Η ψήφιση και η προσπάθεια εφαρμογής της άρσης απαγόρευσης των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, του φόρου για την ακίνητη περιουσία, αλλά και των ομαδικών απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα αποδεικνύονται ζητήματα δύσκολα για την κυβέρνηση όχι μόνον ως προς τη «διαπραγμάτευση» με την τρόικα.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Τώρα εκείνο που παίζεται ανοιχτά είναι η επιβίωση της κυβέρνησης. Μέχρι σήμερα οι διαφωνίες περιορίζονταν σε περιθωριακές φωνές διαμαρτυρίας κάποιων βουλευτών, όμως τώρα οι ενδοκυβερνητικές έριδες πληθαίνουν και σκαρφαλώνουν σε πολύ ανώτερα κλιμάκια. Τα παραδείγματα είναι άφθονα: Ο πρώην υπουργός Υγείας της ΝΔ, Θ. Γιαννόπουλος λέει έξω από τα δόντια για τον Γεωργιάδη «μαζέψτε αυτόν τον τρελό πριν διαλύσει τα πάντα».
Πιο κεντρικά, ο Στουρνάρας αναγκάζεται να σπάσει, στα λόγια, την «κόκκινη γραμμή» της κυβέρνησης η οποία δεν ήθελε με τίποτε να πληρώσει η άρχουσα τάξη, δηλώνοντας τώρα ότι «πρέπει να πληρώσει και η Εκάλη» -μάλιστα ισχυρίζεται ότι η φορολογία στην Ελλάδα δεν είναι πολύ υψηλή. Ο ίδιος ο αναπληρωτής ΥΠΟΙΚ Χ. Σταικούρας, σπεύδει αμέσως να αντικρούσει ευθέως τον υπουργό του δηλώνοντας στη Βουλή ότι η φορολογία είναι πολύ υψηλή στην Ελλάδα.
Ο υπουργός Οικονομικών αντεπιτίθεται «αποδίδοντας τις αντιδράσεις σε οργανωμένα συμφέροντα πλουσίων, που μάλιστα εκπροσωπούνται δημόσια από ακραίες φωνές του φιλελευθερισμού όπως ο πρώην υπουργός Στέφανος Μάνος και η Μιράντα Ξαφά αλλά και η Ντόρα Μπακογιάννη η οποία του επιτέθηκε δριμύτατα στη Βουλή», όπως γράφει το capital.gr. Όμως ο υπ. Οικονομικών έχει απέναντί του και τον Καραμανλή ο οποίος απειλεί ότι δεν θα συμμετάσχει στις εκλογές, αν στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΝΔ συμπεριληφθεί ο Στουρνάρας.
Στο ΠΑΣΟΚ σενάρια αναφέρουν ότι ο Βενιζέλος ετοιμάζεται να «την κάνει» για κάποιο ευρωπαϊκό πόστο, αποφεύγοντας να χρεωθεί το χειρότερο ποσοστό στην ιστορία του κόμματος. Και αυτό δημιουργεί επίσης αντιδράσεις από αυτούς που θα μείνουν να φάνε τη λαϊκή χυλόπιττα.
Ο πραγματικός λόγος για τον οποίο η κυβέρνηση κινδυνεύει να βουλιάξει σε εμφύλιο είναι επειδή ο κόσμος της εργασίας επιμένει να αντιστέκεται: διοικητικοί πανεπιστημίων, σχολικοί φύλακες, καθαρίστριες, γιατροί ΕΟΠΥΥ δεν αποδέχονται μοιρολατρικά τα σχέδια της άρχουσας τάξης. Αυτή η διαρκής αντίσταση, σε συνδυασμό με την οργή τεράστιων κομματιών του λαού μπροστά στην προοπτική πλειστηριασμών και χαρατσιού στα ακίνητα, κάνει πολύ δύσκολη την επιβίωση της κυβέρνησης.
Βλέποντας το αναπόφευκτο, κομμάτια της άρχουσας τάξης στρέφονται και πάλι στην ιδέα της «εξημέρωσης» του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να συνεχιστεί με αυτό το όχημα η αντιλαϊκή πολιτική. Το μικρό φλερτ όλων των κύριων αρθρογράφων στην «Καθημερινή» της 1/12 με έναν «υπεύθυνο» ΣΥΡΙΖΑ είναι χαρακτηριστικό.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η κυβέρνηση θα πέσει από μόνη της σαν ώριμο φρούτο. Το άρθρο από πάνω περιγράφει γιατί πάρα πολλά κερδοφόρα τμήματα του κεφαλαίου δεν έχουν κανένα λόγο να ρίξουν την κυβέρνηση. Γι’ αυτό η προσπάθεια προσέγγισης του κεφαλαίου από την Αριστερά θα ήταν ολέθριο λάθος που θα οδηγήσει σε παραχωρήσεις από τη μία μόνον πλευρά.
«Αν είναι να πέσουμε, ας πέσουμε μαχόμενοι», διακήρυξε ο Κυρ. Μητσοτάκης. Ξέρουμε πολύ καλά τι εννοεί ένας κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος της άρχουσας τάξης με το «μαχόμενοι». Το πόσο βίαιη και αιμοσταγής ενάντια στο λαό και την Αριστερά μπορεί να γίνει η ελληνική άρχουσα τάξη, όταν κινδυνεύει η εξουσία της, φάνηκε τον Δεκέμβρη του 1944 (σελ. 11), μια επέτειος που διατηρεί και σήμερα την τραγική επικαιρότητά της. Επικαιρότητα διεκδικεί όμως και ο άλλος Δεκέμβρης, αυτός του 2008. Τότε ξεδιπλώθηκε η κίνηση του πιο ανατρεπτικού και δυναμικού τμήματος του κόσμου των από τα κάτω: της νεολαίας. Είναι αυτό το τμήμα που, αν μπει και πάλι στην ταξική μάχη, όχι με τον πολιτικά αδιέξοδο δρόμο του 2008, αλλά στην εμπροσθοφυλακή του εργατικού κινήματος, οι μάχες του Μητσοτάκη θα είναι χαμένες ό,τι όπλα κι αν επιστρατεύσει.