Η δεύτερη συνάντηση κοµµάτων και οργανώσεων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς θα συγκληθεί στα τέλη του Μάρτη στην Αθήνα. Με αφορµή αυτό το γεγονός, θα γίνει και µια ανοιχτή εκδήλωση, το Σάββατο 29 Μαρτίου 2014, στις 5µµ, στο Οικονοµικό Πανεπιστήµιο (πρώην ΑΣΟΕΕ, Πατησίων), στην αίθουσα Αντωνιάδη. Σε αυτή θα συµµετέχουν ως οµιλητές διεθνείς προσκεκληµένοι, όπως οι Φρανσουά Σαµπατό (NPA, Γαλλία), Φράνκο Τουριλιάτο (Sinistra Anticapitalista, Ιταλία) και Ερίκ Τουσαίν (CADTM, Βέλγιο), αλλά και στελέχη της ελληνικής Αριστεράς. Ανάµεσά τους ο Παναγιώτης Λαφαζάνης (Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος ΣΥΡΙΖΑ) και ο Αντώνης Νταβανέλλος (ΔΕΑ-Μέλος της ΠΓ ΣΥΡΖΑ).
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Οι ευρωεκλογές, τον ερχόμενο Μάη, θα είναι μια πολτική μάχη κυριολεκτικά κρίσιμη. Πολιτική μάχη κρίσιμη για τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, αφού θα κρίνουν τη «βιωσιμότητα» της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου. Αλλά, επίσης, πολιτική μάχη κρίσιμη για τις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η ΕΕ, δηλαδή η Ευρώπη των τραπεζιτών και των βιομηχάνων, υποσχόταν κάποτε –ιδίως στην εποχή της ΟΝΕ και της ένταξης στο ευρώ– διαρκή ευημερία ή, τουλάχιστον, σταθερότητα. Σήμερα, μέσα στη θύελλα της διεθνούς κρίσης του καπιταλισμού, αυτά αποδεικνύονται απάτη. Μετά τη βάρβαρη μνημονιακή πολιτική στο Νότο της ηπείρου, η ΕΕ οργανώνει το πανευρωπαϊκό «υπερ-μνημόνιο», μετατρέποντας την ήπειρο σε φυλακή σκληρής λιτότητας για όλους τους εργαζόμενους. Η συντριβή των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, που κατακτήθηκαν με μεγάλους αγώνες στον 20ό αιώνα, γίνεται σημαία και απαράβατη πολιτική για όλες τις κυβερνήσεις στην Ένωση, αλλά και για όλους τους «θεσμούς» της ΕΕ.
Τα παπαγαλάκια των ευρωηγεσιών προπαγανδίζουν ότι η ΕΕ αποτελεί, τουλάχιστον, μια ασπίδα προστασίας των δημοκρατικών κατακτήσεων. Ο ισχυρισμός έχει διαψευστεί από τις εξελίξεις στο εσωτερικό της Ένωσης. Οι ευρωθεσμοί αποδεικνύονται απολύτως απρόσιτοι για την εργατική και λαϊκή θέληση. Όμως ο ισχυρισμός αυτός συντρίβεται κυριολεκτικά, μέσα από τις εξελίξεις στην Ουκρανία: εκεί όπου η ΕΕ συλλαμβάνεται να υποστηρίζει και να συνεργάζεται με μια «κυβέρνηση» όπου συμμετέχουν ολοφάνερα οι νεοναζί, οι πιο ορκισμένοι εχθροί της δημοκρατίας.
Στην Ευρώπη της Λαμπεντούζα και του Φαρμακονησιού, η ΕΕ-φρούριο των βιομηχάνων και των τραπεζιτών, αποδεικνύει πόσο φτηνά ξεπουλάει τις αρχές των δημοκρατικών επαναστάσεων που, τάχα, «ίδρυσαν» τη σύγχρονη Ευρώπη.
Αυτή η βαθιά κρίση δεν πρόκειται να συνεχιστεί ομαλά. Οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις κυρίαρχες τάξεις επανέρχονται, αγγίζοντας πλέον και ζητήματα που μέχρι χθες θεωρούνταν αδιανόητα: π.χ. την «ιερότητα» της επιλογής του κοινού νομίσματος, του ευρώ. Όχι τυχαία, σε μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες όπως η Γαλλία, αναπτύσσονται ακροδεξιές πολιτικές δυνάμεις που φέρνουν στην πρώτη γραμμή τις θέσεις τον εθνικισμού, του ρατσισμού, της καταστολής των εργατικών και λαϊκών κινητοποιήσεων.
Όμως, παράλληλα, αναπτύσσεται και το αντίπαλο δέος: σε Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία και Ιταλία, οι εργατικοί αγώνες και η κοινωνική αντίσταση αναδεικνύουν την «άλλη» Ευρώπη. Της πάλης για την ανατροπή της λιτότητας, της πάλης για το ξεπέρασμα του καπιταλισμού, της διεκδίκησης ξανά του σοσιαλισμού. Την πολιτική της χωρίς όρους υποστήριξης της ειρήνης, την πολιτική του αντιφασισμού και του αντιρατσισμού, την πολιτική της διεθνιστικής αλληλεγγύης μεταξύ των λαών της Ευρώπης, αλλά και ευρύτερα, με τους λαούς των αραβικών εξεγέρσεων, με τους εργαζόμενους που δίνουν τις μάχες τους στην Τουρκία, με τους αγωνιζόμενους Παλαιστίνιους κ.α.
Αυτή η «άλλη» Ευρώπη, σε πλήρη αντίθεση και σύγκρουση με την υπαρκτή ΕΕ, για να νικήσει χρειάζεται την Αριστερά της. Στην Ελλάδα τη μάχη αυτή τη δίνουμε μέσα από τις γραμμές του ενωτικού εγχειρήματος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, μέσα από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ. Οι πολιτικές επιτυχίες του ΣΥΡΙΖΑ, οι προοπτικές ανάδειξης μιας κυβέρνησης της Αριστεράς μέσα στη σκληρότερη περίοδο της κρίσης, έχουν δημιουργήσει πολλές ελπίδες και προσδοκίες σε πλατιά τμήματα των κοινωνικών αντιστάσεων σε όλη τη Ευρώπη. Όμως, ταυτόχρονα, μεγάλα τμήματα της Αριστεράς στην Ευρώπη παραμένουν είτε βυθισμένα στο διαλυτισμό, είτε δεσμευμένα στις συνεργασίες με τη σοσιαλδημοκρατία, στην αυτοκτονική πολιτική της μεταρρυθμιστικής «πληθυντικής Αριστεράς» της προηγούμενης περιόδου. Η ανατροπή αυτής της κατάστασης υποταγής είναι ένα από τα πιο επείγοντα καθήκοντα.
Η προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς στην Ελλάδα θα ανοίξει αναπόφευκτα το κεφάλαιο της σύγκρουσης με την πολιτική, με τους θεσμούς, με την ίδια την ΕΕ. Γιατί η δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ για ανατροπή της λιτότητας υπέρ των εργαζομένων και των λαϊκών δυνάμεων δεν είναι εφικτό να υλοποιηθεί μέσα στα πλαίσια της σημερινής, της υπαρκτής ΕΕ.
Όλα τα παραπάνω κρίσιμα ζητήματα, οι επερχόμενες ευρωεκλογές και η ανάγκη για μια «άλλη» Ευρώπη των εργαζομένων, θα συζητηθούν και στην εκδήλωση του Σαββάτου 29 Μαρτίου. Σας περιμένουμε όλες και όλους.