Φάρμακα για λίγους και εκλεκτούς; Η θέση της Αριστεράς

Η πρόσφατη κόντρα στη Βουλή του ΣΥΡΙΖΑ με τον Ά. Γεωργιάδη με αφορμή την τροπολογία για τη μείωση της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης, κάνει  επίκαιρη και επείγουσα τη συζήτηση για τις θέσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς για το φάρμακο. 

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ είπε αποφασιστικά «όχι» στην τροπολογία του Γεωργιάδη για το φάρμακο αποκαλύπτοντας  ότι ο ακροδεξιός υπουργός θα αυξήσει κι άλλο τη συμμετοχή  των ασφαλισμένων  στο φάρμακο -όταν ήδη έχει αυξηθεί από το 12% στο 24%-, ενώ όλο και περισσότερο οι ανασφάλιστοι θα έχουν αδυναμία πρόσβασης σε αυτό, την ώρα που το 28% των ασθενών αναγκάζεται να διακόψει τη φαρμακευτική αγωγή του λόγω οικονομικής ανέχειας.

 

Αυτή όμως η σωστή κριτική έμεινε «στα μισά» καθώς έλειψε η καθαρή και αποφασιστική δέσμευση ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς θα κάνει το παν για να διασφαλίσει την πρόσβαση στο φάρμακο για όλο το λαό –σε βάρος της κερδοσκοπίας και της κερδοφορίας των φαρμακοβιομηχανιών.

 

Επιπλέον, η κριτική στον Γεωργιάδη ότι παίρνει το μέρος των πολυεθνικών σε βάρος της «εγχώριας» φαρμακοβιομηχανίας δημιούργησε συγχύσεις και ερωτηματικά. 

 

Η εγχώρια φαρμακοβιομηχανία, δηλαδή οι Έλληνες καπιταλιστές φαρμακοβιομήχανοι δεν χρειάζονται στήριξη, αλλά έλεγχο. Είναι αυτοί που διατηρούν και αυξάνουν την κερδοφορία τους σε συμμαχία με μεγάλες πολυεθνικές (είναι χαρακτηριστικά τα στοιχεία ΙΟΒΕ που παραθέτει ο κυριακάτικος «Ριζοσπάστης», 1/12). Είναι αυτοί που συμμετείχαν στο πάρτι κερδών των περασμένων χρόνων με τις υπερτιμολογήσεις, την εισφοροδιαφυγή και φοροδιαφυγή, τις παράλληλες εξαγωγές, την  αντικατάσταση ή/και κατάργηση φτηνών φαρμάκων από ακριβότερα, με τις μίζες κ.λπ.

 

Είναι αυτοί που –χωρίς να τους υποχρεώνουν τα μνημόνια– διέλυσαν τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας στον κλάδο, προέβησαν σε μαζικές απολύσεις, έριξαν τα μεροκάματα, και ασκούν εργοδοτική τρομοκρατία. Αποτελεί σκάνδαλο το ότι, ενώ ανα-ζητούνται περικοπές και αποτελεσματικότητα από τον υγειονομικό τομέα, ποτέ δεν απαι-τήθηκε ουσιαστικός έλεγχος των τιμών και του κόστους των φαρμάκων, τη στιγμή που οι φαρμακοβιομηχανίες σχετίζονται άμεσα με την άγρια συσσώρευση χρεών στον υγειονομι-κό τομέα και εμποδίζουν τις πρωτοβουλίες για ανάπτυξη δημόσιας φαρμακοβιομηχανίας.

 

Όμως, εκτός αυτού, οι φαρμακοβιομήχανοι παίζουν διαρκώς και μεγαλύτερο ρόλο στον προσανατολισμό της έρευνας για νέα φάρμακα και θεραπείες, αφού οι δημόσιες δομές ή υποχρηματοδοτούνται ή καταργούνται ή χαρίζονται για πλήρη εκμετάλλευση στις ιδιωτι-κές φαρμακευτικές εταιρείες. Αυτό το τελευταίο είναι πολύ σοβαρό, μια και η έρευνα για νέες φαρμακευτικές θεραπείες είναι μακροχρόνια διαδικασία που απαιτεί μεγάλες επενδύ-σεις και δεν μπορεί να γίνεται με γνώμονα το κέρδος.

