Η κυβέρνηση την άνοιξη έβαλε κάτω από το χαλί όλα τα μέτρα που επρόκειτο να πάρει, επειδή μπροστά της είχε τις εκλογές. Έπειτα από αυτές, ωστόσο, ο νέος εγκάθετος των τραπεζιτών και των δανειστών, Χαρδούβελης, δήλωσε ότι το πρόγραμμα της τρόικας θα εφαρμοστεί απαρέγκλιτα. «Οι Έλληνες ξέρουν πως δεν υπάρχει πια δωρεάν γεύμα», δήλωσε ξεπερνώντας σε γιάπικη κυνικότητα ακόμη και τον προκάτοχό του. Ούτε τη φιλανθρωπία δεν θα ανέχεται αυτή η κυβέρνηση: όσοι πρέπει να πεθάνουν από ασιτία, επειδή «το ζητά η αγορά», θα πεθάνουν.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Και, αφού έκλεισε τη Βουλή για καλοκαίρι, επειδή «δεν υπήρχε τίποτε επείγον για να ασχοληθούν οι βουλευτές», η κυβέρνηση έφερε αμέσως στο πρώτο θερινό τμήμα νέο νομοσχέδιο με τη μορφή του κατεπείγοντος, που περιλαμβάνει και προαπαιτούμενα για την υποδόση της τρόικας (τα θερινά τμήματα βολεύουν την κυβέρνηση καθώς εκεί υπάρχει ελεγχόμενα εγγυημένη κυβερνητική πλειοψηφία). Συνολικά υπάρχουν 12 προαπαιτούμενα προκειμένου να δοθεί ένα μέρος της υποδόσης των δανείων. Τα έξι από αυτά τα μέτρα σχεδιάζεται να περάσουν μέσα στον Ιούνιο, όμως το μεγάλο πακέτο έρχεται τον Ιούλιο-Αύγουστο, όταν με τις ευλογίες της τρόικας, η κυβέρνηση θα συνεχίσει το όργιο των σκανδαλωδών παραχωρήσεων προς το μεγάλο κεφάλαιο: Με τα νομοσχέδια για τη «μικρή ΔΕΗ», για τα δάση και για τους αιγιαλούς θέλει να χαρίσει τα φιλέτα της Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού, αλλά και πολλές παραλίες στους φίλους της. Με άλλη διάταξη δε απεργάζεται κι άλλο χτύπημα στα ασφαλιστικά ταμεία, καθώς από 1/1/2015 προβλέπεται η κατάργηση όλων των τελών που χρηματοδοτούν επικουρικά ταμεία.
Η κυβέρνηση αυτή ξέρει ότι έχασε στις ευρωεκλογές, καθώς τα κόμματα που τη στηρίζουν ψηφίστηκαν μόνον από το 17% του πληθυσμού. Ξέρει ότι βασίζεται ήδη σε τσόντες τύπου Λοβέρδου, για τη μνημονιακή συνείδηση του οποίου δεν αμφιβάλλει κανείς, αλλά ο οποίος έχει την πολυτέλεια να κάνει κόνξες για προσωπικούς λόγους. Η πρόσφατη θεατρική αντιπαράθεση με τον Μητσοτάκη για τον αριθμό των διαθεσιμοτήτων-απολύσεων εντασσόταν ακριβώς σε αυτό το πλαίσιο. Ωστόσο κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν οι ενδοκυβερνητικές κόντρες μείνουν σε επικοινωνιακό επίπεδο. Ο Ν. Κακλαμάνης, που ήδη κατέβηκε ως «αντάρτης» δήμαρχος στην Αθήνα, δήλωσε (24/6) ότι η κυβέρνηση έχει υπερβεί τα εσκαμμένα.
Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, όπως έδειξε η εμπειρία των τεσσάρων μνημονιακών ετών, αυτές που τσάκισαν τις κυβερνητικές πλειοψηφίες ήταν οι από τα κάτω κινητοποιήσεις και όχι αυτά καθαυτά τα αιμοσταγή μέτρα που ελήφθησαν. Το ΠΑΣΟΚ έχασε μέσα σε μερικούς μήνες το 44% και τους 127 από τους 160 βουλευτές του επειδή η Ελλάδα συγκλονίστηκε από τις περισσότερες και τις μεγαλύτερες γενικές απεργίες των τελευταίων δεκαετιών και επειδή το Σύνταγμα κατακλύστηκε από εκατομμύρια διαδηλωτές. Δεν τους «τρέλανε στη νομιμότητα» ο ΣΥΡΙΖΑ και η υπόλοιπη Αριστερά, αλλά τους τρέλανε στην ανυπακοή ένα μαζικό κίνημα, το οποίο σε μια συμβολική κίνηση εμπόδισε τη διεξαγωγή της παρέλασης στη Θεσσαλονίκη το 2011.
Σήμερα δεν υπάρχουν τέτοιοι αγώνες, παρά μικρές αλλά ηρωικές κινητοποιήσεις απομονωμένων κλάδων. Ωστόσο είναι εξαιρετικά επείγον να ξαναπατήσει η Αριστερά στο κύμα των αγώνων που την έφερε στο σημείο όπου βρίσκεται σήμερα. Και γι’ αυτό θα χρειαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει ειλικρινείς πρωτοβουλίες από τα πάνω, απευθυνόμενος τόσο στη θάλασσα των εκατομμυρίων θυμωμένων ανθρώπων όσο και στα άλλα κόμματα της Αριστεράς, το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Απαιτείται μια ειλικρινής προσπάθεια συγκρότησης συμμαχιών της Αριστεράς που έδωσαν κινηματικά αποτελέσματα σε ευρωπαϊκές χώρες, κυρίως στη Γαλλία.
Υπάρχει ο δρόμος που δείχνει το Podemos, υπάρχει και ο δρόμος που δείχνει το ΓΚΚ με τη συμμαχία του με τον καταρρέοντα Ολάντ. Ο πρώτος δρόμος μπορεί να ξαναδώσει καύσιμα στην Αριστερά. Ο δεύτερος όχι μόνον δεν θα αποτρέψει την κυβέρνηση από το να βρει τους 180 πρόθυμους για την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας, αλλά θα εμπλέξει τον ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή τη διαδικασία –και μάλιστα με συνομιλητή το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου. Η επιλογή είναι απλή.