Το δημόσιο πανεπιστήμιο από την αρχή της χρονιάς βρέθηκε αντιμέτωπο με μια σκληρή νεοφιλελεύθερη επίθεση. Μια επίθεση που σχεδίαζε επί χρόνια το αστικό πολιτικό κατεστημένο και τώρα βρήκε το κατάλληλα διαμορφωμένο κοινό, τα κατάλληλα πρόσωπα και τους κατάλληλους τρόπους προκειμένου να την υλοποιήσει.
Ημερ.Δημοσίευσης
Απολύσεις διοικητικών υπαλλήλων, lock out σχολών, αστυνομοκρατία, εταιρίες security, κλείδωμα των εργαζομένων στην πρυτανεία, αποκλεισμός των φοιτητών από τις συγκλήτους, ξύλο από τα ΜΑΤ, διαγραφές φοιτητών, εξισώσεις πτυχίων και σχολές γεμάτες σκουπίδια, συνθέτουν ένα αποκρουστικό σκηνικό.
Έχουμε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο υπό κατάρρευση, σύμφωνα με τα λεγόμενα ακόμη και των ίδιων των πρυτάνεων που διαμήνυσαν ότι, αν δεν αυξηθεί η χρηματοδότηση των ιδρυμάτων, αυτά θα αδυνατούν να λειτουργήσουν μέσα στο 2015.
Παρ’ όλα αυτά μαζικό ανατρεπτικό φοιτητικό κίνημα τύπου 2006-2007 δεν κατόρθωσε να συγκροτηθεί, παρότι υπήρχε η υλική βάση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα από τη μία να έχουμε πρωτοφανείς κινήσεις υποβάθμισης και συρρίκνωσης των ΑΕΙ και ΤΕΙ και από την άλλη σκόρπιες κινηματικές απαντήσεις που δεν κατάφεραν να ενοποιηθούν σε ένα μαζικό, συμπαγές και διεκδικητικό φοιτητικό σώμα που να είναι έτοιμο να τα αλλάξει όλα.
Όσες νεολαιίστικες κινητοποιήσεις από τα κάτω παρουσίασαν μαζικότητα, είχαν είτε αντιφασιστικό (ένας χρόνος από τη δολοφονία Φύσσα), είτε αντικατασταλτικό (17 Νοέμβρη, 6 Δεκέμβρη), είτε αλληλέγγυο περιεχόμενο (Ν.Ρωμανός, Σύριοι πρόσφυγες) με τη μορφή ξεσπάσματος και όχι με τη μορφή συγκροτημένου φοιτητικού κινήματος με διάρκεια, μαζικότητα και πολιτικά αιτήματα.
Το διάστημα που έρχεται πρέπει να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας και να περάσουμε οργανωμένα στην αντεπίθεση. Η Αριστερά στα πανεπιστήμια οφείλει να ξεπεράσει τις παθογένειες και τις φοβικότητες που παρουσίασε τα τελευταία χρόνια και να επαναπροσδιορίσει τους στόχους της. Το αίτημα της συνολικής ανατροπής δεν είναι ξοφλημένο, ούτε μπαγιάτικο, απλώς χρειάζεται να πάρει μορφή στα καθήκοντα του σήμερα. Αυτό προϋποθέτει πολιτικό διάλογο με τον κόσμο, ενίσχυση κάθε κινηματικής πρωτοβουλίας, μαζικοποίηση των συλλογικών διαδικασιών, προσπάθεια συμπόρευσης των αριστερών δυνάμεων σε κάθε επίπεδο, ειλικρινή απεύθυνση στην κοινωνία για τη σημασία της ανατροπής, έμφαση στα ριζοσπαστικά αιτήματα που θέτει ο ΣΥΡΙΖΑ για το άμεσο μέλλον, κάθε δυνατή προσπάθεια σύνδεσης με τους εργαζόμενους μέσα από κοινές διαδικασίες και πάνω απ’ όλα εναντίωση σε κάθε λογική ανάθεσης και αναμονής.
Τώρα είναι η στιγμή να αποχαιρετίσουμε οριστικά την κυβέρνηση, τον κάθε λογής Φορτσάκη και τους κατασταλτικούς τους μηχανισμούς, όχι περιμένοντας, αλλά δρώντας. Έστω και την τελευταία στιγμή, πρέπει να συνεχίσουμε τον αγώνα και να του δώσουμε τα χαρακτηριστικά που δεν είχε το προηγούμενο διάστημα, μη κάνοντας ούτε βήμα πίσω.