 

Το εντυπωσιακό με τις φαρμακευτικές εταιρείες είναι ότι έχουν καταφέρει να θεωρείται φυσιολογικό να κερδοσκοπούν με ένα αγαθό τόσο βασικό για την υγεία όσο τα φάρμακα. Αυτό αναδεικνύει και ένα σημαντικό καθήκον της Αριστεράς που είναι η επαναφορά στη συζήτηση του δημόσιου-κοινωνικού και καθολικού χαρακτήρα που πρέπει να έχει τόσο η πρόσβαση στις δομές υγείας γενικά, όσο και συγκεκριμένα στα φάρμακα.

 

Παγκόσμια, από τα 10 εκατομμύρια παιδιά, ηλικίας μικρότερης των 5 ετών, που πεθαί-νουν κάθε χρόνο, το 80% θα μπορούσε να είχε σωθεί, εάν είχε πρόσβαση στα βασικά φάρμακα. Και παρότι οι υπερασπιστές της αγοράς κάνουν μεγάλη προσπάθεια για να μας πείσουν ότι ο γιαλός είναι στραβός και δεν αρμενίζουμε εμείς στραβά, οφείλουμε να υπε-ρασπιστούμε τα φάρμακα σαν κοινωνικό αγαθό.

 

Η πολιτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς για να εξασφαλίσει την πρόσβαση στο φάρμακο για όλο το λαό σημαίνει τη δημόσια και σταθερή δέσμευση για μια σειρά μέτρων ώστε να συγκροτηθεί μια πλατιά λαϊκή συμμαχία που θα παραλύει κάθε απόπειρα των φαρμακοβιομήχανων -ντόπιων και ξένων- να εκβιάσουν το λαό και την κυβέρνησή του. Απαιτούνται μέτρα όπως:

 

1) Η δωρεάν χορήγηση φαρμάκων στους ανασφάλιστους και με μείωση της συμμετοχής αρχικά στο 10% για τους ασφαλισμένους.

 

2) Η αποκατάσταση των εργασιακών δικαιωμάτων στις φαρμακοβιομηχανίες, των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, την αποκατάσταση του κατώτατου μισθού, των υπερωριών και επιδομάτων στα επίπεδα του 2009. Την απαγόρευση των απολύσεων στις κερδοφόρες φαρμακοβιομηχανίες.

 

3) Η χορήγηση ακριβών και αναντικατάστατων φαρμάκων αποκλειστικά από τα κρατικά νοσοκομεία και φαρμακεία, την προκήρυξη διαγωνισμών για τα καλύτερα φάρμακα στην καλύτερη τιμή για το χτύπημα της πολυφαρμακίας, τη στήριξη του φαρμακείου με τη μείωση του ποσοστού κέρδους σε βάρος των φαρμακοβιομηχανιών και την ενθάρρυνση δημιουργίας συνεταιρισμών.

 

Το εργαλείο για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει τους εκβιασμούς και το εμπάργκο, να ελέγξει την τιμή και την ποιότητα των φαρμάκων, αλλά και να πετύχει το στρατηγικό στόχο της μετατροπής του φαρμάκου από ένα όλο και πιο ακριβό εμπόρευμα, σε κοινωνικό αγαθό, είναι να προχωρήσει άμεσα στην προώθηση δημόσιων δομών με εργατικό έλεγχο:

 

* Ίδρυση δημόσιας-κοινωνικής φαρμακοβιομηχανίας, χωρίς να διστάσει να κρατικοποιήσει φαρμακοβιομηχανίες που έχουν κλείσει ή χρωστάνε στο Δημόσιο.

* Ίδρυση κρατικής φαρμακαποθήκης.

* Ενίσχυση του ΕΟΦ (Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκου) και του ΙΦΕΤ (Ινστιτούτο Φαρμακευτικής Έρευνας και Τεχνολογίας).

* Ανάθεση της έρευνας στα δημόσια ΑΕΙ και ερευνητικά ιδρύματα.

* Ίδρυση και επέκταση σε πανελλαδικό δίκτυο αποκλειστικά δημόσιας και δωρεάν Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας ενταγμένης σε ένα νέο ΕΣΥ και ένταξη σε αυτό το δίκτυο δημόσιων φαρμακείων με πλήρη και αποκλειστική απασχόληση.

 

Όλα αυτά πρέπει να ισχύσουν και για το ιατρικό-υγειονομικό υλικό και για τη βιοϊατρική τεχνολογία.

 

Όλες οι θέσεις που περιγράφονται παραπάνω έχουν διατυπωθεί στα κείμενα του τμήματος υγείας ΣΥΡΙΖΑ και το αμέσως επόμενο διάστημα πρέπει να απλωθούν καμπάνιες παντού, για να φτάσουν στην κοινωνία και να γίνουν διεκδικήσεις όλων των φτωχών λαϊκών στρωμάτων της κοινωνίας.