Όταν το κράτος εκδικείται

Το πιο σκληρό πρόσωπο της κρατικής καταστολής και της εκδικητικότητας του καθεστώτος, σε όσους το αμφισβητούν, γνωρίζει ο νεαρός Νίκος Ρωμανός. Ο φίλος και αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας του Α. Γρηγορόπουλου εξακολουθεί να νοσηλεύεται φρουρούμενος στο νοσοκομείο Γεννηματάς, δηλώνοντας αποφασισμένος να συνεχίσει την απεργία πείνας, που ξεκίνησε στις 10/11, με αίτημα τη χορήγηση των εκπαιδευτικών αδειών που νόμιμα δικαιούται.  
Οι παλμοί του έχουν φτάσει τους 170, δέχεται μόνο νερό, ενώ οι γιατροί του νοσοκομείου, παρά την εντολή της εισαγγελέα των φυλακών για αναγκαστική σίτιση του απεργού πείνας (πρακτική που αναγνωρίζεται διεθνώς ως μέσο βασανισμού), δεν υπάκουσαν. Η ζωή του Ρωμανού κρέμεται ουσιαστικά από μια κλωστή. 
Σε απεργία πείνας, σε ένδειξη συμπαράστασης στο Ρωμανό, βρίσκονται και οι Γιάννης Μιχαηλίδης, Ανδρέας-Δημήτρης Μπουρζούκος και Δημήτρης Πολίτης. Οι τέσσερις δηλ. που είχαν συλληφθεί και καταδικαστεί για τη ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης, υπόθεση που σημαδεύτηκε από το βασανισμό και τη διαπόμπευση των συλληφθέντων από την ΕΛ.ΑΣ. 
Υποκρισία
Η υποκρισία των κυβερνώντων είναι εξοργιστική. Ο υπουργός Δικαιοσύνης ήθελε να βραβεύσει τον Ρωμανό για την εισαγωγή του στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, τώρα όμως του αρνείται την εκπαιδευτική άδεια, ώστε να εξασφαλισθεί η απρόσκοπτη παρακολούθηση των μαθημάτων του. Κάτι που θα ήταν αυτονόητο σε κάθε «κανονική» χώρα, όχι όμως και στην Ελλάδα της ακροδεξιάς παρέας που εδρεύει στο Μαξίμου, όπου η πρόσβαση στο δημόσιο αγαθό της Παιδείας παρεμποδίζεται από φραγμούς «επιλεκτικής χρήσης» των νόμων. Μοναδική παραχώρηση στο Ρωμανό από τον Αθανασίου είναι η δυνατότητα (όπως και στον Η. Κωστάρη που προχώρησε σε απεργία πείνας για 30 μέρες, για τους ίδιους λόγους) φοίτησης εξ αποστάσεως. Κατά τα άλλα «νίπτει τας χείρας του» και μετακυλά την ευθύνη στο Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Πειραιά. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, αναμενόταν η σχετική απόφαση. 
Η κυβέρνηση, μαζί με την επίθεση στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα, οικοδομεί ένα πλέγμα ακραίου αυταρχισμού για να τη θωρακίσει. Επιδιώκει να τρομοκρατήσει όσους αντιστέκονται και διεκδικούν, με μια τιμωρητική μανία που αποστομώνει όλους αυτούς που μιλούν –γενικώς– για την «ανεκτικότητα» της (αστικής) δημοκρατίας, που δήθεν «δεν εκδικείται» ποτέ και κανέναν. Σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η δημιουργία των φυλακών τύπου Γ. Ένα αντιδραστικό μέτρο που στοχεύει εκείνους που επέδειξαν «υπέρμετρη αγωνιστικότητα» εκτός και εντός φυλακής, κάνοντας ασφυκτικές τις συνθήκες κράτησής τους. Ειδικά όταν αυτοί ανήκουν στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Γι’ αυτό και οι κυρίαρχοι αδιαφορούν, όταν ο Ρωμανός διεκδικεί το δίκιο του, καταφεύγοντας στο ύστατο μέσο: την ίδια του τη ζωή. 
Αυτό που τρομάζει περισσότερο μπροστά στην κρατική αναλγησία είναι τα σενάρια που βλέπουν ένα πιθανό θάνατο του Ρωμανού, ως διέξοδο της κυβερνητικής κρίσης: έκρηξη της νεολαίας, επανασυσπείρωση συντηρητικών ακροατηρίων, αναστολή κάθε πολιτικής αλλαγής και διατήρηση του καταρρέοντος Σαμαρά ως εγγυητή της ομαλότητας, μέσω της εφαρμογής του δόγματος «νόμος και τάξη». Η ιδανική ευκαιρία για την εμπέδωση του κράτους «έκτακτης ανάγκης». Από αυτή την επικίνδυνη κυβέρνηση τίποτα δεν είναι απίθανο. 
Πέρα από τις υπαρκτές ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές της Αριστεράς με τον αντιεξουσιαστικό χώρο, η υπεράσπιση των δίκαιων αιτημάτων του Ρωμανού και όλων των φυλακισμένων, όλων όσων βρίσκονται στο στόχαστρο των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους, επειδή αγωνίζονται για μια ζωή με αξιοπρέπεια και ελευθερία, είναι αυτονόητη. 
Κύμα αλληλεγγύης
Το μέτωπο αλληλεγγύης στον νεαρό κρατούμενο μεγαλώνει καθημερινά. Ήδη σωματεία, φορείς, κόμματα, δημοτικά συμβούλια, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι και κόσμος του κινήματος έχουν βγάλει ανακοινώσεις συμπαράστασης και πραγματοποιούν πορείες και άλλες εκδηλώσεις υποστήριξης. Οι γονείς των απεργών πείνας, μαζί με τους γιατρούς και τους δικηγόρους τους, προχώρησαν σε συνέντευξη τύπου. Βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ προχώρησαν σε παρεμβάσεις στο υπουργείο Δικαιοσύνης και κατέθεσαν ερώτηση στη Βουλή για την άδικη μεταχείριση του Ρωμανού.  
Η ολόπλευρη αλληλεγγύη μας είναι ακόμα πιο επείγουσα ανάγκη, ιδιαίτερα όταν μια ανθρώπινη ζωή κινδυνεύει να χαθεί στο βωμό πολιτικών σκοπιμοτήτων της πιο σκληρής Δεξιάς μετά τη Μεταπολίτευση.