Η εξέγερση στη Βαλτιμόρη

Τελικά ήταν η Βαλτιμόρη. Από όταν οι Αφροαμερικανοί κάτοικοι του Φέργκιουσον στο Μισούρι κατέβηκαν στους δρόμους δείχνοντας ανυπακοή για βδομάδες και μήνες, το ερώτημα δεν ήταν αν θα εξαπλωνόταν η αντίσταση, αλλά πότε θα εξαπλωνόταν και πού θα επανεμφανιζόταν.

Από τις αρχές του 2015 ως τις 28 Απρίλη, οι αστυνομικοί έχουν σκοτώσει 381 ανθρώπους –ένας τρομακτικός «ρυθμός» που μεταφράζεται σε πάνω από 1 δολοφονία κάθε 8 ώρες.
Μία από αυτές τις δολοφονίες ήταν δεδομένο ότι θα προκαλούσε την επόμενη κοινωνική έκρηξη –η οποία, φυσικά, εμφανίστηκε από τα μίντια ως παράλογα «επεισόδια».
Και το καζάνι εξερράγη στη Βαλτιμόρη.
Χιλιάδες –κυρίως μαύροι– άνθρωποι στη Βαλτιμόρη κατέβαιναν στους δρόμους σε όλη τη διάρκεια της εβδομάδας μετά τη μέρα του θανάτου του Γκρέι. Αλλά ήταν οι προκλήσεις της αστυνομίας της Βαλτιμόρης που ώθησαν τους διαδηλωτές σε συγκρούσεις οι οποίες κατέληξαν «σύμφωνα με αναφορές» σε 15 τραυματίες αστυνομικούς. (Όσο για το πόσους ανθρώπους τραυμάτισαν «σύμφωνα με αναφορές» οι μπάτσοι, δεν μπορούμε να πούμε γιατί κανείς δεν «κάνει αναφορές» σε αυτό το θέμα.)
Οι πρώτες μεγάλες συγκρούσεις ξεκίνησαν στο Mondawmin Mall, το σημείο συγκέντρωσης ενός καλέσματος στο Διαδίκτυο για διαδήλωση μαθητών λυκείου. Οι μπάτσοι εμφανίστηκαν με πλήρη κατασταλτική εξάρτυση τύπου Ρόμποκοπ, έκλεισαν τις στάσεις των μέσων συγκοινωνίας για να μη γυρίσουν οι μαθητές σπίτι τους και τους επιτέθηκαν με κλομπ και τέιζερ. Καμία έκπληξη που οι νεολαίοι τούς πέταξαν πέτρες.
Τώρα υπάρχει υστερική συζήτηση στα μίντια για «βία» στη Βαλτιμόρη. Αυτή η συζήτηση έλειπε τα τελευταία 5 χρόνια, στη διάρκεια των οποίων η αστυνομία της Βαλτιμόρης έχει σκοτώσει 109 ανθρώπους, σύμφωνα με την Αμερικανική Ένωση για τις Πολιτικές Ελευθερίες (ACLU).
Σε αυτό το πλαίσιο, η υστερική παρουσίαση από τα ΜΜΕ του πετροπόλεμου ως «ξεσπάσματος βίας» στη Βαλτιμόρη μπορεί να περιγραφεί μόνο ως προσβλητική. Όπως το έθεσε ο ανταποκριτής της «Atlantic», Ta-Nehisi Coates:
«Όταν η μη βία κηρύσσεται στο πλαίσιο της προσπάθειας να αποφευχθούν οι συνέπειες της πολιτικής βιαιότητας, τότε προδίδει τον εαυτό της. Όταν η μη βία ξεκινά στα μισά του πολέμου, με τον επιτιθέμενο να ζητάει “τάιμ άουτ”, αυτή εκτίθεται ως τέχνασμα. Όταν η μη βία κηρύσσεται από εκπροσώπους του κράτους τη στιγμή που το κράτος εξαπολύει τόνους βίας στους πολίτες του, τότε αυτή αποκαλύπτεται ως απάτη». 
Κι όμως, ο Μπαράκ Ομπάμα, ο πρώτος Αφροαμερικανός πρόεδρος μιας χώρας που ιδρύθηκε πάνω στη σκλαβιά των μαύρων, παρουσιάστηκε ως ο επικεφαλής της απάτης όταν κατήγγειλε τους διαδηλωτές ως «εγκληματίες και κακοποιούς».
