Όταν οι «ολιγάρχες» μπαίνουν στο τιμόνι…

Η επικείμενη πώληση του 67% των μετοχών του ΟΛΠ, μέτοχος στον οποίο είναι και ο Δήμος Πειραιά, και η αμφισβήτηση του μονοπωλίου της κινεζικής COSCO στο λιμάνι είναι μία από τις κυριότερες αιτίες για την κάθοδο του «ερυθρόλευκου» ψηφοδελτίου Γ. Μώραλη, Β. Μαρινάκη, Π. Κόκκαλη στον Πειραιά. Διακηρυγμένος στόχος τους η ενίσχυση του ρόλου του Πειραιά ως «ναυτιλιακού κέντρου» και η μετατροπή του σε πεδίο τουριστικών και άλλων εμπορικών «επενδύσεων», εν αναμονή και του νέου ΕΣΠΑ. 

Μετά τον υπουργό Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλο, και ο υπουργός Ναυτιλίας Μ. Βαρβιτσιώτης πήρε αποστάσεις από την υποψηφιότητα του Βασίλη Μιχαλολιάκου, που στηρίζεται επίσημα από τη ΝΔ και άλλα κομμάτια της αστικής τάξης. Στάση καθόλου περίεργη. Πέντε μήνες μετά την ψήφιση της σχετικής διάταξης, η κυβέρνηση δεν έχει προχωρήσει ακόμα στην υπογραφή των απαραίτητων υπουργικών αποφάσεων για να ξεκινήσει η καταβολή της πενιχρής έκτακτης εισφοράς των εφοπλιστών, ύψους μόλις 400 εκατ. ευρώ. 

Ανταγωνισμοί
Το εφοπλιστικό ψηφοδέλτιο στον Πειραιά είναι ένα ακόμα δείγμα των σφοδρών ανταγωνισμών ανάμεσα σε μερίδες του κεφαλαίου και του μεγέθους της πολιτικής κρίσης. Η «λεία» της δημόσιας περιουσίας, τα «φιλέτα» των ιδιωτικοποιήσεων, η ιδιοκτησία του χρηματοπιστωτικού τομέα και το «ζεστό χρήμα» από τα κοινοτικά κονδύλια είναι χοντρά διακυβεύματα, με αποτέλεσμα να εντείνονται οι συγκρούσεις των ντόπιων καπιταλιστών, τόσο μεταξύ τους όσο και με τους ξένους. 

Ταυτόχρονα, οι «ολιγάρχες» παρακάμπτουν τη διαμεσολάβηση του χρεοκοπημένου τους πολιτικού προσωπικού και βγαίνουν οι ίδιοι μπροστά για να εξυπηρετήσουν τα οικονομικά τους συμφέροντα. Στην επερχόμενη κατάρρευση των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, η αυτονόμησή τους ίσως αποδειχτεί μια κάποια λύση. Σε συνθήκες βαθιάς πολιτικής κρίσης η κυρίαρχη τάξη αναλαμβάνει αυτοπροσώπως τη διαχείριση τμημάτων του κράτους, όπως την τοπική αυτοδιοίκηση και γιατί όχι την κυβέρνηση. 

Με μια μικρή χρονική καθυστέρηση αρχίζει να ευδοκιμεί και στην Ελλάδα ο λεγόμενος μπερλουσκονισμός. Νωρίτερα, στην Ανατολική Ευρώπη, μετά την κατάρρευση των καθεστώτων του κρατικού καπιταλισμού, κάθε λογής κροίσοι ανέλαβαν άμεσα ή έμμεσα την πολιτική εξουσία.

