Αναμφισβήτητα το αποτέλεσμα των γαλλικών δημοτικών εκλογών άνοιξε μεγάλες συζητήσεις και ήδη έχει προκαλέσει κινητικότητα στις πολιτικές εξελίξεις στη Γαλλία.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
(φωτό: η γαλλική αστυνομία προστατεύει τα ακροδεξιά εκλογικά κέντρα μετά την ανακοίνωση των θετικών αποτελεσμάτων του FN)
Η αποχή και στον πρώτο και στον δεύτερο γύρο έφτασε σε ιστορικά υψηλό ρεκόρ (ενώ στις λαϊκές συνοικίες ήταν ακόμα μεγαλύτερη), καταγράφοντας το βάθος της πολιτικής κρίσης.
Σοσιαλιστές
Το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα συντρίφτηκε, επηρεαζόμενο περισσότερο από τα άλλα κόμματα από τη μεγάλη αποχή (οι άνθρωποι που το 2012 εξέλεξαν τον Ολάντ με την ελπίδα να σταματήσει τη λιτότητα), αλλά καταγράφοντας και σημαντικές εκλογικές απώλειες και προς τη Δεξιά αλλά και προς το Εθνικό Μέτωπο. Το κόμμα του Φρανσουά Ολάντ, σε μια «μαύρη Κυριακή» όπως την ονόμασαν στελέχη του, έχασε 155 μεγάλους δήμους, οι οποίοι κατέληξαν στα χέρια της Δεξιάς, πλην του Παρισιού. Η ήττα του Σοσιαλιστικού Κόμματος ήταν η τιμωρία της λιτότητας που έχει εφαρμόσει ο Ολάντ από τότε που εξελέγη, ακολουθώντας πιστά τη νεοφιλελεύθερη στροφή των ευρωπαϊκών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων.
Η Δεξιά (UMP) εμφάνισε σημαντική άνοδο, αναδεικνυόμενη πρώτη δύναμη με το εθνικό της ποσοστό να προσεγγίζει το 48%. Αν και έσπευσαν να μιλήσουν για «μπλε κύμα», η ουσία είναι πως το UMP (που αντιμετωπίζει τη δική του εσωτερική κρίση) απλώς εισέπραξε δημοσκοπικά και εκλογικά την ψήφο διαμαρτυρίας κατά της ασκούμενης κυβερνητικής πολιτικής και επωφελήθηκε από την αποχή. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατάφερε να ανακτήσει αρκετούς μεγάλους δήμους που έως τώρα θεωρούνταν ιστορικά «κάστρα» των Σοσιαλιστών. Το UMP συνεχίζει να στηρίζει άκρατα τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, ενώ παράλληλα έχει μετακινηθεί ακόμη πιο πολύ προς τα δεξιά στα «κοινωνικά» θέματα, στηρίζοντας σε πολλές περιπτώσεις την ατζέντα του Εθνικού Μετώπου.
Εθνικό Μέτωπο
Το Εθνικό Μέτωπο αναδείχθηκε ο νικητής των δημοτικών εκλογών. Στον πρώτο γύρο κέρδισε ένα ποσοστό της τάξεως του 14,6% (όπου κατέβηκε), ενώ τελικά εξέλεξε 1.200 δημοτικούς συμβούλους και κέρδισε 11 δήμους. Σε εκλογική δύναμη επέστρεψε στα επίπεδα της δεκαετίας του ’90, ενώ σε εκλεγμένους και δήμους ξεπέρασε το ρεκόρ του 1995. Η ακροδεξιά αποκτά τοπικές δυνάμεις, πάνω στις οποίες θα επιδιώξει να χτίσει την επιρροή της. Πρόκειται για πολύ ανησυχητική εξέλιξη, που πρέπει να προβληματίσει τη γαλλική Αριστερά. Ωστόσο δεν πρόκειται για «σαρωτική επέλαση». Το FN βρέθηκε μακριά από το στόχο των 15 μεγάλων πόλεων (και όχι απλώς δήμων) που προσδοκούσε και διακήρυττε η Λεπέν προεκλογικά, γενικότερα δεν πήγε καλά στις μεγάλες πόλεις (οι επιτυχίες του αφορούσαν κυρίως μικρούς δήμους και κοινότητες), ενώ παρουσίασε καθοδική πορεία σε σχέση με τις βουλευτικές του 2012 (-1,5%). Παρ’ όλα αυτά κέρδισε τις εντυπώσεις εκμεταλλευόμενο την αποχή.
