Εγγύηση της αθλιότητας

Με μια φιέστα εξοργιστικής υποκρισίας, η κυβέρνηση παρουσίασε στα μέσα Οκτώβρη την καθιέρωση του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος».
Το πρόγραμμα θα εφαρμοστεί αρχικά σε 13 δήμους και το 2015 θα επεκταθεί πανελλαδικά. Το ποσό που θα χορηγείται, με αυστηρούς όρους και προϋποθέσεις, θα είναι 200 ευρώ για μεμονωμένα άτομα, 300 ευρώ ανά ζευγάρι και θα προστίθενται και 50 ευρώ για κάθε παιδί. Πρόκειται για ψίχουλα μπροστά στο μέγεθος όσων έχουν αφαιρεθεί από τα λαϊκά εισοδήματα μέσω των προγραμμάτων άγριας λιτότητας. Μόνο το προσχέδιο του προϋπολογισμού άλλωστε προβλέπει για το 2015 μείωση των δαπανών για κοινωνική ασφάλιση και περίθαλψη 2,7%.
Η καταβολή του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος» θα συμψηφίζεται με το επίδομα ανεργίας και τα υπόλοιπα προνοιακά επιδόματα. Όταν εφαρμοστεί καθολικά, αναμένεται να καλύψει μόλις 700.000 άτομα, την ώρα που το 23% του πληθυσμού ζει σε συνθήκες φτώχειας και 3.903.800 άτομα ζουν με τον κίνδυνο της φτωχοποίησης και του κοινωνικού αποκλεισμού. Πρόκειται για τη δεύτερη χειρότερη επίδοση πανευρωπαϊκά μετά τη Βουλγαρία.
Το μέτρο αυτό εφαρμόζεται εδώ και χρόνια στις χώρες της Ευρώπης, χωρίς καμία ουσιαστική βελτίωση των ανισοτήτων. Απλώς συμπληρώνει την εφαρμογή των ελαστικών εργασιακών σχέσεων και την αναπαραγωγή ιδεολογημάτων που ενοχοποιούν τους φτωχούς, τους άνεργους και τους μετανάστες, ως «παράσιτα» που επιβαρύνουν το κράτος. Διαφορετικά, το μέτρο αυτό αποτελεί ακόμα ένα εργαλείο για τη μείωση των μισθών, την κατάργηση μιας σειράς επιδομάτων και κοινωνικών παροχών, ενώ παράλληλα εμπεδώνεται ένα αίσθημα μειωμένων προσδοκιών και εξασφάλισης «των ελάχιστων δυνατών».
Η διατήρηση ενός επιπέδου διαβίωσης, στα όρια της εξαθλίωσης, αποτελεί αθλιότητα. Αντί για αξιοπρεπείς μισθούς, δουλειές με δικαιώματα και πραγματικό κοινωνικό κράτος που θα προστατεύει το σύνολο των αδυνάμων, μετατρέπεται σε «κανονικότητα» η απόλυτη φτώχεια. Αυτοί που μας οδηγούν καθημερινά σε στερήσεις έρχονται τώρα να παρουσιάσουν τα ψίχουλα που περισσεύουν από το πετσόκομμα των κοινωνικών δαπανών ως «τη μεγαλύτερη κοινωνική μεταρρύθμιση» (κατά δήλωση Σαμαρά)!
Τα θύματα της «εσωτερικής υποτίμησης» δεν μπορούν να περιμένουν βελτίωση της ζωής τους μέσω της μονιμοποίησης μιας συνθήκης «εγγυημένης ισοπέδωσης». Τη στιγμή που το 20% των πλουσιότερων Ελλήνων έχει 6,6 φορές υψηλότερο εισόδημα από το 20% των φτωχότερων, προκύπτει αβίαστα η κατεύθυνση της λύσης: μαζικοί διεκδικητικοί αγώνες και μια κυβέρνηση της Αριστεράς με ριζοσπαστική-μεροληπτική ταξικά πολιτική, που θα λογοδοτεί στις ανάγκες των «από κάτω». Προσανατολισμένη στην προοπτική της ανατροπής της λιτότητας και της αναδιανομής πλούτου και ισχύος υπέρ των δυνάμεων της εργασίας, για σταθερές δουλειές, αυξήσεις στους μισθούς και αληθινές κοινωνικές παροχές.