«Ισλάμ εναντίον Δύσης»;

Η συζήτηση «από τα πάνω» γίνεται όπως πάντα σε μια βάση κομμένη και ραμμένη στους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών για τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, την περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών στη Δύση και την ισλαμοφοβική προπαγάνδα κατά των μεταναστών και προσφύγων. Για την Αριστερά, η συζήτηση πρέπει να γίνεται σε τελείως διαφορετική βάση. 
Η τριπλή αντεπανάσταση
Το Ισλαμικό Κράτος κατόρθωσε να αναδειχθεί σε υπολογίσιμη δύναμη στο πλαίσιο της γενικότερης αντεπανάστασης στον αραβικό κόσμο. Η αντεπανάσταση είναι «τριπλή», όπως είχε πει εύστοχα ο Ζιλμπέρ Ασκάρ: ιμπεριαλιστικά κράτη, αυταρχικά καθεστώτα, φονταμενταλιστικές ομάδες. Ακόμα και όταν τα «μέρη» συγκρούονται μεταξύ τους, η δράση του ενός «τροφοδοτεί» το άλλο. 
Η βαρβαρότητα του Ισλαμικού Κράτους «αναβαπτίζει» σφαγείς όπως ο Άσαντ και αιμοσταγείς δικτάτορες όπως ο Σίσι σε «εθνικούς ήρωες» και «εγγυητές της σταθερότητας». Ωστόσο, ήταν η καταστολή αυτών των καθεστώτων ενάντια και στις κοσμικές επαναστατικές δυνάμεις αλλά και σε πτέρυγες του «πολιτικού Ισλάμ» που δημιούργησαν το έδαφος για την ανάπτυξη του εξτρεμιστικού «τζιχαντισμού». 
Η ίδια «σχέση» χαρακτηρίζει φυσικά και τα δυτικά ιμπεριαλιστικά κράτη με το Ισλαμικό Κράτος. Γι’ αυτό και σε πρόσφατη εκδήλωση στο Λονδίνο, ο Σύρος μαρξιστής επαναστάτης Joseph Daher κατέληξε: «Ο τρόπος για να νικηθεί η ISIS σίγουρα δεν είναι βομβαρδίζοντάς την. Εν μέρει κάπως έτσι δημιουργήθηκε –από τον δυτικό ιμπεριαλισμό και τους δυτικούς βομβαρδισμούς. Η πάλη ενάντια στην ISIS δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο στην ISIS –πρέπει να παλέψουμε και ενάντια στα καθεστώτα στην περιοχή μας». 
Πολιτικά, το Ισλαμικό Κράτος ενισχύθηκε πατώντας πάνω στα θρησκευτικά μίση που υποκίνησαν τα καθεστώτα για να ακυρώσουν το ενωτικό μήνυμα των επαναστάσεων. Προωθώντας βίαια αυτήν τη μισαλλόδοξη «ατζέντα» και το ίδιο, ενισχύει ακόμα περισσότερο αυτό το χαρακτηριστικό της αντεπαναστατικής εποχής. Το ΙΚ στοχοποιεί χριστιανούς, σιίτες, Γεζίντι, Κούρδους κ.λπ. και διάφοροι ηγέτες εμφανίζονται ως «υπερασπιστές» τους. Από τον Άσαντ και τους αλεβίτες της Συρίας μέχρι τον ξαφνικό ενδιαφέρον του Σίσι για τους κόπτες της Αιγύπτου. Η δυναμική ενότητας που είχε απελευθερώσει η αρχική φάση των αραβικών επαναστάσεων έχει σχεδόν ακυρωθεί. 
Δυτικός ιμπεριαλισμός
Η «αξιοποίηση» του Ισλαμικού Κράτους από τις δυτικές κυβερνήσεις είναι εξίσου συστηματική κι επικίνδυνη. Σε αυτήν την περίπτωση, και οι δύο πλευρές «τρέφονται» από την αναπαραγωγή της θεωρίας της «σύγκρουσης των πολιτισμών». Η δράση του ΙΚ οδήγησε σε νέα επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ, ενώ σήμερα συζητιέται η κλιμάκωση των επιχειρήσεων στην πολύπαθη χώρα αλλά και το ενδεχόμενο μιας νέας επέμβασης και στη Λιβύη. Αυτές οι επεμβάσεις γεννούν και τους τζιχαντιστές και τους πρόσφυγες, οι οποίοι στη συνέχεια «εξισώνονται» από τη ρατσιστική προπαγάνδα («καραβιές τρομοκρατών στα σύνορα της Ευρώπης») και ανακηρύσσονται «απειλή για τη Δύση». 
