Συνέντευξη με τους Γιώργο Χρονόπουλο, ηλεκτρολόγο στη Χαλυβουργική και εκλεγμένο αντιπρόσωπο του σωματείου στο εργατικό κέντρο, και Χρήστο Πέππα, μέλος στο Δ.Σ. του σωματείου των εργαζομένων στη Χαλυβουργική. Και οι δύο είναι μέλη της παράταξης ΑΠΕΧ (Ανεξάρτητη Πρωτοβουλία Εργαζομένων Χαλυβουργικής). Τη συνέντευξη πήρε ο Γιώργος Βούρος για το Rproject.gr, όπου και θα τη διαβάσετε ολόκληρη. Εδώ δημοσιεύουμε αποσπάσματα.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Ήδη κλείσατε τρεις εβδομάδες κινητοποιήσεων. Θα συνεχίσετε; Ποιες είναι οι αποφάσεις του σωματείου;
Σήμερα έγινε ένα μίνι διοικητικό συμβούλιο και αποφασίσανε την επόμενη βδομάδα να γίνουν δύο κινητοποιήσεις, επειδή είναι δύσκολο για τον κόσμο οι συνεχείς κινητοποιήσεις. Αυτές ήταν οι δικαιολογίες του προεδρείου, της πλειοψηφίας.
Ο κόσμος έχει αρχίσει, πιστεύω, όχι να κουράζεται, αλλά να συνειδητοποιεί ότι μέσα στο θεσμικό πλαίσιο, που κινηθήκαμε όλες αυτές τις μέρες, δεν υπάρχει προοπτική να γίνει κάτι διαφορετικό.
Έχουν υπάρξει πρωτοβουλίες στήριξης του αγώνα σας, ώστε να ανοιχθεί στην τοπική κοινωνία και ευρύτερα;
Πρωτοβουλίες από το σωματείο έχουν παρθεί μόνο θεσμικά. Είχαμε στήριξη από τα άλλα σωματεία του κλάδου, από το Εργατικό Κέντρο όπου ανήκουμε, από την ομοσπονδία του μετάλλου, πάλι θεσμικά. Ένα ευρύτερο άνοιγμα επί της ουσίας δεν έχει γίνει. Δεν έχει γίνει άνοιγμα για να έρθουμε σε συνεννόηση με άλλα σωματεία, με άλλες συλλογικότητες που αγωνίζονται.
Εμείς σαν παράταξη το λέμε κάθε φορά στις συνελεύσεις, στα πηγαδάκια, στους συναδέλφους, ότι πρέπει να κάνουμε άνοιγμα στον κόσμο, ότι είναι κοινός ο εχθρός, είναι η συγκεκριμένη πολιτική, πρέπει να υπάρξει άλλη πολιτική, ότι πρέπει να έρθουμε σε ρήξη.
Είναι λύση η μείωση της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος στις βιομηχανίες; Δεν υπήρχαν και πριν από την αύξηση του ηλεκτρικού ρεύματος χτυπήματα της εργοδοσίας στους εργαζόμενους;
Προς το τέλος του ’12, αν θυμάμαι καλά Αύγουστο-Σεπτέμβρη, μας φώναξε η εταιρία και είπαν ότι κάνουν ενέργειες για να εξασφαλίσουν την επόμενη τριετία οικονομική σταθερότητα και ότι από το Νοέμβρη του ’12 θα ξεκίναγε ο φούρνος, ο ηλεκτρικός κλίβανος να βαράει, να λειτουργεί παραγωγικά το εργοστάσιο και ότι θα είμαστε εξασφαλισμένοι. Και με το που άλλαξε η χρονιά, ήρθαν 148 οικειοθελείς αποχωρήσεις-απολύσεις με το πιστόλι στον κρόταφο. Μέσα στον καπιταλισμό, όταν έρχεται μια κρίση, πάντα η εργοδοσία και το κεφάλαιο προσπαθούν να σώσουν τις επενδύσεις τους και το κέρδος τους.
Και να τους δώσουν φτηνό ρεύμα, θα ανοίξει η αγορά; Θα αυξηθεί η εγχώρια ζήτηση στο σίδηρο; Δεν θα αυξηθεί. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να μπούνε σε αυτό το παιχνίδι… να διεκδικούνε φθηνή ενέργεια και φθηνές παροχές και κάποιες διευκολύνσεις ή επιδοτήσεις της εκάστοτε κυβέρνησης προς κάποια συγκεκριμένη συντεχνία ή κλάδο.
Πώς πιστεύεται ότι μπορεί να νικήσει ο αγώνας σας και να αναιρεθούν οι διαθεσιμότητες;
Δεν είναι εύκολο. Αλλά πρέπει να βάλουμε κι εμείς ένα λιθαράκι. Πρέπει κάτι να κάνουμε. Με τις παρούσες συνθήκες, αν συνεχίσουμε σαν σωματείο να αγωνιζόμαστε μόνοι μας ή έστω συντεχνιακά για τον κλάδο της χαλυβουργίας και του μετάλλου, ο αγώνας μας είναι καταδικασμένος. Κακά τα ψέματα. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, η κινηματική ιστορία έχει δείξει ότι, όποιος αγώνας έμεινε μόνος του, απέτυχε. Είτε τον αναγκάσανε να αποτύχει. Το μόνο που πιστεύουμε σαν παράταξη και προσωπικά είναι ότι πρέπει να δημιουργηθεί ένα κοινό μέτωπο στην κοινωνία, που να πιέσει την κυβέρνηση και να ανατρέψουμε τα μνημόνια κι αυτές τις πολιτικές που φέρνουν τα μνημόνια. Να γίνει αλλαγή πολιτικής.
Παλεύουμε όλοι μαζί, συντονιζόμαστε με τον εργαζόμενο, το διπλανό μας, με τον απολυμένο, τον άνεργο, τον συνταξιούχο, τα παιδιά μας, τους φοιτητές, τους μαθητές, συντονιζόμαστε με τις τοπικές κοινωνίες, παίρνουμε το εργοστάσιο στα χέρια μας και δημιουργούμε ένα παραγωγικό μοντέλο ευρύτερο για τις ανάγκες του λαού. Να γίνουν αντιπλημμυρικά έργα, να γίνουν σχολεία, νοσοκομεία, να γίνουν δρόμοι, πλατείες, να γίνουν λιμάνια για το λαό. Όχι για την κάθε Cosco, για τον Αγγελόπουλο και τον Μάνεση.