Μόνος στόχος η εξόντωση του Μουμία

Ο Μουμία Αμπού Τζαμάλ, βραβευμένος Aφροαμερικανός δημοσιογράφος και πρώην μέλος των Μαύρων Πανθήρων, είναι πασίγνωστος ως σύμβολο του αγώνα κατά της θανατικής ποινής. Συνελήφθη το 1981 κατηγορούμενος για τη δολοφονία αστυνομικού, και έπειτα από μια αμφιλεγόμενη δίκη καταδικάστηκε σε θανατική ποινή. Έμεινε 29 χρόνια στην πτέρυγα των θανατοποινιτών, ώσπου έπειτα από συνεχή δικαστικό αγώνα αποσύρθηκε η εσχάτη των ποινών. 
Στις 30 Μαρτίου ο Τζαμάλ μεταφέρθηκε στο αναρρωτήριο των φυλακών της Πενσυλβάνια όπου και κατέρρευσε. Διακομίστηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο όπου παρέμεινε για τρεις μέρες στην εντατική, σε διαβητικό σοκ και ένα βήμα πριν πέσει σε διαβητικό κώμα. Σύμφωνα με μαρτυρίες ανθρώπων που τον επισκέφτηκαν στο νοσοκομείο, η κατάστασή του ήταν άθλια. Εμφανώς αδυνατισμένος, με έκζεμα σε όλο του το σώμα, και με τεράστια δυσκολία στην αναπνοή, ο Τζαμάλ έδινε την εντύπωση ανθρώπου με ιδιαίτερα εύθραυστη υγεία. 
Παρότι ακόμα σε κρίσιμη κατάσταση, σε μόλις τρεις μέρες μεταφέρθηκε πίσω στο αναρρωτήριο των φυλακών. Αναπάντητα μένουν πολλά ερωτήματα, όπως το γιατί δεν μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο νωρίτερα, αφού η υγεία του ήταν σε άσχημη κατάσταση από το Γενάρη και είχε ξεκάθαρα συμπτώματα διαβήτη, γιατί δεν ενημερώθηκε κανείς από τους οικείους του όταν τελικά έγινε η μεταφορά, και γιατί έπρεπε να επιστρέψει στη φυλακή τόσο σύντομα, χωρίς να έχει αναρρώσει. Οι απαντήσεις είναι μάλλον προφανείς, ωστόσο. Ο Μουμία Αμπού Τζαμάλ είναι πρώτον μαύρος και δεύτερον κρατούμενος. Στο μυαλό πολλών και τα δύο συνιστούν παραπτώματα. 
Έχουμε επανειλημμένα διαπιστώσει πόση αξία έχει η ζωή των μαύρων στην Αμερική. Οι εκτελέσεις των μαύρων από αστυνομικούς είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο, και πολλές φορές δεν αποτελούν καν είδηση, με εξαιρέσεις περιπτώσεις όπως του Τρέιβον Μάρτιν και του Μάικ Μπράουν που πήραν μεγάλη δημοσιότητα και προκάλεσαν κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες. Το τελευταίο τραγικό περιστατικό ήταν η εν ψυχρώ δολοφονία του Γουόλτερ Σκοτ από αστυνομικό, ο οποίος τον πυροβόλησε πισώπλατα οκτώ φορές και στη συνέχεια έβαλε χειροπέδες στο πτώμα, «φυτεύοντας» στον νεκρό το τέιζέρ του ως αποδεικτικό ότι του είχε επιτεθεί. Και είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο αστυνομικός θα τη γλίτωνε αν δεν είχε καταγράψει το περιστατικό σε βίντεο αυτόπτης μάρτυρας. 
Για την αξία της ζωής των κρατουμένων δεν χρειάζεται καν να ανατρέξουμε στην Αμερική –υπάρχει πληθώρα εγχώριων παραδειγμάτων. Το νοσοκομείο-κολαστήριο των φυλακών Κορυδαλλού έχει έρθει πολλές φορές στο προσκήνιο, χωρίς να έχει βελτιωθεί στο ελάχιστο η κατάσταση. Πολλοί κρατούμενοι έχουν χάσει τη ζωή τους –με τελευταίο περιστατικό τον περασμένο Μάρτη– επειδή οι γιατροί δεν τους διακομίζουν έγκαιρα σε νοσοκομείο όταν η κατάστασή τους είναι σοβαρή. Ο Σάββας Ξηρός, με 93% αναπηρία, παραμένει έγκλειστος, ενώ πρόκειται να αποφυλακιστεί με διάταξη που θα υπάρχει στο νομοσχέδιο για την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ. Και πολλές είναι οι αντιδραστικές φωνές που καταγγέλλουν την κυβέρνηση για αυτή την ενέργεια, αγνοώντας προφανώς τον σωφρονιστικό χαρακτήρα των ποινών και προτάσσοντας μια εκδικητική λογική. 
Ο Μουμία Αμπού Τζαμάλ, στα 62 του χρόνια, έχοντας πετύχει μαζί με το τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης να αποτρέψει την εκτέλεση της θανατικής ποινής, αντιμετωπίζει τώρα τον κίνδυνο να εφαρμοστεί η ποινή μέσω της ιατρικής αμέλειας, πιθανότατα εσκεμμένης. Και αν στην περίπτωσή του, όντας ένας από τους πλέον διάσημους πολιτικούς κρατούμενους, υπάρχουν πιθανότητες το κίνημα αλληλεγγύης να το αποτρέψει αυτό, για χιλιάδες κρατούμενους δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Και όλα αυτά στην πολιτισμένη Δύση…