Με δύο μαχητικές διαδηλώσεις στην Αθήνα, ολοκληρώθηκαν οι δύο απεργιακές κινητοποιήσεις της ΑΔΕΔΥ (24ωρη στις 12 Μάρτη και 48ωρη, 19 και 20 Μάρτη), ενάντια στις απολύσεις, την αξιολόγηση και την κατάργηση οργανισμών του Δημοσίου.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Ξεχώρισε επίσης η κατάληψη στο πολιτικό γραφείο του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης Κ. Μητσοτάκη από «διαθέσιμους» και υπό απόλυση εκπαιδευτικούς και σχολικούς φύλακες.
Η κυβέρνηση σε όλες τις συγκεντρώσεις χρησιμοποίησε την αστυνομία για να φράξει το δρόμο στους διαδηλωτές που απάντησαν με καθιστική διαμαρτυρία στη Σταδίου, την Τετάρτη 19 Μάρτη.
Σίγουρα με βάση το μέγεθος της επίθεσης, η συμμετοχή στις διαδηλώσεις δεν είναι αυτή που θα δώσει το καθοριστικό χτύπημα στην κυβέρνηση για να σταματήσει η προσπάθειά της να εφαρμοστούν τα μέτρα και να γίνουν πραγματικότητα οι απολύσεις χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων. Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν στοιχεία που μπορούν το επόμενο διάστημα να αποδειχθούν χρήσιμα για το εργατικό κίνημα και καθοριστικής σημασίας στη μάχη για την ανατροπή των μνημονίων και την επαναπρόσληψη των απολυμένων:
Η αγωνιστικότητα των καθηγητών, που με επιμονή, κόντρα στην καταστολή και την αυταρχικότητα της κυβέρνησης, υποχρέωσε την τελευταία να προχωρήσει μόλις σε 200 απολύσεις εκπαιδευτικών (από 1.700 περίπου διαθέσιμους). Η ταξικότητα που αναδεικνύει η μάχη των καθαριστριών που απειλούν να αναλάβουν τα υπουργεία, βγάζοντας στην εφεδρεία τους υπουργούς της κυβέρνησης. Η συμμετοχή έστω και με μικρά μπλοκ στις συγκεντρώσεις πολλών χώρων που δείχνει ότι σε αρκετούς εργασιακούς χώρους υπάρχει η κρίσιμη μαγιά για να οργανωθούν οι αγώνες. Η ταξική αλληλεγγύη που δείχνει ότι μπορεί να οργανωθεί μέσα στους χώρους εργασίας το επόμενο διάστημα (ήδη σε πολλά σωματεία και Ομοσπονδίες έχουν γίνει προτάσεις για να δίνουν οι εργαζόμενοι 2 ευρώ από το μισθό τους κάθε δεκαπενθήμερο για να υπάρχει ένα βοήθημα για τους απολυμένους συναδέλφους τους μέχρι να νικήσει ο αγώνας τους για ακύρωση των απολύσεων).
Μπροστά σε καθήκοντα σκληρής αναμέτρησης, με το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα να δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν δέχεται τις απολύσεις, τα παραπάνω χαρακτηριστικά είναι πολύτιμα. Η Αριστερά και οι συνδικαλιστές της είναι πια απαραίτητο να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Σε αντίθεση με τον τρόπο που λειτούργησαν στις απεργιακές κινητοποιήσεις της ΑΔΕΔΥ όπου ελάχιστη προπαγάνδισή τους υπήρξε (και μόνο από ορισμένες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ), χρειάζεται να αλώσουν τους χώρους και τις γειτονιές το επόμενο διάστημα, οργανώνοντας την πανεργατική απεργία στις 9 Απρίλη, οργανώνοντας την ταξική διαδήλωση της Πρωτομαγιάς, οργανώνοντας την ταξική αλληλεγγύη στους απολυμένους.