Η περίπτωση του Πειραιά δεν είναι μοναδική και αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου. Ο Δ. Μελισσανίδης, που εμπλέκεται και στο «παιχνίδι» διαπλοκής του Πειραιά, παίζει καθοριστικό ρόλο στη Ν. Φιλαδέλφεια και όχι μόνο, ως στενός φίλος του Σαμαρά. Στη Θεσσαλονίκη, ο Ι. Σαββίδης λίγο απέχει από το να ανακηρυχτεί «ανώτατος άρχοντας» της πόλης. Ο πρώην κατάδικος Α. Μπέος διεκδικεί τη δημαρχία στον Βόλο. 

Στη Μήλο, «καρδιά» της πολυεθνικής εταιρείας εξορύξεων S&B (ιδιοκτησίας του πρώην προέδρου του ΣΕΒ, Ο. Κυριακόπουλου), συγκροτήθηκε δημοτικός συνδυασμός που μόνο το σήμα της εταιρείας δεν έχει για έμβλημά του. Πρόσφατα το Εφετείο της Σύρου αθώωσε τα διευθυντικά στελέχη της S&B που είχαν πρωτόδικα καταδικαστεί για υποβάθμιση του περιβάλλοντος στο νησί. Η παραλίγο καταδίκη, η αντίθεση των κατοίκων στην εξόρυξη χρυσού και οι διαμάχες της εταιρείας με άλλους μεγαλοεπιχειρηματίες, που θέλουν να ωφεληθούν από την τουριστική εκμετάλλευση του νησιού, επέδρασαν καταλυτικά στην παραπάνω εξέλιξη. 

Ο Λάτσης παίρνει δώρο το Ελληνικό και επιβάλλει σιωπητήριο σε όλη τη χώρα για να μη γίνει γνωστή η πυρκαγιά στα ΕΛΠΕ τη Μ. Πέμπτη, η οποία απελευθέρωσε χιλιάδες κυβικά μέτρα καπνού και καυσαερίων, όπως αποκάλυψε η «Εφημερίδα των Συντακτών». Ο Μπόμπολας συνεχίζει να παίρνει δημόσια έργα και το χρεοκοπημένο Mega τραπεζικά δάνεια για να παίζει το «success story» του Σαμαρά. 

Κίνδυνος
Για τους εργαζομένους και τα λαϊκά στρώματα, που οδηγούνται καθημερινά στην ανεργία και τη φτώχεια για τα κέρδη των οικονομικών ελίτ, κάθε επιτυχία τέτοιων «πειραμάτων» (που ντύνονται πάντα με αντιδραστικά ιδεολογήματα περί «κακών κομμάτων» σε αντιδιαστολή με τους «επιτυχημένους μάνατζερ») θα έχει οδυνηρό αποτέλεσμα. 

Το μοντέλο κυβέρνησης και ΕΕ -ενός ισοπεδωτικού νεοφιλελευθερισμού, με εργασιακές σχέσεις σκλαβοπάζαρου, ιδιωτικοποίηση κρίσιμων κοινωνικών υπηρεσιών και ένταση του αυταρχισμού- με στόχο να διευκολυνθεί η ανασύνταξη του κόσμου του κεφαλαίου μπορεί να επιβληθεί ακόμα πιο επιθετικά από τους ίδιους τους μεγαλοκαρχαρίες. 

Για τις δυνάμεις της Αριστεράς, που αποτελούν την πολιτική έκφραση των «από κάτω», ειδικότερα για τον ΣΥΡΙΖΑ, που έχει ιστορικά καθήκοντα, η όξυνση του πολιτικού αγώνα ενάντια στο μνημονιακό καθεστώς και η αποφασιστική σύγκρουση με τους εγχώριους και διεθνείς «ολιγάρχες» είναι αναγκαία προϋπόθεση για την ανατροπή της λιτότητας και την ικανοποίηση των εργατικών-λαϊκών αιτημάτων. 

Μια κυβέρνηση της Αριστεράς που δεν θα έρθει σε ρήξη με την εξουσία των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών ανοίγοντας το δρόμο για ριζικές αλλαγές σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, απλώς δεν θα είναι της Αριστεράς.