Η νέα κυβέρνηση και τα συνδικάτα

Από τις 26 Γενάρη ένα νέο σκηνικό διαμορφώνεται τόσο μέσα στους εργασιακούς χώρους όσο και μέσα στα συνδικάτα. Η νέα κυβέρνηση εκλέχθηκε με την αμέριστη υποστήριξη της εργατικής τάξης για να εκπληρώσει βασικές προεκλογικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, πολλές από τις οποίες αποτελούσαν και βασικά αιτήματα των συνδικάτων και των περισσότερων εργατικών κινητοποιήσεων.
Οι πρώτες εξαγγελίες της κυβέρνησης, για τις βασικές της δεσμεύσεις για τις συλλογικές συμβάσεις, τον κατώτατο μισθό, την κατάργηση του ανοίγματος των καταστημάτων τις Κυριακές, το σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων, την κατάργηση του νόμου για την αξιολόγηση, την επαναπρόσληψη όλων των διαθέσιμων και των απολυμένων, καθώς και τις προσπάθειες για να σταματήσει η διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων, έχουν σκορπίσει κλίμα αισιοδοξίας και ενθουσιασμού σε δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους, που τα τελευταία χρόνια έβλεπαν τους μισθούς τους να εξατμίζονται και τα δικαιώματά τους να κατεδαφίζονται ένα προς ένα. Αντίστοιχο ενθουσιασμό έχουν προκαλέσει και κάποιες πρώτες κινήσεις, όπως η παρέμβαση για το σταμάτημα των απολύσεων στο Μετρό Θεσσαλονίκης και η άρση της επιστράτευσης των εργαζομένων της ΔΕΗ.
Προβληματισμοί
Δεν λείπουν βέβαια και κάποιοι προβληματισμοί από ορισμένες κινήσεις το λιγότερο ατυχείς, όπως η συνάντηση του υπουργού Υγείας Π. Κουρουμπλή με το διασπαστικό στον κλάδο της υγείας σωματείο της ΠΑΣΥΝΟ ή η τοποθέτηση σε κρίσιμα πόστα της νέας κυβέρνησης στελεχών που έχουν πρωτοστατήσει σε ενέργειες εχθρικές για την εργατική τάξη (π.χ. Σαγιάς και Cosco). Προβληματισμοί που κορυφώθηκαν με τις δηλώσεις του νέου υπουργού Εργασίας Π. Σκουρλέτη, σε πρωινή εκπομπή της τηλεόρασης του ΣΚΑΪ, ότι τα 751 ευρώ στον κατώτατο μισθό θα είναι ενέργεια δευτερεύουσα των συλλογικών συμβάσεων και θα γίνει ύστερα από διάλογο με τους κοινωνικούς εταίρους.
Ένα πρώτο σκληρό φάουλ που ελπίζουμε να διορθωθεί στις προγραμματικές δηλώσεις, γιατί οι εργατογειτονιές που ανέδειξαν πρώτη δύναμη τον ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές τις εκλογές και όλοι οι εργαζόμενοι έχουν πικρή πείρα από το τι σήμαινε διάλογος με τους κοινωνικούς εταίρους τα τελευταία 20 τουλάχιστον χρόνια. Σήμαινε ολοένα και περισσότερο περιορισμό κατακτήσεων για τους εργαζόμενους, ολοένα και περισσότερες ήττες.
Από αυτό το σημείο ξεκινάει και ο καθοριστικός ρόλος των σωματείων αλλά και η ευθύνη του κάθε αγωνιστή και της κάθε αγωνίστριας μέσα στους χώρους εργασίας, η ευθύνη των αριστερών εργατικών παρατάξεων και ιδιαίτερα της παράταξης του ΜΕΤΑ.
Η εφαρμογή ή όχι των δεσμεύσεων της κυβέρνησης πρέπει να ιδωθεί ως μια μεγάλη ευκαιρία ανασύνταξης και ανασυγκρότησης του εργατικού και του συνδικαλιστικού κινήματος. Η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων χρειάζεται να ιδωθεί ως η μεγάλη ευκαιρία να αναζωογονηθούν τα υπάρχοντα σωματεία του ιδιωτικού τομέα αλλά και να φτιαχτούν καινούργια σε χώρους που για χρόνια παραμένουν άβατα για τους συνδικαλιστές (π.χ. καφετέριες, μπαρ κ.ά.) και έχουν οδηγήσει στο θλιβερό αρνητικό ρεκόρ που λέει ότι μόλις το 7% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα είναι γραμμένο σε οποιοδήποτε σωματείο. 
