους, αντί για το φτωχικό χαρτζιλίκι απ’ τους γονείς, το μαγκάλι για ζεστασιά, το φόβο για το μέλλον και πολύ διάβασμα χωρίς όνειρα και χωρίς διέξοδο.  

 

Οι καταλήψεις των φοιτητών, σε κρίσιμες στιγμές του αγώνα, βοήθησαν τη συνέχιση της απεργίας. Οι κοινές διαδηλώσεις τους με τους διοικητικούς, η συμμετοχή τους στις απεργιακές φρουρές, το κατάμεστο αμφιθέατρο του ΕΜΠ, κατά τη συζήτηση που έγινε στη φετινή επέτειο της 17ης Νοέμβρη, με συνδικαλιστές από την ΕΡΤ, τα πανεπιστήμια, την ΕΘΕΛ κλπ, δείχνουν ότι η νεολαία δεν είναι αδιάφορη, αλλά έχει ανάγκη να εμπνευστεί για να δράσει.

 

Η αντίσταση των διοικητικών εκδηλώθηκε κυρίως στο ΕΚΠΑ και ΕΜΠ, αλλά και στα Πανεπιστήμια Ιωαννίνων, Κρήτης και Πάτρας.

 

Παρά την παραφιλολογία του συστήματος, που διέδιδε ότι το 50% των υπαλλήλων ήθελε να μπει να δουλέψει, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τους εμπόδισαν, γεγονός είναι ότι 345 εργαζόμενοι, συνολικά, αρνήθηκαν να υπακούσουν στην αυτο-απογραφή. Παρ’ όλο που αρκετοί από αυτούς δεν ήταν στους καταλόγους για τις διαθεσιμότητες.

 

Η συμπόρευση των διοικητικών με τους δήμους παλιότερα και με τους απεργούς του ΕΟΠΥΥ τώρα, εμφανίζει τις δυνατότητες συντονισμού των «από κάτω».

 

Τα παραδείγματα του ΠΑΜΕ που από την αρχή έθετε τη διστακτικότητα στην απεργία των διοικητικών, γιατί θα στρέφονταν ενάντια οι φοιτητές, αλλά και άλλων συνδικαλιστών της Αριστεράς που δεν τολμάνε να ξεφύγουν από τα θεσμικά διλήμματα που χρησιμοποιεί το σύστημα ως τρικλοποδιές, ξεπεράστηκαν από την αποφασιστικότητα των ίδιων των εργαζομένων, των απεργιακών επιτροπών τους και των πιο ριζοσπαστικών μελών άλλων σωματείων που εξέφρασαν ταξική αλληλεγγύη.  

 

Η Αριστερά, «υπεύθυνη» μόνο ως προς τους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους, δεν δικαιούται να είναι πίσω από τις διαθέσεις των πιο αγωνιστικών τμημάτων της, να πέφτει στις παγίδες του συστήματος ή να περιμένει τις όποιες εκλογές για να εκφράσει τις ελπίδες του κόσμου που χτυπιέται. 

 

Το μαχητικό παρόν στους αγώνες που πραγματοποιούνται, οι σχέσεις που οικοδομούνται, οι κινηματικές δομές που σχηματίζονται, αποτελούν εγγύηση και για να φτάσουμε και να διατηρήσουμε την κυβέρνηση της Αριστεράς.