Οι προϋποθέσεις της αντεπίθεσης

Ε νώ η κατάσταση όπως διαμορφώνεται επιτρέπει απολύτως την αισιοδοξία για μια μεγάλη εκλογική - πολιτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, για μια μεγάλη πολιτική νίκη όλης της Αριστεράς, τα εκατομμύρια των πραγματικών πρωταγωνιστών αυτής της νίκης ετοιμάζονται να την πανηγυρίσουν σαν δική τους. Ακονίζουν τις ελπίδες τους και ζυγίζουν τις ανάγκες τους ενόψει της «επόμενης μέρας».
Το μήνυμα που στέλνουν, είναι ευανάγνωστο: οι ανάγκες μας δεν μπορούν να συμπιεστούν άλλο. Αλλάζοντας τους πολιτικούς όρους του παιχνιδιού, θέλουμε να αρχίσουμε να παίρνουμε πίσω όλα όσα χάσαμε τα τελευταία χρόνια. Το μήνυμα αυτό, παραπέμπει ευθέως σε ένα στοίχημα που είναι το «κλειδί» των πολιτικών εξελίξεων: ο τρόπος, ο χρόνος και ο βαθμός ενεργοποίησης, εισβολής στο προσκήνιο, των εκατομμυρίων πρωταγωνιστών της μεγάλης πολιτικής νίκης θα κρίνει τα πάντα.
Πολιτικές προϋποθέσεις
Ασφαλώς η μαζική κινηματική ενεργοποίηση συναρτάται με πολλές προϋποθέσεις. Οι πιο θεμελιώδεις όμως απ’ αυτές, τουλάχιστον στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι οι πολιτικές. Και μόνο το γεγονός της ανατροπής της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου, είναι μια μεγάλη αλλαγή των πολιτικών όρων για τη μαζική κινηματική ενεργοποίηση. Όμως, αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Χρειάζονται πολλά περισσότερα:
1. Το γενικό πολιτικό «σήμα» που θα δώσει η κυβέρνηση, αλλά και η γενική κατεύθυνση της κίνησης του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ. Αν η κατεύθυνση είναι η αναζήτηση ενός «έντιμου συμβιβασμού» με το εγχώριο και διεθνές σύστημα, στο πλαίσιο μιας στρατηγικής win-win όπου δανειστές, εγχώρια αστική τάξη αλλά και εργαζόμενοι, όλες οι τάξεις, κερδίζουν και «συμφιλιώνονται» πάνω σε ένα έδαφος κοινών συμφερόντων, τότε θα δημιουργηθούν οι πολιτικές συνθήκες για την απογοήτευση και τη μη ενεργοποίηση του κινήματος. Και στο έδαφος αυτό, θα δημιουργηθούν ταχύτατα οι όροι για μια σκληρή αντεπίθεση του συστήματος.
Η μαζική ενεργοποίηση των «από κάτω» δεν προϋποθέτει βέβαια μια τυφλή ρήξη, αλλά το «κέντρισμα» της πολιτικής αποφασιστικότητας και την αυτοπεποίθηση που γεννά η γενική πολιτική κινητοποίηση για τη μάχη με το σύστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα πρέπει να πρωταγωνιστήσει σε μια τέτοια κατεύθυνση.
2. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα πρέπει όχι απλώς να θεωρήσουν ευπρόσδεκτη την κινηματική πίεση, ακόμη και την εργατική και κοινωνική «ανυπομονησία» που δικαιώνεται από τον τεράστιο όγκο των συμπιεσμένων αναγκών, αλλά και να τη διευκολύνουν με κάθε τρόπο: η άμεση υλοποίηση των δεσμεύσεων για αύξηση του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, επαναφορά της 13ης σύνταξης, επαναφορά του πλαισίου των συλλογικών διαπραγματεύσεων κ.λπ. πρέπει να συνδυαστεί με μέτρα όπως η κατάργηση της παράνομης και καταχρηστικής απεργίας, η κατάργηση της πολιτικής επιστράτευσης, η αλλαγή του νόμου για τα συνδικάτα, δίνοντας σαφές μήνυμα ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα όχι μόνο δεν φοβούνται την ενεργοποίηση των εργαζομένων και των κινημάτων αλλά τη θεωρούν ευπρόσεκτη και την ενθαρρύνουν, αλλά και προστατεύοντας έτσι το δικαίωμα στην απεργία από την αναμενόμενη υπονόμευση του δικαστικού σώματος. Είναι βέβαιο ότι κάποιοι όχι μόνο θα δουν φοβικά το κίνημα, αλλά θα θεωρήσουν κιόλας ότι «παρενοχλεί» και υπονομεύει την υλοποίηση του κυβερνητικού προγράμματος. Θα ισχυρίζονται (όπως το κάνουν ήδη) ότι τα πράγματα πρέπει να γίνουν «υπεύθυνα και θεσμικά» από τα πάνω και όχι με «κατσαπλιαδισμούς» από τα κάτω. Η λογική αυτή είναι λογική ενσωμάτωσης και συμβιβασμού με το σύστημα, και πρέπει να καταπολεμηθεί αμείλικτα!
