Όχι. Παγκόσμια οι ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων επιχειρήσεων -συνήθως κοινής ωφέλειας- εκτός από τις άλλες δυσμενείς επιπτώσεις που έχουν (ακριβότερες υπηρεσίες, χειρότερη ποιότητα και κίνδυνοι για τη δημόσια υγεία) οδηγούν τις περισσότερες φορές σε μεγαλύτερη ανεργία.
Ημερ.Δημοσίευσης
Έτσι κι αλλιώς η ιδιωτικοποίηση δεν είναι «επένδυση» από τη σκοπιά της κοινωνίας. Είναι απλώς μια εξαγορά: Ο καπιταλιστής ιδιώτης δεν φτιάχνει από την αρχή ένα εργοστάσιο ή μια υπηρεσία ώστε να δημιουργήσει καινούργιες θέσεις εργασίας προσλαμβάνοντας εργαζόμενους και αναλαμβάνοντας το σχετικό επιχειρηματικό ρίσκο της νέας εταιρείας, αλλά αρπάζει μια υπαρκτή επιχείρηση με εργαζόμενους που έχουν ήδη εξειδικευθεί (με δαπάνες της κοινωνίας), καθώς και με εξασφαλισμένη πελατεία. Αρκετές φορές αυτές οι εταιρείες είναι πραγματικά μαγαζί γωνία που θα έπρεπε με κάθε τρόπο να παραμείνουν στο Δημόσιο (βλ. ΟΠΑΠ). Αντίθετα, εκείνο που γίνεται συνήθως είναι ένα ξεπούλημα, καθώς ο αγοραστής παίρνει την επιχείρηση κοψοχρονιά ή/και με θαλασσοδάνεια από τράπεζες –τα οποία επιβαρύνουν και πάλι το λαό όταν «κοκκινίσουν» και οι τράπεζες χρειαστούν «διάσωση». Κλασική περίπτωση ξεπουλήματος αποτελεί το Ελληνικό, το οποίο είχε κατοχυρωθεί από την προηγούμενη κυβέρνηση στον έναν και μοναδικό υποψήφιο αγοραστή έναντι προκλητικά χαμηλού τιμήματος.
Σε κάθε περίπτωση δε, το πρώτο που κάνουν οι νέοι ιδιοκτήτες (αν δεν το έχουν κάνει ήδη οι φίλοι τους στις κυβερνήσεις) είναι να περικόψουν το «εργατικό κόστος», δηλαδή προβαίνουν σε απολύσεις, μειώσεις μισθών και σε κάθε δυνατή εισφοροδιαφυγή και φοροδιαφυγή επιβαρύνοντας τον κρατικό προϋπολογισμό με λεφτά που θα μπορούσαν να πάνε σε πραγματικά αναπτυξιακή κατεύθυνση.
Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που κερδίζουν αστρονομικά ποσοστά από τις ιδιωτικοποιήσεις. Πρόκειται για τους λεγόμενους συμβούλους ιδιωτικοποιήσεων και γενικά μια σειρά διεθνή παρασιτικά ιδιωτικά γραφεία που ενθυλακώνουν ιλιγγιώδη ποσά «μεσολαβώντας» στις ιδιωτικοποιήσεις. Χωρίς λεφτά δεν μένουν ούτε βέβαια οι αστοί πολιτικοί που «διαμεσολαβούν» γι’ αυτές τις ιδιωτικοποιήσεις. Κι όμως, οι υποστηρικτές των ιδιωτικοποιήσεων έχουν το θράσος να λένε ότι η πολιτική αυτή «κατανέμει σωστά τους οικονομικούς πόρους» για το καλό όλης της κοινωνίας!
Τι λένε όμως τα εμπειρικά δεδομένα; Πανευρωπαϊκή μελέτη που έγινε το 2009 (Piquet, Χέρμαν & Φλέκερ) αποκαλύπτει ότι πράγματι οι ιδιωτικοποιήσεις (που έγιναν μεταξύ 1995 και 2006) οδήγησαν σε μεγάλη μείωση των θέσεων εργασίας και σε ραγδαία αύξηση της μερικής απασχόλησης. Στη Βρετανία η ιδιωτικοποίηση του νερού έφερε μείωση των θέσεων εργασίας κατά 20%. Στη Γερμανία η πλήρης απασχόληση στον τομέα της υγείας μειώθηκε κατά 9,6% και η απασχόληση συνολικά στον κλάδο κατά 4,3%. Στον τομέα του ηλεκτρισμού στην Ευρώπη των 15 το προσωπικό μειώθηκε κατά 1/4 κατά μέσο όρο! Στον τομέα του φυσικού αερίου η απώλεια θέσεων εργασίας έφθασε το 12%.
Σε έναν άλλο κλάδο, τα ταχυδρομεία, υπήρξε γενική μείωση θέσεων εργασίας περίπου 10%, όμως εκείνο που αυξήθηκε ραγδαία ήταν η μερική απασχόληση. Στην Αυστρία η μερική απασχόληση αυξήθηκε κατά 28%, στο Βέλγιο και στη Βρετανία κατά 50% και στην Πολωνία κατά 73%. Στην ίδια τη Γερμανία στα ιδιωτικά ταχυδρομεία η μερική απασχόληση ξεπέρασε το 80%! Φυσικά και οι μισθοί μειώθηκαν: στη Γερμανία, οι μισθοί των ιδιωτικών ταχυδρομείων ήταν 25%-50% χαμηλότεροι απ’ ό,τι στα δημόσια ταχυδρομεία, ενώ στην Αυστρία, εκτός από τις χαμηλότερες αποδοχές, οι εργαζόμενοι εμφανίζονται ως «συνεργάτες» στερούμενοι όλων των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων που ισχύουν για τους μισθοδοτούμενους.
Το πιο σημαντικό είναι ότι η έκθεση δεν βρήκε καμία άνοδο της προστιθέμενης αξίας ή της παραγωγικότητας της εργασίας που να προέκυψε αποκλειστικά λόγω των ιδιωτικοποιήσεων αυτής της περιόδου. Στα ίδια συμπεράσματα καταλήγει και άλλη πανευρωπαϊκή έρευνα που έγινε το 2008 από το Ινστιτούτο των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (Keune, Leschke and Watt): καμία ιδιαίτερη διασύνδεση δεν παρατηρήθηκε μεταξύ ιδιωτικοποίησης και αύξησης της παραγωγικότητας, ενώ επίσης δεν παρατηρήθηκε καμία άνοδος είτε του όγκου παραγωγής είτε των επενδύσεων συνολικά στην κοινωνία. «Τελικά, φαίνεται ότι οι εργάτες είναι αυτοί που πληρώνουν το κόστος της ιδιωτικοποίησης και της απελευθέρωσης μέσα από μια διαρκώς αυξανόμενη πίεση στους μισθούς, η οποία επηρεάζει κυρίως τους εργαζόμενους με τα λιγότερα προσόντα, καθώς και τις γυναίκες», συμπεραίνει η έκθεση.
Αυτή, λοιπόν, είναι η πραγματική εικόνα. Όλα τα άλλα είναι απλώς προπαγάνδα της άρχουσας τάξης που θέλει να αρπάξει τον δημόσιο πλούτο μας.