Ήδη οι μεγαλοεργοδότες έχουν αρχίσει να οργανώνονται με όπλα τους μνημονιακούς νόμους και στέλνουν μήνυμα στην κυβέρνηση ότι δεν θα δεχθούν έτσι απλά την επαναφορά των συμβάσεων και του κατώτατου μισθού και θα προχωρήσουν σε απολύσεις. Πέρα από το ότι το υπουργείο Εργασίας αντί να τους διαμηνύσει ότι θα τους καλέσει σε διάλογο θα πρέπει να τους πει ότι μέχρι την ψήφιση των νόμων αυτών όλες οι απολύσεις θεωρούνται άκυρες και ότι θα τους επιβληθούν αυστηρές κυρώσεις αν δεν υπακούσουν, στα σωματεία χρειάζεται άμεσα να πραγματοποιηθούν γενικές συνελεύσεις σε κάθε χώρο. Συνελεύσεις που θα αποφασίζουν κινητοποιήσεις ενάντια σε κάθε εργοδοτική προσπάθεια να μην τηρηθούν τα παραπάνω και που ταυτόχρονα θα απαιτούν από την κυβέρνηση την τήρηση αυτών των δεσμεύσεων με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο, όπως οι άμεσες διενέργειες ελέγχων και άρα οι άμεσες προσλήψεις προσωπικού στο Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας, η άμεση απόφαση να κρατικοποιείται όποια επιχείρηση δεν συμμορφώνεται χωρίς αποζημίωση των μετόχων της κ.ά.
Κύριο ρόλο θα παίξουν τόσο οι κλαδικές και ανά χώρο Οργανώσεις Μελών του ΣΥΡΙΖΑ όσο και οι παρατάξεις που συμμετέχουν στο ΜΕΤΑ. Όχι μόνο χρειάζεται να είναι αυτές που θα πρωτοστατήσουν στην οργάνωση κινητοποιήσεων ενάντια σε αυτούς τους εργοδότες, αλλά πρέπει να δείξουν ότι δεν θα χαριστούν και στην κυβέρνηση και θα οργανώσουν απεργίες και καταλήψεις αν κάνει πίσω. 
Αντίστοιχο ρόλο πυροδότη των εξελίξεων μπορούν να παίξουν και οι ΟΜ ΣΥΡΙΖΑ στις γειτονιές. Άλλωστε, εδώ και καιρό υπάρχει η κατεύθυνση κάθε ΟΜ ΣΥΡΙΖΑ να «υιοθετήσει» και έναν εργασιακό χώρο. Αυτό όπου δεν έχει γίνει πρέπει να προχωρήσει άμεσα. Κάθε ΟΜ του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να μεταφέρει στη γειτονιά της τον παλμό των εργαζομένων και να γνωστοποιεί τις κινητοποιήσεις τους ζητώντας τη στήριξη σε αυτές από όλους. Καθεμία θα πρέπει να οργανώνει κινητοποιήσεις στήριξης των αιτημάτων τους.
Κίνδυνοι
Αυτές οι κινήσεις είναι που θα αποτρέψουν δύο βασικούς κινδύνους. Ο πρώτος να οδηγηθεί το ΜΕΤΑ σε μια εκφυλιστική κατάσταση όπου σήμερα βρίσκεται κυρίως η ΠΑΣΚΕ μέσα από την πρόσδεσή της στο να στηρίζει τις επιλογές του ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνησης και μέσα από τη λογική στελέχωσης του κρατικού μηχανισμού με συνδικαλιστικά στελέχη. Αυτή η λογική δεν συνάδει ούτε με τη ριζοσπαστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ούτε με το ήθος της Αριστεράς. Επίσης, με αυτές τις κινήσεις από τις εργατικές παρατάξεις και τις οργανώσεις μελών του ΣΥΡΙΖΑ, θα βάλει μια και καλή στο προσκήνιο την εργατική τάξη, ως συμμέτοχη και συνυπεύθυνη των εξελίξεων, ως πρωταγωνίστρια των μεγάλων αλλαγών, και όχι ως χειροκροτήτρια της νέας κυβέρνησης και των επιτευγμάτων της.
Είναι ο μόνος ασφαλής δρόμος για να τηρηθούν οι δεσμεύσεις, ο μόνος ασφαλής δρόμος για να συνεχιστεί η πορεία για την αλλαγή της κοινωνίας, για το σοσιαλισμό.