Η μικρή αύξηση των δυνάμεών του στις ευρωεκλογές και η ανάδειξη κομμουνιστών δημάρχων σε Πάτρα, Χαϊδάρι, Πετρούπολη, Ικαρία, σύμφωνα με την ηγεσία του ΚΚΕ, αποτελούν στοιχεία μιας ικανοποιητικής παρουσίας του κόμματος στις εκλογές του Μάη.
Ημερ.Δημοσίευσης
Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε ότι θεωρεί αυτονόητη την ανάγκη ενότητας της Αριστεράς, συμβάλλοντας ουσιαστικά στην πανηγυρική εκλογή των τεσσάρων δημάρχων του ΚΚΕ. Αποτέλεσμα που αποτυπώνει ξεκάθαρα τη δυναμική που δημιουργεί η συμπόρευση των αριστερών δυνάμεων. Τακτική που, αν είχε γενικευτεί, μπορούσε να είχε αποφέρει περισσότερες νίκες στην Αριστερά.
Δυστυχώς, για τον 2ο γύρο και τις ευρωεκλογές, πέρα από την απόρριψη των υποψηφίων των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, η ΚΕ του ΚΚΕ προέτρεψε το λαό να απορρίψει τη λογική του «μικρότερου κακού», ταυτίζοντας ουσιαστικά το μνημονιακό μπλοκ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ανακοίνωση του κόμματος για τα αποτελέσματα των εκλογών της 18ης και της 25ης Μάη αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στην απέναντι όχθη από το λαό».
Η περιφρούρηση των εκλογικών ποσοστών και η δημιουργία ενός κόμματος-φρουρίου «παντός καιρού» έχει οδηγήσει τον Περισσό σε μια συστηματική προσπάθεια κατασυκοφάντησης του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο στην τελευταία προεκλογική του ομιλία ο Δ. Κουτσούμπας είπε για τη ριζοσπαστική Αριστερά: «Είναι με τα μπούνια με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, ντίλερ των συμφερόντων τους, γι’ αυτό κάνουν και ανοίγματα τώρα προς τη Χρυσή Αυγή» (!!).
Η υιοθέτηση της αστικής προπαγάνδας για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το μοναδικό αρνητικό σημείο για το ΚΚΕ. Η «φιλική» αντιμετώπιση από τα καθεστωτικά ΜΜΕ και η συχνή αναφορά στη «σοβαρότητά» του από αρκετά στελέχη των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ φέρνουν στο μυαλό τη γνωστή ρήση του Λένιν: «Όταν ο εχθρός σου σε επαινεί, γύρνα πίσω σου και κοίταξε πού έχεις κάνει λάθος».
Την ίδια στιγμή, οι φλογεροί λόγοι στελεχών του για τη «λαϊκή εξουσία» δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τη γραμμή ότι «κάθε φιλολαϊκή κατάκτηση μέσα στον καπιταλισμό είναι αυταπάτη». Η άποψη αυτή αποτελεί ευθεία ρήξη με την παράδοση του κομμουνιστικού κινήματος, στην οποία ποτέ δεν υπήρξε αδιαφορία για τις κατακτήσεις προς όφελος των εργαζομένων μέσα στον καπιταλισμό, δίνοντας έτσι νέα αυτοπεποίθηση στους «αποκάτω» για να τον ανατρέψουν.
Η σεχταριστική τακτική του Περισσού και η χρόνια διάσπαση στο εργατικό κίνημα, με αποτέλεσμα πολλά σωματεία να βρίσκονται ακόμα στα χέρια του εργοδοτικού συνδικαλισμού, διευκολύνουν τον πόλεμο που έχουν κηρύξει στους εργαζομένους η άρχουσα τάξη και τα κόμματά της.
Η συμπαράταξη των πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς είναι προϋπόθεση για μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα γκρεμίσει τα αντεργατικά μνημόνια, θα διαγράψει το χρέος και θα υπερασπιστεί αποφασιστικά τα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα, ενώ συγχρόνως αποτελεί προϋπόθεση για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η σφοδρή αντίδραση του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου, εντός και εκτός χώρας, που πρέπει να θεωρείται δεδομένη.
Σε κάθε περίπτωση, ο κόσμος του ΚΚΕ παραμένει ένα κρίσιμο μέγεθος. Ιδιαίτερα λόγω των χαρακτηριστικών του (ταξική σύνθεση, εκπαιδευμένος στις πολιτικές μάχες κ.λπ.) αποτελεί ένα υπερπολύτιμο δυναμικό για τη διαδικασία της πολιτικής ανατροπής του Σαμαρά και της τρόικας. Στον ΣΥΡΙΖΑ πέφτει πλέον το βάρος της απεύθυνσης προς την «άλλη» Αριστερά (ΚΚΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ), μέσα από ενωτικές πρωτοβουλίες που καλείται να πάρει άμεσα. Τόσο στο μαζικό κίνημα όσο και στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο.