Την Δευτέρα και Τρίτη 2–3 Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκε το ενδιάμεσο συνέδριο της ΠΟΕ–ΟΤΑ, αμέσως μετά το συνέδριο της ΑΔΕΔΥ και ενάμιση χρόνο μετά το τακτικό συνέδριο της ομοσπονδίας.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Κι ενώ ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία για να κλείσουν οι... πληγές που άνοιξαν στη Θεσσαλονίκη, με τον αποκλεισμό των δεκαοκτώ σωματείων επειδή ψήφισαν και οι συμβασιούχοι, τελικά με ευθύνη της πλειοψηφίας ΠΑΣΚΕ–ΔΑΚΕ δεν νομιμοποιήθηκαν γι’ ακόμα μια φορά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, λανθασμένα κατά την γνώμη μας, την αποχώρηση των συναδέλφων της ΔΑΣ κι έτσι δεν δικαιώθηκε το σύνθημα–προμετωπίδα του συνεδρίου «Όλοι μαζί μπορούμε».
Στα αξιοσημείωτα του συνεδρίου είναι ότι δεν παρουσιάστηκε κανένας απολογισμός γι’ αυτόν τον ενάμιση χρόνο. Βέβαια όταν ως κλάδος μετράς ήδη έξι χιλιάδες συναδέλφους/ισσες σε διαθεσιμότητα και όπου να ‘ναι απολυμένους, ενώ έπονται ακόμα έξι χιλιάδες για ν’ απολυθούν, τότε δεν έχεις και πολλά να παρουσιάσεις ως «απολογισμό». Το πρόγραμμα δράσης που παρουσιάστηκε ήταν μία συρραφή των αιτημάτων της τελευταίας πενταετίας διανθισμένα με αντιμνημονιακές–αντικυβερνητικές κορώνες και μάλιστα χωρίς ν’ αναφέρεται πουθενά με ποιο τρόπο θα τα διεκδικήσουμε.
Σε μία τόσο κρίσιμη φάση για τον κλάδο και για το εργατικό κίνημα που βλέπει καθημερινά τα δικαιώματά του να εξανεμίζονται με την ταχύτητα του φωτός, οι αποκλεισμοί δεν βοηθούν. Πρέπει το καταστατικό συνέδριο, που αποφασίστηκε να γίνει ένα μήνα μετά το καταστατικό της ΑΔΕΔΥ, να είναι ουσιαστικό και να κλείσει επιτέλους το θέμα που έχει απασχολήσει τόσα συνέδρια. Είναι αδιανόητο, σήμερα που οι εργασιακές σχέσεις κατακερματίζονται, να συζητάμε ακόμα αν θα εγγράφονται στην ομοσπονδία οι συμβασιούχοι. Όταν μάλιστα άλλες ομοσπονδίες του Δημοσίου το έχουν ξεκαθαρίσει εδώ και χρόνια (ΟΛΜΕ), εγγράφοντας τους συμβασιούχους ορισμένου χρόνου με όλα τα δικαιώματα.