Της σύνταξης...

Περιμένουν, ως πρώτο βήμα, την υλοποίηση των δεσμεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ στη ΔΕΘ. Την αποκατάσταση του κατώτατου μισθού και των Συλλογικών Συμβάσεων, την ενίσχυση των χαμηλοσυνταξιούχων με τη 13η σύνταξη, τη θεσμοθέτηση του αφορολόγητου στα 12.000 ευρώ και την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και του χαρατσιού στο πετρέλαιο θέρμανσης. Είναι τα μέτρα που, όπως σωστά τόνισε ο Α. Τσίπρας, «μπορούμε άμεσα» να επιβάλουμε, ανεξάρτητα από τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, και όχι τα μέτρα που περιγράφουν «αυτά που θέλουμε». 
Η συγκρότηση της «κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ», σε συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, έριξε σκιά αμφιβολίας πάνω σε αυτές τις ελπίδες (βλ. και ανακοίνωση ΔΕΑ, σελ. 5). Και η συζήτηση αυτή θα συνεχιστεί με την κρίσιμη επιλογή για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. 
Η πολιτική νίκη της Αριστεράς στην Ελλάδα προκάλεσε ήδη διεθνείς κινητοποιήσεις: οι χιλιάδες διαδηλωτές στις πλατείες της Ισπανίας προειδοποιούν για το κύμα που ωριμάζει στη Γαλλία, την Ιταλία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία κ.ο.κ.
Η δύναμη αυτή, μαζί με την όξυνση των αντιθέσεων και των ανταγωνισμών στο εσωτερικό του διεθνούς συστήματος, είναι το υπόβαθρο για τις «ρωγμές» που εμφανίζονται στο στρατόπεδο των δανειστών. Η αξιοποίηση αυτών των ρωγμών και εσωτερικών αντιθέσεων είναι θεμιτή, αλλά δεν συνιστά λόγο συνθηκολόγησης και βιασύνης προς έναν «έντιμο συμβιβασμό». Αντίθετα, μόνο επιμένοντας στην ανατροπή της λιτότητας εδώ, θα τροφοδοτούμε το διεθνές ρεύμα αλληλεγγύης και αυτό με τη σειρά του θα αναδεικνύεται σε παράγοντα που θα αποτρέπει τους δανειστές από την επιχείρηση στραγγαλισμού της κυβέρνησης και του κινήματος στην Ελλάδα. 
Η ανατροπή της λιτότητας αρχίζει με τις δεσμεύσεις της ΔΕΘ, αλλά δεν ολοκληρώνεται σε αυτές. Η μαζική ανεργία και το Ασφαλιστικό είναι δύο χαρακτηριστικές «βόμβες» που η μνημονιακή βαρβαρότητα κληροδότησε στην Αριστερά. Η αντιμετώπισή τους συνδέεται με την απόκρουση των ιδιωτικοποιήσεων, με την ανάκτηση των ιδιωτικοποιημένων ΔΕΚΟ, με την κρατικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών, με τη φορολόγηση των πλουσίων, με την κατάργηση των «ελευθεριών» που κατέκτησε το κεφάλαιο στα χρόνια του νεοφιλελευθερισμού. Συνδέεται δηλαδή με το σύνολο των μέτρων που περιλαμβάνουν οι συνεδριακές αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, περιγράφοντας μια «μεταβατική» πορεία προς τη σοσιαλιστική απελευθέρωση. 
Για να μπουν αυτά στην πράξη, το «κόμμα» του ΣΥΡΙΖΑ είναι κρίσιμη προϋπόθεση. Όμως, η πραγματικά αναντικατάστατη προϋπόθεση είναι το μαζικό κίνημα, ο κόσμος και η δράση του «από τα κάτω». 
Με το κίνημα μπροστά, στην περίοδο που άρχισε με την πολιτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, οφείλουμε και μπορούμε να διεκδικήσουμε να τα πάρουμε όλα πίσω!