Μεγάλο ρόλο στο «θρίαμβο» της Λεπέν έπαιξαν τα τηλεοπτικά και ηλεκτρονικά γαλλικά μέσα ενημέρωσης, τα οποία με την ανακήρυξη εκλογής κάποιων λιστών του FN δεν άργησαν να μιλήσουν για «ακροδεξιό θρίαμβο», προσπαθώντας με παρουσίαση αποσπασματικών στοιχείων αλλά και υπερπροβολή των επιτυχιών να το τεκμηριώσουν έτσι, «εξαφανίζοντας» ταυτόχρονα τις επιδόσεις της Αριστεράς.
Αποκλειστική ευθύνη στη διατήρηση των ποσοστών της Λεπέν έχει ο κυρίαρχος δικομματισμός PS-UMP, με την πολιτική που έχουν ασκήσει αλλά και με το πολιτικό φλερτ το οποίο έχουν πραγματοποιήσει έμμεσα ή άμεσα στελέχη των δύο κομμάτων με το Εθνικό Μέτωπο. Τα δύο κόμματα συμβαδίζουν από την αρχή της νέας κυβερνητικής θητείας σε μια στροφή στο «νόμος και τάξη», δίνοντας την ευκαιρία στους φασίστες του Μετώπου να επιβάλουν αρκετές φορές την ατζέντα τους στη γαλλική κεντρική πολιτική επικαιρότητα. Επιπλέον, το Εθνικό Μέτωπο δημαγωγεί ενάντια στη «σοσιαλιστική λιτότητα» και εκμεταλλεύεται τη -δίκαιη- οργή ενάντια στην ΕΕ, κατευθύνοντάς την στον εθνικιστικό «προστατευτισμό».
Νέα κυβέρνηση
Είναι χαρακτηριστική της κατάντιας των Σοσιαλιστών, αλλά και των ευθυνών για την άνοδο του FN, η πρώτη απάντηση της γαλλικής κυβέρνησης στα αποτελέσματα: Ο Ολάντ τοποθέτησε τον συντηρητικό και με ξενοφοβικές απόψεις Μανουέλ Βαλς (γνωστός και ως «Σαρκοζί των Σοσιαλιστών») στον πρωθυπουργικό θώκο. Επιπλέον, στο νέο υπουργικό συμβούλιο συμμετέχει πλέον η νεοφιλελεύθερη Σεγκολέν Ρουαγιάλ (γνωστή και ως «Σαρκολέν»). Λόγω αυτής της εξέλιξης, οι Οικολόγοι-Πράσινοι συζητάνε να αποσύρουν την εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση Ολάντ από δω και πέρα.
Αριστερά
Η Αριστερά βγαίνει από αυτή την εκλογική αναμέτρηση έχοντας κρατήσει ένα μεγάλο ποσοστό των κόσμου που ψήφισε το 2012 στις προεδρικές εκλογές (στον πρώτο γύρο, το ποσοστό όπου κατέβηκε ήταν κοντά στο 11%), άλλα με μεγάλες εσωτερικές πληγές λόγω της διαφορετικής στρατηγικής που ακολούθησαν το ΚΚΓ και το Κόμμα της Αριστεράς, και συγκεκριμένα της διαφορετικής προσέγγισης στο Παρίσι και άλλες μεγάλες πόλεις, όπου το ΚΚΓ κατέβηκε σε συνεργασία από τον πρώτο γύρο με τους Σοσιαλιστές, ενώ το Κόμμα της Αριστεράς με τις υπόλοιπες συνιστώσες του Μετώπου σε αυτόνομες λίστες.
