Η κρίση στην Υεμένη

Οι σιίτες αντάρτες Χούθι (όπως ονομάζονται από τον ηγέτη τους) που ιστορικά διεκδικούν -τουλάχιστον- διευρυμένη αυτονομία στα βουνά του Βορρά όπου βρίσκονται οι φυλές τους, κλιμάκωσαν τις μαζικές καθιστικές διαμαρτυρίες τους στην πρωτεύουσα Σαναά με ένοπλες επιθέσεις και την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές οι Χούθι είχαν καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος της Σαναά). Στην Υεμένη, ένα συγκλονιστικό κίνημα για την ανατροπή του Σάλεχ βρέθηκε σε «ντε φάκτο» συμμαχία και με τους Χούθι και με το αυτονομιστικό κίνημα στα νότια της χώρας (με έδρα το Άντεν, όπου συνεχώς γίνονται κινητοποιήσεις). Στο εσωτερικό των νεολαιίστικων οργανώσεων που πρωταγωνίστησαν άνοιξε ένας διάλογος για την ανάγκη ειλικρινούς διαλόγου με τα δύο κινήματα. Ωστόσο η έκβαση της επανάστασης ήταν μια ήττα, η διαβόητη «λύση Υεμένης»: Με την παρέμβαση των Σαούντ, ο δικτάτορας Σάλεχ έφυγε αλλά το καθεστώς έμεινε άθικτο, «αγκαλιάζοντας» και τα επίσημα κόμματα της αντιπολίτευσης. Μαζί με τα λαϊκά αιτήματα, «στο συρτάρι» μπήκαν και τα ζητήματα του Νότου και των Χούθι. Στα βουνά του Βορρά, μαζί με τη συνέχεια της κρατικής πολιτικής («οι Χούθι είναι καρκίνωμα») ήρθε και ο νεοφιλελευθερισμός (κόπηκαν το καλοκαίρι και τα επιδόματα στις μειονοτικές περιοχές). Και σήμερα, η κυβέρνηση της Υεμένης «θερίζει θύελλες». Η σύγκρουση στην Υεμένη, όπως και στην υπόλοιπη περιοχή, είναι μια ακόμα έκφραση της αδυναμίας των νεαρών επαναστατικών δυνάμεων να δώσουν διέξοδο, αλλά και της διαρκούς αναπαραγωγής των καυτών προβλημάτων, όσο οι κυρίαρχες δυνάμεις μένουν στη θέση τους, συνεχίζοντας «να κυβερνούν όπως πριν»…