Η στάση των δανειστών –αξιοποιώντας την «παράδοση» της καταστροφικής συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, αλλά και τα μεγάλα λάθη της συμφωνίας της 20ής Φλεβάρη– οδηγεί την κυβέρνηση «με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ» σε μια θανάσιμη παγίδα:
Να οφείλει να πληρώνει «στο ακέραιο και εγκαίρως» κολοσσιαίες διαδοχικές δόσεις τοκοχρεολυσίων κρατικού χρέους, αλλά και τις υποχρεώσεις του Δημοσίου προς την κοινωνία, αποκλειστικά με «εσωτερικούς» πόρους και μάλιστα με δρακόντειους περιορισμούς στον εσωτερικό δανεισμό από το τραπεζικό σύστημα. Το τραπεζικό σύστημα που «ανακεφαλαιοποιήθηκε» με δεκάδες δισ. ευρώ που χρεώθηκαν στο δημόσιο χρέος, συμβάλλοντας έτσι τα μέγιστα στο στήσιμο της στραγγαλιστικής μηχανής που σήμερα μας απειλεί.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Η πρόσφατη ΠΝΠ, που συγκέντρωσε τους τελευταίους διαθέσιμους πόρους του ευρύτερου δημόσιου τομέα στον έλεγχο της Τράπεζας της Ελλάδος (που ακόμα διοικεί ο... Γ. Στουρνάρας), αποδεικνύει ότι ο χρόνος μέχρι να κλείσει αυτή η παγίδα είναι ελάχιστος.
Αν η κυβέρνηση δεν βρει διέξοδο διαφυγής, θα υποχρεωθεί σύντομα να ζητήσει δανεισμό όχι πλέον για να πληρώσει τόκους και χρεολύσια, αλλά για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις. Και τότε θα είναι ασφυκτική η πολιτική πίεση πάνω της για να υπογράψει το μνημόνιο 3, που ολοφάνερα πλέον ζητούν οι δανειστές, ως «ελάχιστη» προϋπόθεση για να χαλαρώσουν τη θηλιά. Μια τέτοια εξέλιξη θα είναι καταστροφική για την κυβέρνηση (ανοίγοντας τα σενάρια για «μετεξέλιξη» στην κατεύθυνση της κυβέρνησης εθνικής ενότητας), καταστροφική για το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, καταστροφική για τις ελπίδες των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων που άνθισαν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.
Η διαφυγή από αυτή την παγίδα είναι η στάση πληρωμών προς τους διεθνείς και ντόπιους τοκογλύφους. Η συγκέντρωση όλων των διαθέσιμων πόρων και δυνάμεων προς κάλυψη των κοινωνικών αναγκών. Πρόκειται για μια μείζονα επιλογή ρήξης. Ρήξης με διεθνείς δυνάμεις και «θεσμούς», όπως η ΕΕ, η ΕΚΤ, το ΔΝΤ. Όμως και ρήξης με εσωτερικές δυνάμεις: τις καθεστωτικές δυνάμεις εδώ, που συναίνεσαν στις μνημονιακές πολιτικές, που τις εφάρμοσαν με ζήλο και πλούτισαν από αυτές.
Και ρήξεις τέτοιας κλίμακας δεν είναι δυνατόν να αποφασιστούν την τελευταία στιγμή. Είναι αναγκαία η προετοιμασία γι’ αυτές. Προετοιμασία στην κυβέρνηση, με την ανάπτυξη των προγραμματικών εναλλακτικών λύσεων και των μέσων που θα τις υποστηρίξουν. Προετοιμασία στο κόμμα, με την εγκατάλειψη της παθητικότητας, με την άρνηση του ρόλου τού εκ των υστέρων «νομιμοποιητικού» παράγοντα. Προετοιμασία στις συμμαχίες, με το άνοιγμα της συζήτησης προς την όλη Αριστερά, που θα πρέπει και αυτή να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Προετοιμασία μέσα στην εργατική τάξη και στο λαό, που ως απαράβατη προϋπόθεση έχει το να γίνει γνωστή όλη η αλήθεια. Όλα αυτά (πρέπει να) συγκλίνουν προς την επείγουσα συγκρότηση μιας πλατιάς κοινωνικοπολιτικής δύναμης, που θα έχει να αναμετρηθεί με μεγάλους αντιπάλους και σοβαρά ζητήματα.
Χωρίς αυτές τις επιλογές και αυτές τις προϋποθέσεις, ανεξάρτητα από τις προθέσεις στελεχών που μπορεί να παραμένουν και οι αγνότερες, ο κίνδυνος να παρουσιαστεί η υποταγή ως μονόδρομος γίνεται καθημερινά μεγαλύτερος...