Οι εκλογές στις ΕΛΜΕ και η σημασία τους

Η παιδεία, η υγεία, η δημόσια περιουσία και τα κοινωνικά αγαθά όπως το νερό και το ρεύμα γίνονται πεδία εκμετάλλευσης και επενδυτικών ευκαιριών. Ταυτόχρονα οι εργασιακές σχέσεις, το ίδιο το δικαίωμα στην εργασία, η κοινωνική πρόνοια, αντιμετωπίζονται ως βαρίδια της επιχειρηματικότητας και στην ερώτηση «τελικά τι έχει σημασία», η απάντηση είναι «η κερδοφορία των επιχειρήσεων» και η εξυπηρέτηση του χρέους!

 

Ο προϋπολογισμός του 2014 για την παιδεία είναι ο χειρότερος όλων των προηγούμενων ετών και ο χειρότερος σε όλη την Ευρώπη: Οι δαπάνες για την παιδεία θα υποστούν μείωση τουλάχιστον 12,18% μέσα στην επόμενη διετία! Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση υπάρχει μείωση δαπανών 216 εκατ. ευρώ, ποσό που προκύπτει από τη διάλυση της Τεχνικής Εκπαίδευσης, τις διαθεσιμότητες των εκπαιδευτικών και την απομάκρυνση περίπου 20.000 μαθητών από αυτήν. 

Η απόλυση των σχολικών φυλάκων και των καθαριστριών από τα σχολεία έχει ως αποτέλεσμα οι δαπάνες για δήμους και περιφέρεια να συρρικνώνονται δραματικά, κατά 40 εκατ. ευρώ (-80%). 

 

Ο προϋπολογισμός αποκαλύπτει τη σημερινή εκπαιδευτική πραγματικότητα. Μείωση του αριθμού των εκπαιδευτικών, μεγάλη μείωση των λειτουργικών δαπανών και καταργήσεις υποστηρικτικών εκπαιδευτικών δομών. Αλλά και αύξηση αριθμού μαθητών ανά τάξη, 1.676 νέες καταργήσεις-συγχωνεύσεις σχολείων, υποχρεωτικές μεταθέσεις εκπαιδευτικών, μείωση μισθών αλλά και αριθμού μόνιμων εκπαιδευτικών.

 

Και βέβαια συνολικότερες αντιδραστικές αλλαγές στην εκπαίδευση προς την κατεύθυνση της συρρίκνωσής της και της παραχώρησης των κερδοφόρων τομέων της στο ιδιωτικό κεφάλαιο.

 

Αν όλα τα παραπάνω είναι οι κατευθύνσεις της κυβερνητικής πολιτικής, σίγουρα η επιβολή τους δεν είναι περίπατος. Όπως σε όλη την κοινωνία, έτσι και στο χώρο της εκπαίδευσης αναπτύσσονται αντιστάσεις. Η 8ήμερη απεργία των εκπαιδευτικών το Σεπτέμβρη έδειξε ότι, σε μια εποχή όπου μία σοβαρή επιμέρους ήττα της κυβέρνησης συνεπάγεται και την ανατροπή της, το όπλο της απεργίας διαρκείας είναι μεν αναγκαίο αλλά όχι επαρκές. Η απεργία διαρκείας για να οδηγήσει στη νίκη χρειάζεται αποφασισμένη ηγεσία, εσωτερική κλαδική δυναμική και ένα κομμάτι αποφασισμένων συναδέλφων, κοινωνική έμπρακτη συμπαράσταση αλλά και προϋποθέσεις εξάπλωσης της απεργίας σε άλλους κλάδους.

 

Σήμερα βρισκόμαστε σε ένα μεσοδιάστημα πριν από τον επόμενο γύρο που δεν θα αργήσει. Η οργή και η αγανάκτηση απέναντι στην κυβερνητική πολιτική θα βρουν διέξοδο να εκφραστούν γιατί όλο και μεγαλύτερος αριθμός κατοίκων της χώρας καταλαβαίνει ότι το μέλλον που μας επιφυλάσσει η κυβέρνηση Σαμαρά δεν είναι καθόλου φωτεινό για τα λαϊκά στρώματα. 

 

Η σημασία του ελέγχου των συνδικάτων είναι ξεκάθαρη όσον αφορά τη δυνατότητα αντίστασης στην κυβερνητική πολιτική. Ο έλεγχος της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ επάνω στην ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ ήταν πάντα στήριγμα στις μνημονιακές κυβερνήσεις. Μόνο η αλλαγή στους συσχετισμούς στην ΟΛΜΕ επέτρεψε την απεργία διαρκείας του κλάδου το Σεπτέμβρη και μόνο θετικά μπορεί να αντιμετωπίσει κανείς την ενίσχυση της Αριστεράς στην ΑΔΕΔΥ. Γιατί η Αριστερά είναι η μόνη που μπορεί να εξασφαλίσει ότι οι αγώνες θα οδηγηθούν στη νίκη και στην ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά.

 

Στις εκλογές των ΕΛΜΕ είναι κρίσιμο να επιβεβαιωθεί η τάση ενίσχυσης της Αριστεράς, κάτι που ως τώρα φαίνεται να συμβαίνει. Όμως είναι επίσης σημαντικό να ενισχυθεί μέσα στην Αριστερά η παράταξη των Συνεργαζόμενων Εκπαιδευτικών Κινήσεων. Γιατί, παρά τις ανεπάρκειές της, συνεχίζει να αποτελεί μια σταθερή φωνή μέσα στις ΕΛΜΕ και την ΟΛΜΕ που καλεί σε ενότητα και συστράτευση όλης της Αριστεράς με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης και άνοιγμα του δρόμου προς τη σοσιαλιστική αλλαγή. Κάτι που το ΠΑΜΕ αρνείται και οι Παρεμβάσεις δε τολμούν.