Η συμμετοχή του Ομπάμα στην ψευδευλαβή χορωδία που καταδικάζει εκείνους που κατέβηκαν στους δρόμους της Βαλτιμόρης, είναι ένα ακόμα χαστούκι στην κοινότητα που αντιμετωπίζει τους «τόνους βίας». Τα λόγια του προέδρου υποτιμούν την οργή χιλιάδων ανθρώπων που διαδηλώνουν με τον υποτιθέμενο «σωστό τρόπο» αλλά παρ’ όλα αυτά βλέπουν την αστυνομία να εξαπολύει σε καθημερινή βάση βία ενάντια στις μαύρες κοινότητες χωρίς να λογοδοτεί ποτέ.
Η έκρηξη στη Βαλτιμόρη δεν είναι μια επανάληψη της αντίστασης στο Φέργκιουσον. Είναι μια επέκταση του αγώνα, είναι η εξέλιξή του σε ένα νέο επίπεδο.
Η Βαλτιμόρη μοιάζει με το Φέργκιουσον στο ότι και οι δύο έχουν πλειοψηφικά μαύρο πληθυσμό που δέχεται τις παρενοχλήσεις και τη βία της αστυνομίας ενώ υφίσταται μια διαρκώς αυξανόμενη ανισότητα. Η μητροπολιτική περιοχή της Βαλτιμόρης είναι 19η σε παραγωγή πλούτου στις ΗΠΑ, αλλά μια έρευνα του Πανεπιστημίου Τζονς Χόπκινς εντόπισε ότι η νεολαία στις φτωχογειτονιές της αντιμετωπίζει συνθήκες παρόμοιες με αυτές στη Νιγηρία και την Ινδία. 
Εκεί η Βαλτιμόρη μοιάζει με το Φέργκιουσον. Διαφέρει από το Φέργκιουσον στο ότι είναι ένα μεγάλο αστικό κέντρο, στην καρδιά της μεγάλης σιδηροδρομικής γραμμής των βορειοανατολικών (ο κεντρικός «Northeast Corridor») και σε απόσταση μίας ώρας από την πρωτεύουσα της χώρας.
Διοικείται από ένα μαύρο πολιτικό κατεστημένο και είναι, όπως έγραψε στα social media ένας αρθρογράφος του socialistworker.org, «πλήρως ενσωματωμένη στο τοπίο που διαμορφώθηκε μετά το Κίνημα για τα Πολιτικά Δικαιώματα –ένα τοπίο που περιλαμβάνει τεράστια επίπεδα φυλετικού διαχωρισμού, οξεία συγκέντρωση φτώχειας και τρομακτική βία, μαζί με μια νέα μαύρη μεσαία τάξη και ένα νέο μαύρο πολιτικό προσωπικό».
Αυτές οι συνθήκες που σχηματίζουν το φόντο της δολοφονίας του Φρέντι Γκρέι θα υποχρεώσουν πολλούς αγωνιστές του κινήματος «Black Lives Matter» να αντιμετωπίσουν τη σχέση μεταξύ ρατσισμού και καπιταλισμού, ακριβώς όπως υποχρεώθηκαν να πράξουν ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και ο Μάλκολμ Χ σε μια άλλη εποχή.
Όπως είπε ο Κινγκ σε μια ομιλία του, λιγότερο από έναν μήνα πριν δολοφονηθεί το 1968:
«Πρέπει να πω απόψε ότι η εξέγερση είναι η γλώσσα εκείνων που δεν ακούγονται. Και τι είναι αυτό που η Αμερική δεν μπόρεσε να ακούσει; Δεν μπόρεσε να ακούσει ότι η ζοφερή κατάσταση των (μαύρων) φτωχών χειροτέρευσε τα τελευταία 12 ή 15 χρόνια. Δεν μπόρεσε να ακούσει ότι οι υποσχέσεις για ελευθερία και δικαιοσύνη δεν υλοποιήθηκαν. Απέτυχε να ακούσει ότι σοβαρά τμήματα της λευκής κοινωνίας νοιάζονται περισσότερο για την ηρεμία και τη σταθερότητα παρά για τη δικαιοσύνη και την ανθρωπιά».
Όσοι αντιμάχονται την αδικία σήμερα αντιμετωπίζουν το καθήκον να «χτίσουν» πάνω στην οργή και τη διάθεση πάλης για αλλαγή που εκφράστηκε στις εκρήξεις στο Φέργκιουσον, τη Βαλτιμόρη και αλλού.