Ο επικίνδυνος ρόγχος του μνημονιακού μπλοκ

Η «Εργατική Αριστερά» ανήκει στον κύκλο όσων πιστεύουν ότι ο ασφαλέστερος και ταχύτερος δρόμος για να πέσει ο Σαμαράς είναι να τον ρίξουμε με τους αγώνες μας.

 

Πολύ περισσότερο όταν σήμερα η κυβέρνηση εμφανίζεται ως κυριολεκτικά ετοιμόρροπη.

 

Το σάιτ Antinews –των πιστότερων φίλων του Σαμαρά– διατυμπανίζει ότι «ο χρόνος δουλεύει πλέον υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ» και καλεί τον αρχηγό της σκληρής Δεξιάς να προσφύγει «αιφνιδιαστικά» σε εθνικές εκλογές, με στόχο μιαν «έντιμη ήττα» που θα αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο της επιστροφής του, μετά από μια, όπως ελπίζουν σύντομη, «αριστερή παρένθεση» κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

 

Αισιοδοξία;

Αντίθετα το επιτελείο του Σαμαρά, λένε, επιλέγει να δώσει τη «μάχη μέχρι το τέλος», ενώ ο ίδιος ο πρωθυπουργός δηλώνει ότι θα αναζητήσει τρόπους «νίκης στις ευρωεκλογές» και παραμονής στην εξουσία μέχρι… το 2016, καθώς, ισχυρίζεται, ότι «είναι αδύνατον να χάσει από τον ΣΥΡΙΖΑ».

 

Δεν υπάρχει τίποτα που να δικαιολογεί αυτήν την αισιοδοξία, αφού η πραγματικότητα είναι πολύ πιο ισχυρή από τη δημαγωγία και τα πληρωμένα δημοσιεύματα. Για παράδειγμα, η σκληρότητα γεγονότων όπως αυτό στο Φαρμοκονήσι, διαλύει το ρατσιστικό-αντιμεταναστευτικό πυρήνα των ιδεών της σαμαρικής Δεξιάς, μετατρέποντας αυτό που φαινόταν ως βασικό ατού της σε μπούμερανγκ.

 

Όμως τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα στην οικονομία, στο πεδίο απ’ όπου –υποτίθεται– ο Σαμαράς περιμένει τις καλές ειδήσεις. Ο Όλι Ρεν ανέβαλε τις συζητήσεις για το χειρισμό του χρέους για το… καλοκαίρι –δηλαδή μετά τις ευρωεκλογές– αναβολή φυσιολογική για τους δανειστές που θέλουν να γνωρίζουν με ποιον θα διαπραγματευτούν, αλλά πολύ προβληματική για τον Σαμαρά αφού του στερεί τη δυνατότητα να παρουσιάσει ένα κάποιο σενάριο «χαλάρωσης» της θηλιάς του χρέους. Και υπενθυμίζεται ότι μέσα στο 2014 και το 2015 λήγουν ομόλογα ύψους 41 δισ. ευρώ που, αν χρειαστεί να εξοφληθούν, μετατρέπουν σε μακάβριο αστείο τον κυβερνητικό ισχυρισμό ότι «δεν θα παρθούν νέα μέτρα».

 

Εξίσου μπούμερανγκ αποδεικνύεται η υπόσχεση για «διανομή προς τους ασθενέστερους» του διαβόητου πλεονάσματος. Η απόφαση να διατεθούν χρήματα για χαλάρωση των συνεπειών της λιτότητας πάνω στους δικαστές και στους ένστολους, δημιουργεί στη ΝΔ πολύ περισσότερα προβλήματα (προσδοκίες από άλλα, μαζικότερα, τμήματα εργαζομένων) από όσες ψήφους αστυνομικών επαναπατρίζει. 

 

Οι μήνες που έρχονται θα είναι πολύ σκληροί: η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και η κατάργηση του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, η κρίση στην εκπαίδευση και στην υγεία, η φοροεπιδρομή γενικά και η φοροεπιδρομή στους αγρότες ειδικότερα, είναι φαινόμενα που θα εντείνουν την κατάρρευση του κόμματος της ΝΔ, για την οποία ήδη προειδοποιούν οι δημοσκοπήσεις. 