Την κυρίαρχη προπαγάνδα δεν την ενδιαφέρει πως οι πρόσφυγες από τη Λιβύη και τη Συρία κατά πάσα πιθανότητα φεύγουν κυνηγημένοι από τους ένοπλους φονταμενταλιστές. Δεν την ενδιαφέρει επίσης ότι οι «τρομοκράτες» στο Παρίσι ή στην Κοπεγχάγη έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ευρώπη και εκεί πρέπει να εντοπιστούν οι αιτίες που «γεννούν» ενόπλους. Αντίθετα, όλα μπαίνουν κάτω από την ταμπέλα του «Ισλάμ».
Όπως το συνόψισε εύστοχα ο Άρης Χατζηστεφάνου, «οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι οπλίζουν τα χέρια εξτρεμιστών στα γκετοποιημένα κέντρα των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων, η αστυνομία πυροβολεί ό,τι κινείται και τα ΜΜΕ προωθούν την αυτοεκπληρούμενη πλέον προφητεία της σύγκρουσης των πολιτισμών».
Η ηγεσία του Ισλαμικού Κράτους έχει αποδειχθεί ικανή και πρόθυμη να παίξει αυτό το παιχνίδι. Η μαζική εκτέλεση 21 χριστιανών Αιγυπτίων προσφύγων στη Λιβύη και η επακόλουθη απαγωγή 90 χριστιανών στη Συρία δεν είναι τυχαίες. Γράφει ο καθηγητής Χαμίντ Νταμπάσι:
«Στοχοποιούν τους χριστιανούς για να προκαλέσουν την επέμβαση και των τυραννικών καθεστώτων και των ΗΠΑ και της ΕΕ, ώστε οι δράσεις τους να εξελιχθούν σε αυτοεκπληρούμενες προφητείες: ότι ο πόλεμος που διεξάγουν είναι ανάμεσα “στο Ισλάμ και τη Δύση” ... Αυτές οι βάρβαρες επιθέσεις επιδιώκουν να κρύψουν την αδυναμία του ΙΚ και να το κρατήσουν στα πρωτοσέλιδα... Είναι πολύ λιγότερο βίαιοι και φονικοί από το μεξικανικό καρτέλ των ναρκωτικών, αλλά εξαιτίας της αυτοπροβολής της βίας τους κερδίζουν πολύ μεγαλύτερη προσοχή στα ευρωπαϊκά και βορειοαμερικανικά μίντια». 
Το εντυπωσιακό είναι πως διαμορφώνεται μια επιθετική εκμετάλλευση του όρου «χριστιανοί» στα δυτικά ΜΜΕ, αλλά και από δυτικές κυβερνήσεις που εκφράζουν επιλεκτική ευαισθησία στην «προστασία των χριστιανών», παίζοντας ανοιχτά το παιχνίδι της «θρησκευτικής σύγκρουσης». 
Ισλαμοφοβία
Σε αυτό το υπόβαθρο οργανώθηκε το τριήμερο «Ενάντια στον Βίαιο Εξτρεμισμό» στα μέσα Φλεβάρη στην Ουάσινγκτον. Η κυβέρνηση Ομπάμα επέλεξε τον ουδέτερο όρο «βίαιος εξτρεμισμός» και στοχοποιήθηκε αμέσως από τη Δεξιά ότι είναι «μαλακή» απέναντι «στον μουσουλμανικό εχθρό». Βέβαια όλο το τριήμερο εστίασε αποκλειστικά στον «ισλαμικό φονταμενταλισμό» ως βασική απειλή. 
Από το 1980 ως το 2005, σύμφωνα με το FBI, το 94% των τρομοκρατικών επιθέσεων σε αμερικανικό έδαφος έγινε από μη μουσουλμάνους. Από τις 11 Σεπτέμβρη του 2001 μέχρι το 2014 έχουν δολοφονηθεί 190.000 Αμερικανοί. Από αυτούς 37 ήταν τα θύματα τρομοκρατικών επιθέσεων από μουσουλμάνους. Στην Ευρώπη, σύμφωνα με τη Europol, λιγότερο από το 2% των «τρομοκρατικών» επιθέσεων τα τελευταία 5 χρόνια είχαν «θρησκευτικά» (ούτε καν αποκλειστικά «μουσουλμανικά») κίνητρα. 
Κι όμως, καλούμαστε όλοι να πιστέψουμε πως το «ακραίο Ισλάμ» είναι η μεγαλύτερη απειλή για μια κάποια «Δύση» που υποτίθεται πως έχει «κοινά συμφέροντα», και στην πάλη εναντίον αυτής της «απειλής» να θυσιάσουμε τις ελευθερίες μας, τα δικαιώματα των προσφύγων και μεταναστών, τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων που ζουν στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική...