Τα προβλήματα της οικονομίας, οι διεθνείς κόντρες για το χρέος, οι διαμάχες μεταξύ υπουργών, το ξέσπασμα μικρότερων και μεγαλύτερων σκανδάλων εμφανίζουν την πραγματικότητα κόντρα στη «μαγική εικόνα» που παρουσιάζει ο Σαμαράς: Μια κυβέρνηση σε διαλυτική κρίση που στηρίζεται με νύχια και με δόντια από όλο το σύστημα για να μην καταρρεύσει.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Εκτός από τα οικονομικά δεδομένα, ο σοβαρότερος παράγοντας που δεν επιτρέπει στη συγκυβέρνηση να συνεχίσει με τους ρυθμούς που θα ήθελε το καταστροφικό της έργο είναι το εργατικό-λαϊκό κίνημα.
Όλη την προηγούμενη χρονιά, παρόλο που δεν υπήρχαν οι συγκλονιστικές απεργίες και διαδηλώσεις των περασμένων χρόνων, το κίνημα ήταν καθημερινά παράγοντας των εξελίξεων: από την ΕΡΤ και το «κλάδεμα» της –τότε– τρικομματικής κυβέρνησης, μέχρι τις κινητοποιήσεις μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, που οδήγησαν στη φυλακή και στο περιθώριο τη Χρυσή Αυγή.
Ακόμα και οι απεργίες που δεν έφτασαν σε νίκη (όπως αυτή των καθηγητών τον περασμένο Σεπτέμβρη και η συγκλονιστική σε διάρκεια και αντοχή απεργία των διοικητικών υπαλλήλων στα πανεπιστήμια) έπαιξαν το δικό τους σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις.
Αποδεικνύεται καθημερινά ότι η διάθεση αντίστασης υπάρχει και θα εξακολουθήσει να εκδηλώνεται σε κάθε επίθεση της κυβέρνησης (πλειστηριασμοί, διαθεσιμότητες-απολύσεις κλπ). Όμως, το γεγονός ότι οι δυνάμεις αντίστασης δεν αποδείχτηκαν αρκετές για να σταματήσουν το καταστροφικό έργο κυβέρνησης και τρόικας έχει επίδραση στον κόσμο που αγωνίζεται.
Έχει οδηγήσει σε αμηχανία και αναζήτηση «παράκαμψης». Οι εκλογικές μάχες του Μαΐου φαντάζουν σαν μια ευκαιρία «μαυρίσματος» των μνημονιακών κομμάτων, σαν μια δυνατότητα να ξεκινήσουμε την ανατροπή από τις ευρωεκλογές, αλλά και από τις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Η Αριστερά, μέχρι τώρα, στέκεται αμήχανα μπροστά σε αυτά τα δεδομένα. Το ΚΚΕ συνεχίζει να μη βάζει τις πολύτιμες δυνάμεις του στη διάθεση του κινήματος, εξακολουθεί να βλέπει σαν βασικό εχθρό τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά τις προσπάθειες στους αγώνες, συνεχίζουν, στην πλειοψηφία τους, να βλέπουν αρνητικά την πολιτική συνεργασία, την ενιαιομετωπική τακτική με την υπόλοιπη Αριστερά.
Αλλά και στον ΣΥΡΙΖΑ, τη μόνη πολιτική δύναμη που βάζει σαν προοπτική την κυβέρνηση της Αριστεράς, η αμηχανία είναι αυτή που κυριαρχεί.
Απέναντι στις πραγματικές δυσκολίες της κατάστασης η απάντηση είναι πολύ «κοινοβουλευτική», αναδεικνύοντας σαν μοναδικό στόχο τον εκλογικό (αυτοδυναμία, να πάρουμε τους δήμους κλπ), υποβαθμίζοντας τη συζήτηση για το με ποιους όρους μπορεί να γίνει αυτό.
Σε αυτή την κατεύθυνση χρειάζονται πρωτοβουλίες, κυρίως από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Πρωτοβουλίες που να ενώνουν τα διαφορετικά ρυάκια, που να δημιουργούν μια ασπίδα αλληλεγγύης για κάθε σκληρή απεργιακή μάχη που θα εξακολουθεί να δίνεται όλο το επόμενο διάστημα (διαθεσιμότητες, ιδιωτικοποιήσεις, υγεία κ.ά.). Οι προσπάθειες συντονισμού σωματείων αλλά και η εξαγγελία του στόχου των Λαϊκών Επιτροπών Ανατροπής, είναι στη σωστή κατεύθυνση, αλλά δε φτάνουν.
Σε αυτό το πνεύμα χρειάζεται να αξιοποιήσουμε την προεκλογική περίοδο στην οποία έχουμε μπει. Τα δημοτικά σχήματα να μπουν μπροστά στη μάχη της αντίστασης, να συγκεντρώσουν τον κόσμο που θέλει να ανατρέψει τα δεδομένα.
Να προωθήσουμε τα θέματα που μας ενώνουν και όχι να καθοριζόμαστε από αυτά που μας χωρίζουν. Να μην επιτρέψουμε στα ξεχωριστά εκλογικά κατεβάσματα της Αριστεράς (που δείχνουν σχεδόν αναπόφευκτα) να υποσκάψουν τις κινηματικές απαιτήσεις της περιόδου.
Τα αιτήματα του κόσμου μας, οι διεκδικήσεις των εργαζομένων, των συνταξιούχων, της νεολαίας, χρειάζεται να γίνουν το πρόγραμμα όλης της Αριστεράς. Να ενώσουμε τις δυνάμεις μας (καταρχήν σε κινηματικό επίπεδο), να ορίσουμε το στόχο μας για το επόμενο διάστημα: Τα θέλουμε όλα πίσω!