Ένα κίνημα γεννιέται στο Φέργκιουσον

Οι κινητοποιήσεις, που προετοιμάζονταν επί βδομάδες, φορτίστηκαν ακόμα περισσότερο, καθώς, λίγες μέρες πριν την έναρξή τους, ένας ακόμα νεαρός μαύρος, ο Vonderrit Myers, δολοφονήθηκε από την αστυνομία. Ήταν επίσης συνέχεια ενός κλιμακούμενου αγώνα που απαιτεί δικαιοσύνη για τον Τζον Κρόφορντ, που δολοφονήθηκε από αστυνομικούς σε ένα Γουόλμαρτ στο Οχάιο, καθώς αγόραζε ένα ψεύτικο όπλο-παιχνίδι. 
Πέρα από τις διαδηλώσεις που γίνονταν κάθε μέρα και νύχτα, το πιο σημαντικό είναι η κοινή αντίληψη πως «δεν είναι μια στιγμή, είναι ένα κίνημα» («Not a moment, but a movement»). Το «Ferguson October» έχει πάρει τον χαρακτήρα ενός μόνιμου συντονισμού, που επιχειρεί να δώσει συνέχεια και διάρκεια στον αγώνα ενάντια στην αστυνομική, ρατσιστική βία και ατιμωρησία. 
Στις συγκεντρώσεις συμμετείχαν αγωνιστές του κινήματος για δικαιοσύνη στο Οχάιο, φοιτητικές ενώσεις, παλαιστινιακές οργανώσεις, οργανώσεις μαύρων, κινήσεις κατά της αστυνομικής βίας, εργατικά σωματεία, κυρίως από το Fight For 15 που οργανώνει χαμηλόμισθους εργαζόμενους στα φαστ-φουντ, αλλά και η Συμμαχία Μαύρων Συνδικαλιστών. 
Εργαζόμενοι
Οι εργαζόμενοι του Fight for 15 ταξίδεψαν στο Σεντ Λούις από διάφορες περιοχές των ΗΠΑ. Ένας εργαζόμενος στα ΜακΝτόναλντς του Σικάγου είπε: «Δεν μπορούμε να υποχωρήσουμε από οτιδήποτε. Δεν μπορούμε να σταματήσουμε, αν δεν έχουμε δικαιοσύνη. Πώς μπορούμε να έχουμε τα 15 δολάρια ωρομίσθιο, αν δεν έχουμε δικαιοσύνη; Γι’ αυτό η δικαιοσύνη για τον Μάικ Μπράουν και το ωρομίσθιο 15 δολάρια είναι τα δύο πιο σημαντικά πράγματα στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή». 
Η σύνδεση φυλής και τάξης είναι αυθόρμητη για τους κατοίκους του Σεντ Λούις. Όταν ανταποκρίτρια του Socialistworker ρώτησε έναν ντόπιο για την κοινωνική σύνθεση του προαστίου όπου ζει, απάντησε: «Δεν είναι πλούσιο, είναι μαύρο». 
Στις ομιλίες θυμάτων της αστυνομικής βίας, περιγράφηκαν όλες οι όψεις  του συστηματοποιημένου κρατικού ρατσισμού στις φυλακές, στις καθημερινές προσαγωγές ή παρενοχλήσεις από την αστυνομία κλπ. Ένας νεαρός ακτιβιστής δήλωσε: «Έχω συλληφθεί τρεις φορές κι έχω περάσει ήδη περισσότερο χρόνο μέσα στη φυλακή από τον Ντάρεν Γουίλσον».
Το ένα χαρακτηριστικό των διαθέσεων στο Σεντ Λούις ήταν η οργή. Όπως είπε ο χιπ χοπ τραγουδιστής Tef Poe προς τους συγκεντρωμένους νεαρούς, που παρέμειναν στο δρόμο τη νύχτα: «Δεν θα σας πω να ηρεμήσετε. Έχετε το δικαίωμα να είστε οργισμένοι. Δεν θα σας πω να πάτε σπίτια σας. Δεν θέλω να πάτε σπίτια σας». 
Το άλλο ήταν η διάθεση για οργάνωση. Ένας νεαρός ανακάλεσε τις καλύτερες παραδόσεις του μαύρου κινήματος του ’60, τους ριζοσπάστες αγωνιστές που ξεκίνησαν από το Κίνημα για Πολιτικά Δικαιώματα και πέρασαν στο Κίνημα της Μαύρης Δύναμης: «Θα το κάνω σαν τον Stokely Carmichael. Πρέπει να οργανωθούμε, να οργανωθούμε και να οργανωθούμε». 
Ο ηγέτης της Οργάνωσης Μαύρης Πάλης (OBS) είπε:
«Αυτή η στιγμή μετατρέπεται σε κίνημα εξαιτίας σας. Ο Stokely το είχε πει σωστά: Δεν γίνεται χωρίς οργάνωση. Δεν γίνεται ατομικά. Δεν μπορείς να το κάνεις από μόνος σου. Αν είστε από δω, υπάρχει η OBS και μια σειρά άλλες οργανώσεις για να γίνετε μέλη. Αν δεν είστε από δω και υπάρχει μια οργάνωση στην πόλη σας, πρέπει να γίνετε μέλη της. Αν δεν υπάρχει οργάνωση στην πόλη σας, πρέπει να φτιάξετε μία». 
Αυτή η διάθεση προϊδεάζει για την αρχή ενός κινήματος. Ο εκπρόσωπος της Επιτροπής Αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη είπε: «Αυτό είναι το δικό μας Καλοκαίρι Ελευθερίας (σ.σ. αναφορά στο κίνημα στον αμερικανικό Νότο τη δεκαετία του ’60) και θα νικήσουμε».  
Οι δράσεις ξεπερνούν το τετραήμερο και ήδη δείχνουν ότι χτίζεται ένα κίνημα. Παρεμβάσεις ακτιβιστών με πανό και συνθήματα γίνονται σε συναυλίες και σε αγώνες μπάσκετ, ενώ δράσεις πολιτικής ανυπακοής έχουν γίνει έξω από αστυνομικά τμήματα, σε εμπορικά καταστήματα, σε συνεδριάσεις δημοτικών συμβουλίων κλπ. (στο fergusonoctober.com υπάρχει πλούσιο υλικό).
Σε μια παρέμβαση σε κοντσέρτο, οι ακτιβιστές, αφού τραγούδησαν ένα «ρέκβιεμ για τον Μάικ Μπράουν», αποχώρησαν φωνάζοντας: «Οι ζωές των μαύρων μετράνε!». Μια τραγική υπενθύμιση πως στις «μεταφυλετικές» ΗΠΑ αυτό είναι σύνθημα προς διεκδίκηση και όχι αυτονόητη αλήθεια…