Ελπιδοφόρο το «γκάλοπ» σε εργασιακούς χώρους και γειτονιές της Αθήνας

Η Αριστερά, και αυτό είναι που την κάνει «πραγματικό» κομμάτι της κοινωνίας, δεν μετρά τις δυνάμεις της μόνο στα γκάλοπ και στα τηλεοπτικά παράθυρα. Η καρδιά της χτυπά στους εργασιακούς χώρους, στα πανεπιστήμια, στις πλατείες, στα καφενεία και στις λαϊκές. Εκεί όπου ο κόσμος συζητάει, αποδοκιμάζει και ελπίζει. Το κλίμα που συναντούν οι υποψήφιοι βουλευτές και τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ στις περιοδείες και τις εκδηλώσεις είναι η καλύτερη και η πιο έγκυρη φωτογραφία της κατάστασης του κόσμου. Η πλειοψηφία της κοινωνίας δηλώνει πως θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, όμως επίσης ζητάει επίμονα από τους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ να μην κάνουν πίσω, να μη «μασήσουν» τα λόγια τους. 
Η καλύτερη συζήτηση γίνεται στους εργασιακούς χώρους. Εκεί δεν αρκεί απλά ο «αέρας» των πρωτοκλασάτων στελεχών για να δοθούν απαντήσεις. Οι εργαζόμενοι-ες κάνουν δύσκολες ερωτήσεις. Στα νοσοκομεία, στον ΕΟΠΥΥ, στους ΟΑΕΕ, στους δήμους, οι εργαζόμενοι ρωτούν «τι θα κάνετε με τη σύνταξη στα 67», «πώς θα εξασφαλίσετε τη δημοκρατία στην εργασία», «θα διώξετε τους μάνατζερ από τα νοσοκομεία;». Σε πολλές συσκέψεις συμμετέχουν νέοι εργαζόμενοι, για πρώτη φορά. Είναι εκπληκτικό επίσης το πώς ο κόσμος αναγνωρίζει θετικά τους βουλευτές που θεωρεί «δικούς του», όπως η Μαρία Μπόλαρη και ο Αντώνης Νταβανέλος, δηλώνοντας ότι «έχει σημασία να στηρίξουμε αυτούς που θα υπερασπιστούν τις αποφάσεις του συνεδρίου μας και θα κρατήσουν τη σημαία του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά». 
Αλλά και στις λαϊκές και τις περιοδείες σε μαγαζιά, στις συσκέψεις και τις εκδηλώσεις, τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, φίλοι και απλοί ψηφοφόροι, συμμετέχουν ρωτώντας, λέγοντάς τη γνώμη τους, διεκδικώντας περισσότερα ακόμα και από το δηλωμένο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ιδιαίτερα επίμονα και ενδιαφέροντα είναι τα ερωτήματα που θέτει η ΛΟΑΤ κοινότητα, οι μετανάστες-τριες δεύτερης γενιάς, που ζητούν από τον ΣΥΡΙΖΑ να δεσμευτεί και στα πιο δύσκολα ζητήματα και να μην υποχωρήσει στο ρεαλισμό του «να μην τρομάξουμε τους πιο συντηρητικούς» και που περιμένουν από τον ΣΥΡΙΖΑ να τα αλλάξει όλα για να αποκτήσουν φωνή. 
Το κλίμα δείχνει να είναι «ανεβασμένο» και στις νεότερες ηλικίες, με τους 18χρονους που δεν περιλήφθηκαν στους καταλόγους να έχουν συνειδητοποιήσει πλήρως πόσο «επικίνδυνη» θα ήταν η ψήφος τους. Πολλοί δείχνουν προτίμηση και στους πιο νέους ηλικιακά υποψηφίους, όπως ο Χρήστος Σταυρακάκης που έχει συναντήσει πολύ ενθουσιασμό στις περιοδείες όπου συμμετείχε. Μοναδική παραφωνία σε όλες τις περιοδείες και εκδηλώσεις η «κλειστή» εκδήλωση των Νέων ΣΥΡΙΖΑ στο Ίδρυμα Κακογιάννη, που για να συμμετάσχει κανείς έπρεπε να έχει άδεια εισόδου. 
Το ένστικτο του κόσμου, μεγαλύτερων και νεότερων, λίγες φορές πέφτει έξω. Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι και οι νέες, δεν εντυπωσιάζονται από ιλουστρασιόν φυλλάδια και φωτογραφίες φώτοσοπ, ούτε τους ενδιαφέρουν τα «μεγάλα ονόματα». Το πρώτο κριτήριο είναι οι δικοί τους βουλευτές και ο δικός τους ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπίσουν αταλάντευτα τα δικά τους συμφέροντα. Να δουν αυτόν που βλέπουν στην τηλεόραση να κατεβαίνει κάτω στον κόσμο, να τον «περιλαμβάνουν», να τον ρωτούν και να τον διορθώνουν. Όσοι και όσες το έζησαν αυτές τις μέρες κατάλαβαν πως τα ερωτήματα του κόσμου είναι τα πιο δύσκολα και πως η απάντηση θα δοθεί μόνο αν οι βουλευτές συνεχίσουν να βρίσκονται μέσα στον κόσμο και κυρίως να προέρχονται από αυτόν.