Το σχέδιο νίκης στις εκλογές και η «επόμενη μέρα»

Η τελευταία μνημονιακή κυβέρνηση, των Σαμαρά - Βενιζέλου, οδηγήθηκε σε κατάρρευση. Για τη ριζοσπαστική Αριστερά, για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο τρόπος που αυτό επιτεύχθηκε δεν είναι αδιάφορος: ό,τι πετυχημένο υπάρχει στη μάχη για να οδηγηθεί σε κατάρρευση είναι πολύτιμο και πρέπει να ενσωματωθεί στην εκλογική μάχη για τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, και ό,τι είναι χρήσιμο και απαραίτητο για να πετύχουμε μια μεγάλη εκλογική νίκη ενάντια στο αστικό-μνημονιακό μπλοκ και τις εφεδρείες του αποτελεί ταυτόχρονα και την καλύτερη προετοιμασία για τις μεγάλες μάχες της «επόμενης μέρας», ύστερα από τις εκλογές. 
Η συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου δεν κατέρρευσε από μόνη της, αλλά ούτε και ανατράπηκε από το κίνημα και την Αριστερά. Ασφαλώς σε αυτή την εξέλιξη βάρυνε πολύ η κατάρρευση όλων των επιλογών της κυβέρνησης στο διάστημα τουλάχιστον από το γύρο «διαπραγματεύσεων» του Παρισιού στις αρχές Σεπτεμβρίου και ύστερα: του κατενάτσιο στην απαίτηση των δανειστών για λήψη νέων μέτρων και της γραμμής της «πολιτικής διαπραγμάτευσης», της εξαγγελίας για έξοδο του ΔΝΤ από τη συνέχεια του ελληνικού προγράμματος, της εξαγγελίας για τέλος της τρόικας και του μνημονίου. Η διαδοχική κατάρρευση όλων αυτών των «στρατηγημάτων» οδήγησε στο τελευταίο καταφύγιο: την αίτηση για δίμηνη παράταση του μνημονίου και την επίσπευση των διαδικασιών για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. 
«Να πέσουν τώρα»
Όμως, σε όλη αυτή την αλυσίδα των αποτυχιών βάρυναν αποφασιστικά τόσο οι μαζικές λαϊκές διαθέσεις όσο και η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να πιέσει για την άμεση ανατροπή της κυβέρνησης «εδώ και τώρα», αξιοποιώντας την ευκαιρία της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Οι μαζικές λαϊκές διαθέσεις συνέχισαν να επιμένουν αριστερά από το 2012 και ύστερα, παρά τα λάθη (γραμμή «ώριμου φρούτου»), τα σφάλματα και τις προφανείς ανεπάρκειες στη στήριξη των αγώνων, στην πολιτική κινητοποίηση, στην αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα σε καθοριστικές στιγμές (ΕΡΤ, μετρό, απεργία καθηγητών), τη συστηματική καλλιέργεια μειωμένων προσδοκιών από τμήμα του κεντρικού στελεχικού δυναμικού του κόμματος. Η επιμονή των λαϊκών διαθέσεων αριστερόστροφα, επιβεβαιωμένη στον «μεταβατικό σταθμό» των ευρωεκλογών όπου η κυβέρνηση έγινε κυβέρνηση μειοψηφίας, συνέχισε να δημιουργεί ένα πλαίσιο ασφυκτικών πιέσεων στην κυβέρνηση. Αυτή η πίεση ήταν που την υποχρέωσε στο κρεσέντο του «τέλους των μνημονίων», δημιούργησε μεγάλα προβλήματα στις σχέσεις της με τους δανειστές και οδήγησε σε κατάρρευση όλες τις τακτικές που εφάρμοσε.
Όμως, ούτε αυτό από μόνο του θα ήταν αρκετό: Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εγκατέλειπε εγκαίρως τη γραμμή του «ώριμου φρούτου» (γι’ αυτό, η Αριστερή Πλατφόρμα πάλεψε με συνέπεια μέσα στο κόμμα) και δεν «μετέφραζε» αποφασιστικά τη λαϊκή διάθεση στο σύνθημα «Να φύγουν τώρα!», οι λαϊκές διαθέσεις θα έμεναν μετέωρες. 
Ήταν λοιπόν αυτός ο συνδυασμός που οδήγησε στην πτώση της κυβέρνησης. Όμως έχει τεράστια σημασία για τη συνέχεια να αναγνωρίσουμε ότι η πίεση των λαϊκών διαθέσεων δεν εκφράστηκε σε ένα μαζικό κίνημα ανατροπής, αλλά μόνο στο κοινοβουλευτικό επίπεδο. Για το γεγονός αυτό δεν φταίει το κίνημα (που τάχα «δεν τραβάει»), παρά τα αδιαμφισβήτητα μεγάλα προβλήματα κυρίως στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά οι πολιτικές ανεπάρκειες του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς συνολικά. Το γεγονός ότι η κυβέρνηση οδηγήθηκε σε κατάρρευση αλλά δεν ανατράπηκε από το κίνημα και την Αριστερά είναι ένα σημαντικό «κρατούμενο» για τη συνέχεια. 
«Γραμμή ΔΕΘ» ή «διευρύνσεις»;
Σε αντίθεση με μια τέτοια ανάγνωση, το ηγετικό κέντρο του ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι η πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου πρέπει να πιστωθεί στη γραμμή των «διευρύνσεων» για τη διασφάλιση της μειοψηφίας αποτροπής των 121 βουλευτών στη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Όμως, αν κοιτάξουμε λίγο πίσω, τη μεγάλη δυναμική στον ΣΥΡΙΖΑ προσέδωσαν οι δεσμεύσεις της ΔΕΘ για τον κατώτατο μισθό, την επαναφορά της 13ης σύνταξης, την επαναφορά του πλαισίου των συλλογικών διαπραγματεύσεων και συμβάσεων κ.λπ. Αποδεικνύοντας ότι το νικηφόρο σχέδιο για την ανατροπή της κυβέρνησης είναι η ανανέωση, η εμβάθυνση και η μετατροπή σε ενεργή παρουσία και σε μαζικό κίνημα των ελπίδων και των σχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς με την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. 
Αυτός είναι και ο οδηγός για μια νικηφόρα εκλογική μάχη αλλά και για την προετοιμασία για τη δύσκολη «επόμενη μέρα» των σκληρών αναμετρήσεων με το σύστημα: απεύθυνση στην εργατική τάξη, τα πληβειακά λαϊκά στρώματα και τη νεολαία, όπου υπάρχουν ανεκμετάλλευτες εφεδρείες που μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για τη δημιουργία ενός μαζικού λαϊκού ρεύματος ανατροπής. Και επίσης, απεύθυνση στον κόσμο εκείνο που αμφιταλαντεύεται και κινείται μεταξύ ΔΞ/ΔΑ, αποχής και λευκού, αφού δεν καταφέραμε να τον πείσουμε, εξαιτίας της πολιτικής και προγραμματικής αμφισημίας και αμφιταλάντευσης.