Η Ιταλία απέκτησε τον τρίτο κατά σειρά μη εκλεγμένο πρωθυπουργό της.
Ημερ.Δημοσίευσης
Ο Μπερλουσκόνι είχε παραδώσει στον τεχνοκράτη Μόντι, που στηρίχθηκε από την τότε «υπάρχουσα βουλή». Στις εκλογές που ακολούθησαν, οι Ιταλοί ψήφισαν τον –τότε– επικεφαλής του Δημοκρατικού Κόμματος (PD) Μπερσάνι, ο οποίος απέτυχε να σχηματίσει κυβέρνηση, ωθήθηκε σε παραίτηση και τη συγκρότηση κυβέρνησης συνασπισμού ανέλαβε ο Λέτα. Τώρα η ΚΕ του Δημοκρατικού Κόμματος καθαίρεσε τον Λέτα από πρωθυπουργό και τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης ανέλαβε ο νεοεκλεγείς ηγέτης του PD, Ματέο Ρέντσι. Πρόκειται για ένα ακόμα σημάδι της βαθιάς παρακμής του ιταλικού πολιτικού συστήματος.
Πρόκειται επίσης για άλλο ένα σημάδι της κατάντιας της «μοντέρνας κεντροαριστεράς». Σε ό,τι αφορά τον Ρέντσι, πρόκειται για μείγμα Μπερλουσκόνι («σταρ» της πολιτικής, μιντιακός, με προφίλ «ικανού τεχνοκράτη») και Τόνι Μπλερ, με σημαία τον «εκσυγχρονισμό» του PD, δηλαδή το ολοκληρωτικό διαζύγιο με όσους ελάχιστους δεσμούς είχαν απομείνει με την κοινωνική του βάση που είναι αριστερής, κομμουνιστικής, συνδικαλιστικής προέλευσης. Τα δύο χαρακτηριστικά του συνδυάζονται στο προσωνύμιο «μπουλντόζας», ο άνθρωπος που θα «σαρώσει» το παλιό πολιτικό σκηνικό και θα το «αναμορφώσει». Φυσικά, όταν αυτές οι προσδοκίες εκφράζονται από τις πιο έγκριτες φωνές του αστικού Τύπου, γίνεται εμφανές ότι η «αναμόρφωση» θα γίνει σε ακόμα πιο αντιδραστική κατεύθυνση.
Αυτό που επιβεβαιώθηκε είναι και το πόσο αδίστακτος είναι ο Ματέο Ρέντσι. Από την εποχή της μετεκλογικής κρίσης με τις διαδοχικές ανταρσίες στο PD που δεν άφηναν τον Μπερσάνι να σχηματίσει κυβέρνηση, οι πιο «ψυλλιασμένοι» σχολίαζαν πως «ο Ρέντσι περιμένει την ώρα του». Σύντομα ακολούθησε η εκλογή του στην ηγεσία του PD και το «παλατιανό πραξικόπημα» στην ΚΕ του κόμματος που εξώθησε τον Λέτα σε παραίτηση.
Τι σηματοδοτεί ο Ρέντσι; Την προσπάθεια να ανασυγκροτηθεί το αστικό μπλοκ: Στην κεντροδεξιά ο Αλφάνο ήρθε σε ρήξη με τον «αναξιόπιστο» για τους αστούς Μπερλουσκόνι, στην κεντροαριστερά ο Ρέντσι έρχεται να ανατρέψει τον «δυσλειτουργικό» Λέτα, με στόχο να συγκροτηθεί μια αποφασιστική κυβερνητική πλειοψηφία. Με δεδομένη τη φθορά του ιταλικού πολιτικού προσωπικού, ο «μπουλντόζας» Ρέντσι θεωρείται το «τελευταίο οχυρό» του αστικού πολιτικού κόσμου που πασχίζει να διασωθεί. Η –υπαρκτή– δημοφιλία του Ρέντσι (στρεβλή έκφραση της βαθιάς επιθυμίας των Ιταλών να «αλλάξουν όλα») τον καθιστά τον πιο ικανό να καλύψει για λογαριασμό των Ιταλών αστών το «εκτόπισμα» του Μπερλουσκόνι. Αλλά η πραγματικότητα της κρίσης και της οικονομικής πολιτικής που θα καθοδηγήσει τον καθιστά υποψήφιο και για να γίνει ένα ακόμα «θύμα» της πολιτικής κρίσης στην Ιταλία.
Το αν και πόσο γρήγορα θα ξεθωριάσει η «γοητεία» του Ρέντσι, και κυρίως το τι θα διαδεχθεί μια ενδεχόμενη «αποκαθήλωση» και αυτού του «οχυρού», θα κριθεί από την ανασύνταξη της ιταλικής Αριστεράς και του εργατικού κινήματος. Το μεγάλο ενδιαφέρον και όλες οι ελπίδες συγκεντρώνονται σήμερα στην προσπάθεια γύρω από τη «λίστα Τσίπρα». Ο τρόπος συγκρότησης, οι δυνάμεις που θα τη στηρίξουν, το πρόγραμμά της, θα κρίνουν και το κατά πόσο θα κατορθώσει να βοηθήσει την ιταλική Αριστερά να βγει από την κρίση της.