3. Ο ρόλος του κινήματος δεν είναι απλώς να πιέζει απ’ τ’ αριστερά την κυβέρνηση ή να την υπερασπίζεται από τις επιθέσεις που θα δέχεται από το σύστημα. Θέλουμε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να αξιοποιηθεί σαν μεταβατικό βήμα ώστε να μπει ο κόσμος στο προσκήνιο για να πάρει την υπόθεση στα χέρια του, να διεκδικήσει να πάρει τη ζωή του στα χέρια του. Ο κόσμος που θα παλέψει στα εργοστάσια και τους εργασιακούς χώρους για να υλοποιηθεί η αύξηση του κατώτατου μισθού και να διεκδικήσει ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, θα συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορεί να τα πετύχει όλα αυτά αν δεν αμφισβητήσει το «διευθυντικό δικαίωμα» του εργοδότη. Ο κόσμος που θα παλέψει στην εκπαίδευση για την άμεση κατάργηση του νόμου Διαμαντοπούλου, την άμεση επαναπρόσληψη των διοικητικών υπαλλήλων στα πανεπιστήμια, την άμεση κάλυψη των αναγκών στα σχολεία κ.λπ., θα συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να αμφισβητήσει το «διευθυντικό δικαίωμα» των Φορτσάκηδων, των διευθυντών, της ακρίδας που λυμαίνεται τα πανεπιστήμια έχοντάς τα μετατρέψει σε παροχείς υπηρεσιών στον ιδιωτικό τομέα. Οι καθαρίστριες, οι διαθέσιμοι, οι απολυμένοι, οι αγωνιστές στις Σκουριές, ο κόσμος στις ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις, στην υγεία κ.λπ. στην κίνησή του θα τα βάλει αναπόφευκτα με τους μηχανισμούς εξουσίας που θα βρει στο δρόμο του, τοπικούς, περιφερειακούς, κεντρικούς. Αυτή είναι η πραγματική συνέχεια της «μάχης για την εξουσία», που έρχεται απ’ τα κάτω και συγκροτεί το κίνημα σαν εν δυνάμει άλλο πόλο εξουσίας ενάντια στην εξουσία των «από πάνω». Οι δυνάμεις της Αριστεράς που το κατανοούν αυτό, μέσα κι έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να το υπηρετήσουν με όλες τους τις δυνάμεις.
4. Για να ενεργοποιηθεί, στηριχτεί, συντονιστεί και προσανατολιστεί πολιτικά το κίνημα σε μια τέτοια κατεύθυνση, είναι απαραίτητο το ενιαίο μέτωπο των κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς. Αυτό έχει επίσης τις δικές του πολιτικές προϋποθέσεις: α. Αφήνουμε πίσω τις διαφορετικές εκλογικές τακτικές και αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις της ταξικής πάλης την «επόμενη μέρα» σαν κοινή υπόθεση όλης της Αριστεράς, του κόσμου όλης της Αριστεράς. Με αλληλεγγύη και με τη λογική του ενιαίου μετώπου. Και κυρίως χωρίς τη διασπαστική λογική να βάζουμε τον πήχη εκεί που ξέρουμε ότι ο άλλος δεν θα μπορεί να τον περάσει... β. Ο στόχος δεν μπορεί να είναι να ρίξουμε την κυβέρνηση επειδή δεν υλοποιεί το πρόγραμμα που έχουμε εμείς στο κεφάλι μας, αλλά να αξιοποιήσουμε τη νέα κατάσταση για να μεγιστοποιήσουμε τα κέρδη για το κίνημα και την Αριστερά, να κερδίσουμε θέσεις στη μάχη ενάντια στο σύστημα. Να τα πάρουμε όλα πίσω, δεν σημαίνει ότι πρέπει να τα ζητήσουμε από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ «όλα εδώ και τώρα» -θα ήταν ανάποδος κυβερνητισμός- αλλά να οργανώσουμε το κίνημα για να τα διεκδικήσει. γ. Η στάση απέναντι στην κυβέρνηση: να την υπερασπιστούμε στις επιθέσεις που θα δέχεται από το σύστημα, να «κατοχυρώσουμε» κινηματικά όσα θεσμοθετούνται από την κυβέρνηση, να στρέψουμε πάνω της όλη την πίεση των απαιτήσεων του κινήματος, να την πιέζουμε απ’ τ’ αριστερά και από τα κάτω.
Αυτά είναι τα ελάχιστα ενός πολιτικού προσανατολισμού που κάτω από το γενικό σύνθημα «Να τα πάρουμε όλα πίσω» θα προσπαθήσει να οργανώσει τη γενική αντεπίθεση του κινήματος και της Αριστεράς.