Το φετινό Φεστιβάλ Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα, το τρίτο στη σειρά, ήταν ίσως από τα πιο επιτυχημένα φεστιβάλ της νεολαίας.
Ημερ.Δημοσίευσης
Χιλιάδες κόσμου, παρά το κρύο, ήρθαν από όλη την Αθήνα για να ακούσουν τις συζητήσεις και τις συναυλίες, για να ενισχύσουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν η πρώτη φορά που υπήρχε τόσο μεγάλο ενδιαφέρον για τις ίδιες τις συζητήσεις. Εκατοντάδες κόσμου κάθονταν για ώρα στο χώρο των συζητήσεων, ενώ γύρω στα 1.000 άτομα παρακολούθησαν την εκδήλωση για την Αριστερά του 21ου αιώνα με ομιλητές τους Δουζίνα, Νταβανέλλο, Μπιτσάκη και Τσακαλώτο. Αυτή ήταν και η καλύτερη απόδειξη για το ότι υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για πολιτική συζήτηση και ειδικά για θέματα που αφορούν το όραμα και τη στρατηγική της Αριστεράς. Κυρίως έγινε ξεκάθαρο ότι ο τρόπος να «προσεγγίσουμε» κόσμο δεν είναι να οργανώνουμε άοσμα και άχρωμα φεστιβάλ κεντράροντας στα μεγάλα καλλιτεχνικά ονόματα, αλλά να επικεντρωνόμαστε στο τι πραγματικά απασχολεί την κοινωνία και να μπαίνουμε στην ουσία των πραγμάτων. Ενδιαφέρον είχε επίσης και η συζήτηση για τον αυταρχισμό και την καταστολή, όπου μεταξύ άλλων μίλησε και η Jessica Lenehan, ακτιβίστρια του BDS και μέλος της οργάνωσης Socialist Alternative στην Αυστραλία.
Ωστόσο θα πρέπει να σημειώσουμε ότι στα αρνητικά ήταν ότι οι επισκέπτες του φεστιβάλ κατά πλειοψηφία δεν ήταν νέοι, αλλά μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι. Το φεστιβάλ ήταν περισσότερο του ΣΥΡΙΖΑ και λιγότερο της νεολαίας του. Αυτό θα πρέπει να απασχολήσει τον ΣΥΡΙΖΑ και τη νεολαία το επόμενο διάστημα, έτσι ώστε επιτέλους να συζητηθεί το πώς θα κερδηθεί η νεολαία. Τέλος θεωρούμε την επιλογή κάποιων καλλιτεχνών άστοχη. Χωρίς να αρνούμαστε τη λαϊκή κουλτούρα και χωρίς να έχουμε πρόβλημα με την Πίτσα Παπαδοπούλου και το Γιώργο Μαργαρίτη, δεν μπορούμε να μη σημειώσουμε ότι δεν αποτελούν κανένα «πολιτιστικό αντιπαράδειγμα» για τη νεολαία και την κοινωνία. Υπάρχει μια πληθώρα μουσικών συγκροτημάτων και καλλιτεχνικών ομάδων που θα μπορούσαν να προβληθούν ακόμα και αν δεν είναι δημοφιλείς, και να αποτελέσουν μια μικρή εικόνα από το μέλλον που οραματιζόμαστε. Το «Δεν με νοιάζει, τι σε νοιάζει» σίγουρα δεν μπορεί να είναι αυτή η εικόνα.