Της σύνταξης...

Η πιθανή πολιτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και η ανάδειξη μιας κυβέρνησης της Αριστεράς ανοίγει μεγάλες προοπτικές για τον κόσμο της εργασίας. Προοπτικές, όμως, που για να επιβεβαιωθούν στην πράξη, δεν μπορούμε να επαναπαυτούμε στο εκλογικό και κοινοβουλευτικό πεδίο: η νίκη ή η αποτυχία θα είναι αποτέλεσμα που θα κριθεί, τελικά, από την άμεση εμπλοκή του κόσμου «από τα κάτω» σε μια διαδικασία ανατροπής των πολιτικών και κοινωνικών συσχετισμών που εμπεδώθηκαν στα χρόνια του νεοφιλελευθερισμού και της κρίσης.
Οποιος παριστάνει τον αδιάφορο ή υποτιμά το αποτέλεσμα των επερχόμενων εκλογών, κοροϊδεύει τους ανθρώπους γύρω του αλλά και τον ίδιο τον εαυτό του. Ένα αποτέλεσμα επιβίωσης ή –ακόμα χειρότερα– πολιτικής νίκης του σημερινού κυβερνητικού στρατοπέδου θα ισοδυναμούσε με πολιτική και κοινωνική καταστροφή για τους εργαζόμενους και τις λαϊκές δυνάμεις. 
Ομως και μια εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, από μόνη της, δεν αρκεί. Η ανατροπή της λιτότητας θα χρειαστεί αγώνες, θα χρειαστεί συμπύκνωση των αιτημάτων και των ελπίδων των μαζών σε πολιτική, θα χρειαστεί επιβολή αυτής της πολιτικής πάνω στο μέχρι σήμερα πανίσχυρο (αλλά σε κρίση...) στρατόπεδο της ντόπιας κυρίαρχης τάξης και των δανειστών. 
Οι πολιτικές δυνάμεις της πέραν του ΣΥΡΙΖΑ Αριστεράς –κυρίως το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ– βαδίζουν προς τις εκλογές με μια τακτική που πλέον δεν είναι ρεαλιστικό να αλλάξει. Όμως πρέπει να αλλάξει η τακτική για την επόμενη μέρα. 
Ο χαρακτήρας και η πολιτική της κυβέρνησης της Αριστεράς δεν αφορά μόνον τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και ειδικότερα την αριστερή-ριζοσπαστική πτέρυγά του. Η δέσμευση του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε μια πολιτική που αναδεικνύει –κατ’ ελάχιστον– η «ψήφος ανοχής» απέναντι σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα άλλαζε όλη τη συζήτηση για τις αναγκαίες πολιτικές συμμαχίες. Θα παρουσίαζε μια ρεαλιστική διέξοδο στις δεξιόστροφες πιέσεις για (κάποιας μορφής) κυβέρνηση εθνικής ενότητας. 
Πολύ περισσότερο θα σκιαγραφούσε ένα πολιτικό στρατόπεδο απολύτως απαραίτητο στις μετεκλογικές εξελίξεις. Το πολιτικό Ενιαίο Μέτωπο της Αριστεράς. Που θα μπορεί και θα πρέπει να αποκρούσει τις αντεπιθέσεις του καθεστώτος και των δανειστών. Που θα μπορεί και θα πρέπει να επιβάλει πάνω στην κυβέρνηση τη γραμμή των εργατικών και λαϊκών ελπίδων και όχι την υποχώρηση στις πιέσεις των καπιταλιστών. 
Η μάχη που έρχεται είναι καθοριστική. Θα διεξαχθεί μπροστά στα μάτια της εργατικής τάξης και του λαού, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη και πέρα από αυτήν. Και ο καθένας έχει να αναλάβει καθοριστικές ευθύνες.