Δεν θα πέσουν αν δεν τους ρίξουμε

Το πρώτο σκέλος της απάντησης, που οφείλει να στηρίξει η Αριστερά, είναι η συστηματοποίηση της προσπάθειας στήριξης του μαζικού κινήματος. Είναι οι πρωτοβουλίες για τον ΕΝΦΙΑ, η πάλη ενάντια στην αξιολόγηση, η αλληλεγγύη σε όσους-ες αγωνίζονται. Οι θεωρίες της εκλογικής «ανάθεσης» δεν είναι άσχετες με τις ευθύνες των (μεγάλων) κομμάτων της Αριστεράς για τη στάση του κόσμου. 
Το δεύτερο σκέλος είναι η ριζοσπαστική αριστερή απάντηση σε κάθε ζήτημα που ανοίγει ο Σαμαράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να ξεκαθαρίσει το πώς θα χειριστεί κάποια μεγάλα θέματα, όπως η ανεργία και το ασφαλιστικό, συμπληρώνοντας τις δεσμεύσεις που πήρε στη ΔΕΘ σχετικά με τους μισθούς, τις συντάξεις, τη φοροεπιδρομή κατά των λαϊκών τάξεων. Αντίθετα, τούτη την ώρα υποχωρήσεις σε κρίσιμα θέματα –όπως η συνεδριακή δέσμευση για «διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους»– δεν οδηγούν σε κοινοβουλευτική απομόνωση τον Σαμαρά, αλλά σε άνοιγμα πολιτικών δυνατοτήτων αντεπίθεσης του κυβερνητικού στρατοπέδου σε βάρος της Αριστεράς.
Τέλος, κρίσιμο γίνεται το ζήτημα της πολιτικής συμμαχιών του κάθε στρατοπέδου. 
Η εξουδετέρωση κάποιων εφεδρειών του Σαμαρά (π.χ. ανεξάρτητοι βουλευτές της Δεξιάς) ή ακόμα και ο προσανατολισμός κάποιων κεντροαριστερών προς τον ΣΥΡΙΖΑ (π.χ. ΔΗΜΑΡ, πασοκογενείς κ.ά.) δεν μπορεί και δεν πρέπει να θεωρηθούν ως πολιτική συνταγή επιτυχίας. Κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι η τελική αντεπίθεση του ντόπιου καθεστώτος και των δανειστών δεν έχει ακόμα εκδηλωθεί με τη δριμύτητα που θα πάρει στην άμεσα προεκλογική περίοδο. Κυρίως, όμως, κανείς δεν δικαιούται να ξεχνά ότι το διακύβευμα της πολιτικής ανατροπής, που έρχεται, είναι τόσο μεγάλο, ώστε φαινόμενα όπως η αποστασία του 1965 να θεωρούνται απολύτως μέσα στα ενδεχόμενα του «παιχνιδιού». 
Απέναντι σε αυτή τη σαθρότητα, η μόνη καθαρή και σταθερή απάντηση είναι η επιμονή στην ενότητα δράσης της Αριστεράς, η επιμονή στη συμμαχία των εργατικών κομμάτων και οργανώσεων. 
Απέναντι στο πληγωμένο –και γι’ αυτό εξαιρετικά επικίνδυνο– θηρίο της συγκυβέρνησης, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να αντιτάξει μια στρατηγική πολιτικής αυτοδυναμίας που θα συνδυάζεται με μια επιμονή στη συμμαχία όλων των δυνάμεων της Αριστεράς.