Μήνυμα αντίστασης και ανατροπής

Πρόκειται για το βαρύ αντίτιμο που θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι και οι λαϊκές δυνάμεις, αντίτιμο με το οποίο ο Σαμαράς αγόρασε τη συναίνεση της τρόικας στις προεκλογικές μανούβρες του. 

Το νέο «μεσοπρόθεσμο» κατεδαφίζει οριστικά το δημόσιο σύστημα κοινωνικών ασφαλίσεων, πιέζει τον μέσο μισθό των εργατών προς τον κατώτατο μισθό, θέτει τα θεμέλια για τις «απελευθερωμένες» μαζικές απολύσεις και την πλήρη κυριαρχία της «ευελιξίας» στις εργασιακές σχέσεις. Αν αυτή η πολιτική δεν ανατραπεί, θα καταστρέψει κάθε κατάκτηση των μεγάλων εργατικών αγώνων, θα οδηγήσει σε μια κοινωνία όπου η εργασία θα έχει αποκοπεί από κάθε δικαίωμα και προστασία. 

Για να μην εφαρμοστεί αυτή η πολιτική υπάρχει μια ελάχιστη προϋπόθεση: να πέσει, τώρα, η κυβέρνηση του Σαμαρά και των κατάπτυστων σοσιαλδημοκρατών συνεργατών του. 

Η εφημερίδα μας, η «Εργατική Αριστερά», ανήκει στη «σχολή» όσων επιμένουν ότι αυτός ο στόχος μπορεί να επιτευχθεί ασφαλέστερα μέσα από τους αγώνες από τα κάτω, με κέντρο τους αγώνες του εργατικού κινήματος. 

Παρ’ όλα αυτά, τούτη τη στιγμή είμαστε στην τελική ευθεία προς την τριπλή κάλπη των εκλογών του Μάη. Σε αυτήν τη διαδικασία, ανεξάρτητα από τις προτιμήσεις μας, οφείλουμε να επιδιώξουμε τον ίδιο ακριβώς στόχο: να πέσει το ταχύτερο δυνατό η κυβέρνηση των τραπεζιτών και των βιομηχάνων, να δημιουργηθούν οι συνθήκες ανατροπής των μνημονίων και των βάρβαρων συμφωνιών με τους δανειστές. 

Οι καθημερινές επιθέσεις της ηγεσίας της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά και του συνόλου των καθεστωτικών ΜΜΕ, δείχνουν με ακρίβεια το ποιο «ψηφοδέλτιο» φοβούνται οι καθεστωτικές δυνάμεις. Η «καρδιά» του συστήματος γνωρίζει ότι οι εργατικές και λαϊκές ελπίδες έχουν πλειοψηφικά ακουμπήσει στον ΣΥΡΙΖΑ, συγκροτώντας έτσι ένα εργαλείο για τη δική τους νίκη. 

Είναι γνωστό ότι στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ ξεδιπλώνεται μια μεγάλη συζήτηση για το πώς η Αριστερά μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτό το ιστορικό καθήκον. Η συζήτηση αυτή μέσα στις δεκάδες χιλιάδες μέλη του ΣΥΡΙΖΑ –και κάτω από το άγρυπνο μάτι ακόμα μεγαλύτερου τμήματος των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων– είναι το καλύτερο αντίδοτο για τις απόπειρες του καθεστώτος να επηρεάσει την προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ, να τον ωθήσει σε τροχιά σοσιαλδημοκρατικοποίησης. Η ριζοσπαστική-αριστερή πολιτική είναι αναντικατάστατη προϋπόθεση για μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Και ταυτόχρονα μια πολιτική νίκη των κοινωνικών δυνάμεων που σήμερα εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ θα δώσει μεγαλύτερη ώθηση και δυναμική στις αριστερές ιδέες και τακτικές, ώστε να αντιμετωπιστούν τα τεράστια καθήκοντα που έρχονται. Σε αυτό το έδαφος πρέπει να τοποθετηθούμε, σε αυτό το έδαφος πρέπει και μπορούμε να παλέψουμε. 

Η «ΕΑ» –μαζί με άλλους μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ– έχει επιμείνει στην πολιτική της ενότητας όλης της Αριστεράς, έχει επιμείνει στην άποψη ότι η απάντηση στο κρίσιμο ζήτημα των αναγκαίων πολιτικών συμμαχιών δίνεται με το μέτωπο των «εργατικών» κομμάτων και οργανώσεων, με την αναγκαία συμμαχία μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στις κάλπες του Μάη είναι φανερό ότι οι δυνάμεις αυτές επέλεξαν τη στρατηγική της καταμέτρησης και «καταγραφής» δυνάμεων. Αυτή η λάθος –κατά τη γνώμη μας– στρατηγική δεν πρέπει να επεκταθεί σε συνέχεια του παθητικού σεχταρισμού στη μετεκλογική περίοδο, ειδικά στην περίπτωση πολιτικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ. Η «περιπέτεια» που έρχεται μπορεί να γίνει μεγάλη ευκαιρία για το σύνολο των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων και αυτό (θα έπρεπε να) αφορά όλη την Αριστερά.

Οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές έχουν τη σημασία τους. Όμως η κρίσιμη πολιτική αναμέτρηση θα είναι στην κάλπη των ευρωεκλογών. 

Η ΕΕ σήμερα έχει ταυτιστεί με τη λιτότητα. Έχει ταυτιστεί με τον αυταρχισμό. Έχει ταυτιστεί με το ρατσισμό και τα επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια –όπως στην Ουκρανία– που φέρνουν τον εφιάλτη του πολέμου όλο και πιο κοντά. 

Η νίκη της Αριστεράς στην Ελλάδα μπορεί να στείλει μήνυμα σε όλη την Ευρώπη. Ότι πρέπει και μπορούμε να ανατρέψουμε την πολιτική της λιτότητας. Ότι αυτόν το στόχο είμαστε διατεθειμένοι να τον επιδιώξουμε με κάθε αναγκαίο μέσο. Ότι δεν θα κάνουμε πια καμιά θυσία για το ευρώ των τραπεζιτών και των τοκογλύφων. Ότι αν είμαστε υποχρεωμένοι να επιλέξουμε μεταξύ των κοινωνικών αναγκών και της βιωσιμότητας του ευρώ, θα επιλέξουμε τη σύγκρουση-απειθαρχία-ανατροπή με την ευρωζώνη. Και ότι πάνω σε αυτούς τους κολοσσιαίας σημασίας στόχους πρέπει και μπορούμε να συγκροτούμε μεγάλες εργατικές-λαϊκές πλειοψηφίες, στηριγμένες πάνω στο ενιαίο μέτωπο της Αριστεράς.