Η τεταμένη κατάσταση που είχε δημιουργηθεί στα δύο μεγαλύτερα πανεπιστήμια της χώρας (ΕΚΠΑ, ΕΜΠ) φαίνεται να παίρνει διαφορετική τροπή σε κάθε ίδρυμα.
Ημερ.Δημοσίευσης
Ο νέος υπουργός Παιδείας Λοβέρδος φέρνει ξανά στο προσκήνιο το ζήτημα των απολύσεων των διοικητικών, καθώς οι διαθεσιμότητές τους έληξαν και οι διοικητικοί προχώρησαν σε κινητοποιήσεις. Στο ΕΚΠΑ, ύστερα από μία εβδομάδα απεργίας και πρωτοβουλίες της Συγκλήτου όπως το να δώσει συνέντευξη τύπου, αποφασίστηκε να παραταθεί η διαθεσιμότητα μέχρι τον Σεπτέμβρη. Εξαίρεση σε όλη την καθοδική πορεία στο ΕΚΠΑ αποτελεί η Ιατρική Σχολή, όπου οι διοικητικοί αποφάσισαν την κατάληψή της για μία βδομάδα.
Στο ΕΜΠ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το ίδρυμα δεν λειτουργεί από τον Ιούνιο με απόφαση του πρύτανη. Αν και την τελευταία βδομάδα βγήκαν στον αστικό τύπο άρθρα που έλεγαν ότι το Πολυτεχνείο θα ανοίξει, κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να μπορεί να συμβεί. Οι διοικητικοί θέλουν να συνεχίσουν τον αγώνα τους. Δυστυχώς, αποπροσανατολιστικό ρόλο στις κινητοποιήσεις τους παίζουν οι διοικητικοί που εκφράζονται από το ΠΑΜΕ, οι οποίοι σαμποτάρουν τις κινητοποιήσεις με τη γνωστή δικαιολογία του «καθαρού πλαισίου». Δυστυχώς, η πλειοψηφία των φοιτητών ζητά να επιστρέψουν οι διοικητικοί στις δουλειές τους ώστε να μπορέσει να λειτουργήσει το ίδρυμα, να μη χαθεί το εξάμηνο και να μπορέσουν οι επί πτυχίω φοιτητές να δώσουν μαθήματα. Φυσικά υπάρχουν και οι φοιτητές της Αριστεράς οι οποίοι στηρίζουν τις κινητοποιήσεις, αλλά αδυνατούν να οργανώσουν με σοβαρό τρόπο τη συμπαράσταση και να πείσουν τους υπόλοιπους φοιτητές ότι αξίζει τον κόπο να χάσουν κάποια μαθήματα. Το πιο ακραίο παράδειγμα είναι αυτό της Αρχιτεκτονικής Αθήνας, όπου φοιτητές κατέβασαν πλαίσιο σε συνέλευση που έλεγε να χαθεί το εξάμηνο ως αντιεπιστημονικό, χωρίς όμως να λαμβάνουν υπόψη τους τις διεκδικήσεις των εργαζομένων με στόχο μόνο τις διακοπές.
Κατά τη γνώμη μας τα μέτρα αυτά οφείλουν να απαντηθούν από το φοιτητικό κίνημα. Αν και η εποχή δεν ευνοεί την οργανωμένη πάλη λόγω της θερινής ραστώνης, οι φοιτητές θα πρέπει να πάρουν πρωτοβουλίες και να ενώσουν τον αγώνα των διοικητικών με τα τωρινά ανοικτά μέτωπα (ΔΕΗ - αιγιαλοί) σε μία ταξική βάση. Η δημιουργία επιτροπών φοιτητών-εργαζομένων καθώς και κοινών επιτροπών με τα άλλα κινήματα θα μπορούσε να παίξει έναν ρόλο διαύλου επικοινωνίας αλλά και έναν ρόλο οργανωτή ώστε όλα αυτά τα αντιδραστικά μέτρα να απαντηθούν από τα κάτω με οργανωμένο αγώνα. Η Αριστερά επίσης θα πρέπει να δώσει πολιτική κάλυψη σε αυτόν τον αγώνα αλλά και να τον οργανώσει όσο καλύτερα μπορεί, θέτοντας ως αιχμή του δόρατος την πτώση της κυβέρνησης.