ΚΚΕ: Ως πού η περιχαράκωση;

Απαντώντας στους επικριτές του υπογραμμίζει «...φορτώνουν την υποχώρηση του εργατικού κινήματος στο ΚΚΕ, κρύβοντας τον συνολικότερο αρνητικό συσχετισμό για το εργατικό κίνημα, όχι μόνο στην Ελλάδα, αποσιωπώντας το ρόλο της αντεπανάστασης και της μακρόχρονης οπορτουνιστικής διάβρωσης, των οποίων οι αρνητικές συνέπειες είναι ακόμα κυρίαρχες...».
Αν τα πράγματα είναι έτσι (υποχώρηση εργατικού κινήματος, κυρίαρχες συνέπειες αντεπανάστασης και οπορτουνισμού), ποια είναι τα αμυντικά σχέδια του ΚΚΕ; Στην παράδοση αυτού του κόμματος, αλλά και του ιστορικού διεθνούς ρεύματος στο οποίο εξακολουθεί να αναφέρεται («μαρξισμός» της σταλινικής περιόδου), η απάντηση ήταν η επιδίωξη πλατύτατων συμμαχιών με τη μορφή των «λαϊκών μετώπων», που παραβίαζαν τον ταξικό προσανατολισμό προβλέποντας συνεργασίες ακόμα και με αστικοδημοκρατικά κόμματα. Το ΚΚΕ υποτίθεται ότι έχει θέσει σε μια κάποια αμφισβήτηση αυτήν τη θεωρητική παράδοση, αλλά μόνον εν μέρει: Πρόσφατα, άλλωστε, η Αλέκα Παπαρήγα απέδωσε φόρο τιμής στο Ν. Ζαχαριάδη, επισκεπτόμενη το χώρο της αυτοκτονίας του στη Σιβηρία. Όπως είναι γνωστό, ο Ν. Ζαχαριάδης ήταν ο κατεξοχήν ηγέτης που επέβαλε στο ΚΚΕ τη στρατηγική της «επανάστασης με στάδια» και τη συνακόλουθη τακτική των «λαϊκών μετώπων», κατά τις θυελλώδεις εσωκομματικές διεργασίες της δεκαετίας του ’30. Από αυτήν την παράδοση, λοιπόν, το ΚΚΕ μοιάζει να κρατάει μόνον την αναφορά στη διαβόητη «3η περίοδο», στην αυτοκτονική γραμμή του «σοσιαλφασισμού», που κατήγγειλε όλες τις άλλες δυνάμεις –ακόμα και μέσα στο εργατικό κίνημα– ως ίδιες με τον Χίτλερ ή και ακόμα χειρότερες. Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής είναι γνωστά, τόσο για το εργατικό κίνημα στη Γερμανία όσο και για το τότε ΚΚ που δεν ανέκαμψε ποτέ από τη συντριπτική ήττα.
Παράλληλα, το ΚΚΕ αποτυγχάνει πλήρως να εξηγήσει τι συμβαίνει γύρω του, στην υπόλοιπη Αριστερά: Θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ ως ένα αποκρυσταλλωμένο «σοσιαλδημοκρατικό κόμμα», του οποίου μάλιστα «η γραμμή έχει κριθεί και δεν έχει φέρει κανένα θετικό αποτέλεσμα για την εργατική τάξη και το λαό». Πώς όμως αυτό είναι δυνατό; Πώς γίνεται μέσα στην κρίση, δηλαδή σε μια περίοδο καπιταλιστικών επιθέσεων και όχι «διαλόγου», να δυναμώνει από το μηδέν ένα «σοσιαλδημοκρατικό κόμμα», του οποίου μάλιστα «η γραμμή έχει κριθεί», ενώ οι συνεπείς δυνάμεις του ΚΚΕ μειώνονται ή παραμένουν σε στασιμότητα; Και πώς αυτά τα φληναφήματα μπορούν να γίνουν πειστικά προς τους εργάτες, που βλέπουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ να επιτίθενται νυχθημερόν στον ΣΥΡΙΖΑ και να φέρονται «με το γάντι» στο ΚΚΕ; Το αποτέλεσμα αυτής της ανάλυσης και αυτής της τακτικής είναι το μεν ΚΚΕ να μένει χωρίς καθόλου πολιτική συμμαχιών, η δε ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να μην αισθάνεται καμία σοβαρή πίεση από τα αριστερά της, πέρα από την πίεση της Αριστερής Πλατφόρμας στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. 
Καλύτερη απόδειξη του πολιτικού αδιεξόδου της ηγεσίας του ΚΚ είναι η επανεμφάνιση επιθέσεων κατά ενός κάποιου «εσωτερικού εχθρού» και μάλιστα με φρασεολογία ψυχροπολεμικής εποχής: η παρουσία της «Κίνησης Κομουνιστών-Εργατικός Αγώνας» έγινε δεκτή με κραυγές του τύπου: «Λύκοι με προβιά χτυπάνε το κόμμα»!
Αυτή η περιχαράκωση δεν έχει καμιά προοπτική. Το ΚΚΕ δεν κινδυνεύει από τον «Εργατικό Αγώνα». Κινδυνεύει από την τυφλή «στρατηγική» της ηγεσίας του, που αποτυγχάνει να συνδεθεί με την παράδοση του ενιαίου μετώπου και να δώσει προωθητικές απαντήσεις στο εργατικό κίνημα σε μια κρίσιμη περίοδο. Στρατηγική που κρατά στο περιθώριο των μεγάλων πολιτικών αναμετρήσεων μια κρίσιμη μάζα των οργανωμένων δυνάμεων της Αριστεράς.