Η κεντροαριστερή και διασπαστική τακτική του ΚΚΓ και η προσκόλληση σε λογικές «πληθυντικής Αριστεράς» είναι εντελώς εκτός τόπου και χρόνου και μόνο ήττες μπορούν να προσφέρουν στη γαλλική Αριστερά, όπως περίτρανα αποδείχθηκε στις δημοτικές εκλογές, όπου το ΚΚ «συμμερίστηκε» τη συντριβή των Σοσιαλιστών συμμάχων του. Οι ευθύνες της ηγεσίας του ΚΚΓ είναι τεράστιες στο «θόλωμα» ενός σε γενικές γραμμές θετικού αποτελέσματος για την Αριστερά.
Οι δυνάμεις του Μετώπου της Αριστεράς και τα τμήματα της γαλλικής άκρας Αριστεράς τα οποία συνεργάστηκαν μαζί του κέρδισαν 72 δήμους και εξέλεξαν περίπου 3.000 συμβούλους. Οι 120 αυτόνομες λίστες του Μετώπου της Αριστεράς που συνέχισαν και στον δεύτερο γύρο είχαν έναν μέσο όρο γύρω στο 27,6%. Συνολικότερα, διάφορες παραλλαγές αυτόνομης καθόδου της «Αριστεράς της Αριστεράς» (είτε το Αριστερό Μέτωπο, είτε το Αριστερό Μέτωπο με το NPA, είτε το NPA με τις συνιστώσες του Αριστερού Μετώπου που δεν ακολούθησαν την κεντροαριστερή τακτική του ΚΚ) πήγαν αρκετά καλά (με αρκετά διψήφια αποτελέσματα), δείχνοντας τις πραγματικές δυνατότητες της Αριστεράς, όταν ακολουθεί τακτική ανεξαρτησίας από τους Σοσιαλιστές και πραγματικής σύγκρουσης με τις αντιλαϊκές και ρατσιστικές πολιτικές.
Συνέχεια
Τα θετικά και τα αρνητικά αυτής της εκλογικής αναμέτρησης πρέπει να συζητηθούν σοβαρά, για να μπορέσει η γαλλική Αριστερά να ανταποκριθεί στα μεγάλα και δύσκολα καθήκοντα της εποχής. Στις 12 Απρίλη, μια μεγάλη ενωτική διαδήλωση των κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς μαζί με συνδικαλιστικές και κοινωνικές οργανώσεις είναι ένα πρώτο σημαντικό βήμα για την ανασύνταξη της γαλλικής Αριστεράς. Ενδιαφέρον έχει και η ανταπόκριση που θα βρει και ο διάλογος που θα γίνει μετά τη δημοσίευση ανοιχτής επιστολής του NPA προς το ΚΚΓ, το Κόμμα της Αριστεράς, το Ensemble («Μαζί», συμμαχία 5 συνιστωσών του Μετώπου της Αριστεράς) και την LO για την ανάγκη συζήτησης και συνεννόησης της «Αριστεράς της Αριστεράς».
ΥΓ: Αμέσως μετά τις εκλογές φάνηκε η ακροδεξιά απειλή: Η Μαρίν Λεπεν ανακοίνωσε άμεσα την κατάργηση των μη χοιρινών εναλλακτικών (για τους μουσουλμάνους μαθητές) τροφών στις καντίνες των σχολείων, στους 11 δήμους που ελέγχει το Εθνικό Μέτωπο. Αλλά φάνηκαν και οι δυνατότητες αντίστασης: Το ίδιο το βράδυ των εκλογών, αντιφασίστες διαδηλωτές σε πολλές πόλεις χάλασαν το «πάρτι» των ακροδεξιών υποχρεώνοντάς τους να γιορτάσουν «σεμνά» μέσα στα γραφεία τους, υπό την προστασία των γαλλικών ΜΑΤ.