Η κρίση στην Υεμένη

Οι αντάρτες Χούθι (σιιτική μειονότητα που αγωνίζεται χρόνια για τα δικαιώματά της), μετά την ένοπλη κατάληψη της πρωτεύουσας, μπόρεσαν να επιβάλουν τους όρους τους στην κυβέρνηση: Αποκατάσταση των επιδομάτων θέρμανσης που είχαν καταργηθεί, εμπλοκή των Χούθι στον «δημόσιο διάλογο» που διεξάγεται από την πτώση του Σάλεχ και μετά (είχαν αποκλειστεί στη μεταπολιτευτική συμφωνία) και πλαισίωση του προέδρου από δύο αντιπροέδρους, ενός Χούθι για τα θέματα της μειονότητας του Βορρά και ενός νότιου για τα θέματα του αυτονομιστικού κινήματος του Νότου. Η συμφωνία φαίνεται καταρχήν θετική. Η ερμηνεία της είναι όμως πιο σύνθετη. Ο σύντομος ξεσηκωμός των Χούθι θεωρήθηκε συνέχεια της επανάστασης του 2011 (καθώς είχαν θέσει στόχους που πράγματι «διόρθωναν» τη μεταπολιτευτική πορεία και μπόρεσαν να κινητοποιήσουν έτσι και το νεολαιίστικο επαναστατικό κίνημα στο πλευρό τους). Αλλά είχε ταυτόχρονα τη σιωπηλή στήριξη ή ανοχή τμημάτων του στρατού και του πολιτικού συστήματος, που σπαράζονται από «εμφύλιους» ανταγωνισμούς με την κάθε πλευρά να επιχειρεί να αποδυναμώσει την άλλη, στην εύθραυστη μεταβατική «κατάσταση» που διαδέχθηκε την «πειθαρχία» όλων των συμφερόντων γύρω από τον Σάλεχ. Ποια «πλευρά» των γεγονότων είχε μεγαλύτερο βάρος στις εξελίξεις μένει να φανεί στη συνέχεια…