Μ ια σειρά από πρόσφατα δημοσκοπικά στοιχεία επιβεβαιώνουν αυτό που ξέραμε εδώ και καιρό. Ότι δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτος στην προτίμηση των νέων. Συγκεκριμένα, στους νέους ψηφοφόρους μεταξύ 18 και 24 ετών ο ΣΥΡΙΖΑ λαμβάνει 26%, και ακολουθούν η ΝΔ με 16%, η Χρυσή Αυγή με 11%, το Ποτάμι με 9% και το ΚΚΕ με 6,5%. Τα ποσοστά αυτά με πολύ μικρές αποκλίσεις επιβεβαιώνουν διαφορετικές μεταξύ τους μετρήσεις. Εντυπωσιακό είναι και το γεγονός ότι δεν ανιχνεύεται σε τι ποσοστό η νεολαία επέλεξε το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ κ.λπ., προφανώς γιατί δεν τους επέλεξε
Ημερ.Δημοσίευσης
Η διαπίστωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα στους νέους είχε ξαναγίνει στις εκλογές του 2012. Ωστόσο δεν αξιοποιήθηκε. Μείναμε στη χαρά της διαπίστωσης. Στις τελευταίες φοιτητικές εκλογές η Αριστερή Ενότητα (παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ στις σχολές) κατέγραψε το χειρότερό της ποσοστό. Στα πανεπιστήμια, ενώ γίνεται λυσσαλέα προσπάθεια για να εφαρμοστούν όλοι οι προηγούμενοι νόμοι που διαλύουν το δημόσιο πανεπιστήμιο, δεν υπάρχει ισχυρό φοιτητικό κίνημα. Με το ΚΚΕ αυτή η διαδικασία λειτούργησε αντίστροφα. Ενώ στα πανεπιστήμια πήγε καλά, κυρίως λόγο οργανωτικότητας στην κοινωνία κατέγραψε πολύ χαμηλά ποσοστά στη νεολαία.
Το γεγονός ότι οι νέοι άνθρωποι επιλέγουν να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ είναι σημαντικό. Δείχνει κατ’ αρχάς ότι οι νέοι άνθρωποι επιλέγουν την Αριστερά. Δείχνει ότι το καινούργιο που δεν έχει δοκιμαστεί ακόμα τους ελκύει. Ωστόσο, το γεγονός ότι αυτή η επιλογή μένει μόνο στην ψήφο και δεν συνεχίζει σε δράση θα έπρεπε να μας ανησυχεί καιρό τώρα. Δεν είναι μόνο ότι ο νέος κόσμος πολλές φορές αντιλαμβάνεται την Αριστερά ως κομμάτι του πολιτικού σκηνικού, ούτε μόνο ότι η νεολαία παραμένει σε αδράνεια. Είναι κυρίως ότι η Αριστερά δεν έχει αποδείξει στη νεολαία ότι η συμμετοχή της, η κινητοποίησή της θα πιάσει τόπο. Δεν αρκεί να επαναλαμβάνουμε σε όλους τους τόνους ότι είμαστε ενάντια στην ανάθεση ή ότι οι εκλογές δεν αλλάζουν τον κόσμο. Και τι τον αλλάζει, θα μπορούσε να αναρωτηθεί ένας νέος άνθρωπος, ειδικά αν εξέλαβε τον Δεκέμβρη του 2008 ως ήττα, ως την εξέγερση που δεν ολοκληρώθηκε. Σε αυτό το σημείο χρειάζεται επιμονή, επεξεργασία, σκέψη, παραδείγματα.
Προκλήσεις
Η Αριστερά να μιλήσει στη γλώσσα της νεολαίας, όχι με εξυπνακίστικες αφίσες με ζευγαράκια να φιλιούνται μπροστά σε μπάτσους, ούτε με ευφάνταστες ιδέες για εναλλακτικές διαδρομές υπέρβασης της πραγματικότητας (κυλικεία, συνεταιρισμοί, συλλογικές κουζίνες). Αν όλα αυτά αρκούσαν, θα είχαν ήδη πετύχει. Ακόμα και αν δεν έχουμε όλες τις απαντήσεις, χρειάζεται να ξεκινήσουμε θέτοντας τα ερωτήματα. Σε πόσους εργασιακούς χώρους νέων ανθρώπων, εκεί δηλαδή που λαμβάνει χώρα η πιο άγρια εκμετάλλευση, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ρίξει δυνάμεις; Έχει φτιάξει σωματεία; Σε πόσες γειτονιές έχει φτιάξει οργανώσεις που να συσπειρώνουν τους νέους ανθρώπους; Τους άνεργους; Τους μετανάστες; Σε πόσα σχολεία υπάρχει και τι κάνει; Αρκούν οι εξορμήσεις στα μπαράκια όπου συχνάζει η νεολαία μοιράζοντας ιλουστρασιόν εκλογικό υλικό για να πούμε ότι μιλήσαμε στη νεολαία; Σε πόσα πανεπιστήμια μετατρέψαμε ένα μάθημα, μια συνέλευση, σε ανοιχτή συνέλευση-επιτροπή για να σταματήσουμε τη διάλυση της δημόσιας παιδείας;
Η νεολαία δεν είναι του καναπέ. Σκέφτεται, μας παρακολουθεί και ενίοτε, αν νιώσει ότι παίζεται κάτι σημαντικό, επιλεκτικά δηλώνει το «παρών» της. Στις μεγάλες διαδηλώσεις για τον Παύλο Φύσσα ήταν εκεί, περνάει επίσης συχνά από την κατάληψη των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών για να δηλώσει συμπαράσταση, ενώ και στις εκλογές επέλεξε τελικά να ψηφίσει. Ακόμα όμως και η απουσία, και η αποχή της νεολαίας είναι ηχηρή, μας προκαλεί για να την εμπνεύσουμε, για να της δώσουμε λόγους να ξαναγίνει παρούσα. Επειδή λοιπόν οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί και ποσοστά, από σήμερα ας ξεκινήσουμε να συνομιλούμε με αυτό το 26% που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ και ας ψάξουμε να βρούμε πώς θα μετατραπεί σε δύναμη πραγματική, με σάρκα και οστά στην καθημερινότητα των νέων ανθρώπων. Και επειδή στη ζωή δεν υπάρχει στασιμότητα και κανείς δεν εγγυάται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει να είναι η πρώτη επιλογή της νεολαίας, και άλλοι ιστορικοί κίνδυνοι καραδοκούν, καλό είναι να βιαστούμε!