Πάντα επίκαιρο το σύνθημα «ή εμείς ή αυτοί»

Αρκετοί σύντροφοι υποστηρίζουν ότι με τη συγκεκριμένη συμφωνία, αφήσαμε πίσω το μέιλ Χαρδούβελη, ότι η τωρινή κυβέρνηση είναι η πρώτη που έκανε διαπραγμάτευση. Όμως, αυτός είναι πολύ χαμηλός, έως ανύπαρκτος πήχης για τον «όλο ΣΥΡΙΖΑ». 
Το πραγματικό ζήτημα, ήταν και παραμένει για ποια πράγματα προετοιμαζόμασταν. Θέλω να θυμίσω ότι όλες μας οι επεξεργασίες στηρίζονταν στην αποδοχή ότι οι εκβιασμοί θα ήταν μεγάλοι και σε αυτούς απαντούσαμε με διαφορετικό τρόπο. Όλες οι αποφάσεις μας, οι συνεδριακές και οι μετέπειτα στις ΚΕ, κατέληγαν σε ένα δικό μας εσωτερικό συμβιβασμό, όπου υπήρχε κοινή παραδοχή ότι οι δυσκολίες και οι πιέσεις θα ήταν ασφυκτικές. Η διαφοροποίηση κυμαινόταν στο «πόσο» και στο «πώς» θα το «τραβήξουμε». Πάντα όμως στο πλαίσιο της – «δημιουργικής» έστω– ρήξης. 
Επειδή πολλοί σύντροφοι αναφέρθηκαν στους ασφυκτικούς εκβιασμούς, πρέπει να διαλέξουν. Αν είναι έτσι σκληρή η κατάσταση –και έτσι είναι– δεν υπάρχει ο δρόμος της «ευέλικτης ανυπακοής». Ένας δρόμος υπάρχει: μέτρα για την αναδιανομή υπέρ των φτωχότερων στρωμάτων και των εργαζομένων. Σε αυτή την κατεύθυνση τα πρώτα κυβερνητικά νομοσχέδια και αποφάσεις (ανθρωπιστική κρίση, «κόκκινα δάνεια», ΕΡΤ, Σκουριές κ.ά.) είναι σημαντικά. Αλλά για τον κόσμο μας, για τα λαϊκά στρώματα που έχουν υποστεί τεράστιες απώλειες, χωρίς όμως να έχουν εξαθλιωθεί, θα χρειαστούν και άλλες επιλογές που τουλάχιστον θα αντιστοιχούν στο «πρόγραμμα της ΔΕΘ». 
Εξίσου σημαντικές είναι και οι προθέσεις της κυβέρνησης  για την πάταξη της φοροδιαφυγής, για δημιουργία μηχανισμών ελέγχου των διάφορων λιστών, για την σύγκρουση με τη «μαύρη» επιχειρηματικότητα. Χρειάζεται όμως πολύ σύντομα να έρθει στη Βουλή και ένα νομοσχέδιο που θα φορολογεί και τη «λευκή» επιχειρηματικότητα, ώστε επιτέλους να πληρώσει το κεφάλαιο, αυτά που του αντιστοιχούν. Όχι σε επαναστατικές συνθήκες, αλλά στο έδαφος του καπιταλισμού. 
Τέλος, αλλά πρώτο στη σειρά: Οφείλουμε να λέμε την αλήθεια για τα περιθώρια άσκησης φιλολαϊκής πολιτικής που μας αφήνουν οι «θεσμοί» και να λέμε αυτή την αλήθεια απλά και ειλικρινά. Ότι αγωνιζόμαστε για τη ζωή μας. Ότι διεξάγεται ένας αδυσώπητος ταξικός πόλεμος γύρω από το δίλημμα «ή εμείς ή αυτοί», που μπορεί να καταλήξει στο δίλημμα «εντός ή εκτός ευρωζώνης». Να εξηγήσουμε πώς μπορεί να αξιοποιήσει τη δύναμή του ο κόσμος της εργασίας: στα εργοστάσια, στις ΔΕΚΟ, στις τράπεζες, στα νοσοκομεία κ.λπ.
Αυτές τις μέρες, πολλοί, για να ερμηνεύσουν όσα έγιναν, κατέφυγαν στη χρήση τίτλων από τραγούδια ή κινηματογραφικές ταινίες. Θα επιλέξω και εγώ να μιλήσω με τους τίτλους της τριλογία της Μάρως Δούκα: «Αθώοι και φταίχτες», «Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ», «Έλα να πούμε ψέματα». 
Και κλείνω συντρόφισσες και σύντροφοι, λέγοντας ότι φταίχτες δεν μπορούμε να γίνουμε. Ότι πρέπει να παραδεχτούμε ότι το δίκιο είναι ζόρικο και έχει δύσκολες απαιτήσεις. Ότι δεν μας επιτρέπεται, δεν μας αντιστοιχεί, δεν πρέπει να πούμε ψέματα. Ούτε στους εαυτούς μας, ούτε στο κόμμα μας, ούτε στον κόσμο μας.