Πολλή κουβέντα γίνεται τελευταία για τη σχέση της μνημονιακής λιτότητας με την καθημερινότητα των πολιτών. Οι μνημονιακές δυνάμεις ισχυρίζονται πως πρόκειται για δύο περίπου άσχετα μεταξύ τους πράγματα, πως το ζήτημα είναι οι δημοτικοί άρχοντες να είναι καλοί διαχειριστές (καλή ώρα σαν τον Καμίνη), να βάλουν τάξη στους δήμους και τα οικονομικά τους.
Ημερ.Δημοσίευσης
«Δεν υπάρχουν μνημονιακά και αντιμνημονιακά σκουπίδια», αποφάνθηκαν μπουρδολογώντας διάφοροι μνημονιακοί αστέρες τις προηγούμενες μέρες. Σωστά, θα μπορούσε να πει κανείς, δεν υπάρχουν. Όμως πόσο άσχετη με τις μνημονιακές περικοπές είναι η δραστική μείωση των εργαζομένων στην καθαριότητα και η παντελής έλλειψη νέων κάδων σκουπιδιών, για να αντικατασταθούν οι φθαρμένοι;
Πολλές φορές, στην προσπάθεια διεύρυνσης της πολιτικής επιρροής των αυτοδιοικητικών σχημάτων της Αριστεράς, ακόμα και αριστεροί υποψήφιοι τείνουν να υποτιμήσουν τον παράγοντα «μνημονιακή λιτότητα» και να εστιάσουν στην «καθημερινότητα», λες και είναι πράγματα ασύνδετα μεταξύ τους. Πρόκειται για λάθος τόσο ουσίας όσο και επικοινωνίας. Είναι το καλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει η Αριστερά στους Καμίνηδες και τους Μπουτάρηδες, που αγωνιούν να αποφύγουν το σκόπελο της πολιτικοποίησης των αυτοδιοικητικών εκλογών και να προτάξουν τα διαχειριστικά τους «προτερήματα».
Η επιχειρηματολογία της Αριστεράς χρειάζεται να ξεκινά από την καταλυτική επίδραση της μνημονιακής λιτότητας στην καθημερινή ζωή στην πόλη. Τρανό παράδειγμα ο δήμος Αθήνας. Για το κλείσιμο 20 βρεφονηπιακών σταθμών στην Αθήνα και για το τραγικό γεγονός ότι λείπουν περισσότεροι από 600 εργαζόμενοι σε αυτούς, φταίνε οι μνημονιακές περικοπές του 60% από την κρατική επιχορήγηση και κανένας άλλος λόγος.
Το ίδιο φταίει και για το γεγονός πως προγράμματα όπως το «βοήθεια στο σπίτι» έχουν περιοριστεί στις πιο βαριές περιπτώσεις ασθενών ηλικιωμένων με σοβαρά κινητικά προβλήματα και μάλιστα αφορούν κυρίως περιπτώσεις ανθρώπων που αποδεδειγμένα δεν έχουν συγγενείς να τους φροντίσουν. Αρκετά ΚΑΠΗ έχουν κλείσει και άλλα υπολειτουργούν, ενώ ακόμα και οι λαμπτήρες του ηλεκτροφωτισμού των δρόμων δεν αντικαθίστανται, διότι οι προμηθευτές ζητάνε τα χρωστούμενα από τις προηγούμενες προμήθειες, προκειμένου να ξαναπουλήσουν οτιδήποτε στο δήμο Αθήνας.
Για το μαρασμό μεγάλων χώρων πράσινου, όπως το Πεδίο του Άρεως, δεν φταίει κανείς άλλος για την έλλειψη εργαζομένων της φύλαξης, του ηλεκτροφωτισμού, της καθαριότητας και των κηπουρών.
Η υπερψήφιση των συνδυασμών του ΣΥΡΙΖΑ στις αυτοδιοικητικές εκλογές θα είναι πρώτα απ’ όλα ψήφος ανατροπής των μνημονίων και των κεντρικών πολιτικών επιλογών της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου. Γιατί ούτε το δεντράκι, ούτε το πάρκο, ούτε οι κοινωνικές δομές στους δήμους και στις περιφέρειες θα σωθούν με διαχείριση της μιζέριας των πετσοκομμένων κονδυλίων, ούτε άλλωστε είναι άσχετο, αν οι εκλεγμένοι άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης έχουν την πρόθεση να συγκρουστούν με τις μνημονιακές επιταγές, τους ελεγκτές των δαπανών των δήμων, τις ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων αγαθών και περιουσίας, ακόμα και αν χρειαστεί «να πάνε και φυλακή».
Τέτοια χρειάζεται να είναι η «διαχείριση» από τους εκλεγμένους δημοτικούς άρχοντες μετά από τις εκλογές του Μαΐου, για να σώσουν όσο το δυνατόν περισσότερα από την ποιότητα ζωής στην πόλη. Η ροπή προς μια απολίτικη τεχνοκρατική διαχείριση των πραγμάτων όχι μόνο δεν λέει την αλήθεια στον κόσμο, αλλά αντίθετα στερεί στην Αριστερά τη δυναμική που μπορεί να αποκτήσουν εκλογικά τα αυτοδιοικητικά της σχήματα.
Ο Κορτζίδης, στο Ελληνικό, δεν θεωρείται πετυχημένος δήμαρχος, επειδή ήταν καλός λογιστής, αλλά γιατί έριξε τα κάγκελα στην παραλιακή μαζί με τον κόσμο, συγκρούστηκε με τους νονούς της νύχτας, αρνήθηκε τις ιδιωτικοποιήσεις και τις σχέσεις ελαστικής εργασίας στο δήμο. Τέτοιους δήμαρχους της Αριστεράς θέλουμε παντού!