 

Αυτή η εικόνα αδιεξόδου και αποτυχίας ερμηνεύει και τις εξελίξεις στο χώρο της ΝΔ. Σύμφωνα με το, φιλοκυβερνητικό, «Βήμα» στο εσωτερικό του κόμματος του Σαμαρά πολλοί, πλέον, μιλούν για αποτυχημένη «δεξιά στροφή της ΝΔ, της ελληνικής παραλλαγής του υπερσυντηρητικού Tea Party των ΗΠΑ». 

 

Χαρακτηριστικό όμως της φτώχειας που χαρακτηρίζει αυτήν την γκρίνια είναι ότι η μόνη εναλλακτική λύση που έχουν να αντιπροτείνουν είναι η αναθέρμανση του διλήμματος «ή Καραμανλής ή χάος»…

 

Γι’ αυτό άλλωστε και η περίοδος ηγεσίας του δεξιότερου αρχηγού της Δεξιάς, τείνει να καταλήξει στον πολλαπλασιασμό των δυνάμεων στα… δεξιά της ΝΔ και σε σκληρή αντίθεση με αυτήν! Η δημοσκοπική συγκράτηση δυνάμεων της ΧΑ δεν πρέπει να ερμηνεύεται μόνο με βάση το δυναμικό των νεοναζί, αλλά μέσα στο πλαίσιο της ραγδαίας κρίσης του «μητρικού» κόμματος της Δεξιάς, της ΝΔ, όπου άλλωστε «κρύβονταν» μετά τη Μεταπολίτευση οι χουντικοί, οι βασιλόφρονες, οι ακροδεξιοί και σε μεγάλο τμήμα οι νεοναζί.

 

Μια άλλη παράμετρος αστάθειας για τον Σαμαρά είναι η διαλυτική κρίση της σοσιαλδημοκρατίας. Ο Βενιζέλος, πλέον, δεν είναι ο αρχηγός του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ, αλλά ένας παράγοντας μέσα στο χώρο των 58, των κινήσεων των δημάρχων, των κινήσεων του Σημίτη, των υποστηρικτών του γάμου με τη ΔΗΜΑΡ, των προτάσεων του Πάγκαλου για σύντηξη με τη ΝΔ κ.λπ.

 

Αυτό το σκορποχώρι, που είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα μπορέσει να συγκροτηθεί στοιχειωδώς μέχρι τις ευρωεκλογές, οφείλει στο μεταξύ να λειτουργεί ως κυβερνητικό στήριγμα στο Σαμαρά και να αντέχει τις αναταράξεις που φέρνουν οι επόμενοι μήνες. Πρόκειται για οικοδόμημα εξαιρετικά αμφίβολης σταθερότητας. 

 

Και πάνω σε αυτό το σαθρό πολιτικό υπόβαθρο χορεύει το βουβάλι της κυρίαρχης τάξης, με όλες τις αντιθέσεις, τους αγνωστικισμούς και τους ανταγωνισμούς που δημιουργεί η ένταση της κρίσης (και που αναδεικνύουν μεταξύ άλλων, τα διαδοχικά σκάνδαλα).

 

Η κυβέρνηση αυτή μπορεί να πέσει με οποιαδήποτε αφορμή. Και πρέπει να πέσει το γρηγορότερο. 

 

Όμως αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση Σαμαρά, όπως κάθε πληγωμένο θηρίο, εξακολουθεί να είναι επικίνδυνη.

 

Γι’ αυτό χρειάζεται αριστερή ριζοσπαστική πολιτική από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, ενότητα στη δράση όλης της πολιτικής Αριστεράς και κυρίως μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενώ πάνω απ’ όλα χρειάζεται ένταση των εργατικών-κοινωνικών αγώνων. Αυτοί οι παράγοντες θα «αποφασίσουν» πότε τελικά θα πέσει ο Σαμαράς και τι κατεύθυνση θα πάρουν οι εξελίξεις την επόμενη ημέρα.