Έξω οι εργολάβοι από τα νοσοκομεία

Η συζήτηση αυτή φαίνεται ότι ανοίγει με θετικό πρόσημο για τον κόσμο μας: Οι καθαρίστριες μαζί με τους αλληλέγγυους στο Αττικό αντιστάθηκαν νικηφόρα ενάντια στις αυθαιρεσίες και τους εκβιασμούς του εργολάβου. Το ΜΕΤΑ Υγειονομικών έχει συμβάλει για να μπει το θέμα ψηλά στην ατζέντα των συνδικάτων και με απόφαση της γραμματείας του θα προχωρήσει σε πρωτοβουλίες για την υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων στα ιδιωτικά συνεργεία και με άμεσο στόχο την επανασύσταση οργανικών θέσεων στις υποστηρικτικές υπηρεσίες του ΕΣΥ που καταργήθηκαν, αλλά και την κάλυψή τους από μόνιμο προσωπικό. Από την πλευρά της κυβέρνησης, ο Γ. Κατρούγκαλος υπέγραψε εγκύκλιο για την ανανέωση των συμβάσεων των καθαριστριών μέχρι το τέλος του 2015 και συγκρότησε επιτροπή για τον έλεγχο της δαπάνης για καθαριότητα που πληρώνει το Δημόσιο στις ιδιωτικές εταιρείες, με κατεύθυνση την πρόσληψη μόνιμου προσωπικού το 2016.
Ρήξεις
Η σημερινή κυβέρνηση και τα συνδικάτα αποδέχονται πλέον ότι με τις εργολαβίες α) καταπατούνται βάναυσα τα εργασιακά δικαιώματα β) οι υπηρεσίες έγιναν χειρότερες και γ) κοστίζουν 30% έως 40% περισσότερο στο Δημόσιο και άρα πρέπει να καταργηθούν. Όμως από εδώ μέχρι τη λύση του προβλήματος το κυριότερο δεν είναι η επεξεργασία τεχνικών προτάσεων, αλλά προηγούνται μια σειρά πολιτικές και συνδικαλιστικές πρωτοβουλίες. Η διαδικασία αυτή θα απαιτήσει μια σειρά συγκρούσεις και ρήξεις για τις οποίες θα πρέπει να προετοιμαστούμε: Πρώτα από όλα να συγκρουστούμε με τους εργολάβους και ιδιαίτερα με τις μεγάλες πολυεθνικές και ελληνικές εταιρείες των ιδιωτικών συνεργείων που διατηρούν στενές μακροχρόνιες σχέσεις μεγάλων συμφερόντων με τους πολιτικούς παράγοντες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και με τους διοικητικούς παράγοντες των νοσοκομείων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση αλλά αυτές οι συνιστώσες του νεοφιλελευθερισμού και των μνημονίων παραμένουν κράτος εν κράτει στα νοσοκομεία, χέρι-χέρι με τους δουλεμπόρους στην εκμετάλλευση των εργαζομένων και στη ληστεία του δημόσιου πλούτου. Το ότι σε καίριες θέσεις οργανισμών στην υγεία διορίστηκαν στελέχη με βαθιές σχέσεις με το κατεστημένο, το ότι ακόμα και οι πιο κραγμένοι διοικητές παραμένουν στη θέση τους, δεν είναι καλό μαντάτο: οι φίλοι των εργολάβων διατηρούν αλώβητη την ισχύ τους μέσα στο κράτος. Η καθημερινή τους εργοδοτική πρακτική, με την «κλωνοποίηση», την ετεροαπασχόληση, τις απολύσεις, τις υπογραφές σε «λευκά χαρτιά», την υφαρπαγή χρημάτων, τη σεξουαλική παρενόχληση, την τρομοκρατία με αποκορύφωμα τη δολοφονική απόπειρα κατά της Κωνσταντίνας Κούνεβα, αποδεικνύει ότι πρόκειται για αδίστακτα επιχειρηματικά συμφέροντα που δεν θα παραιτηθούν αμαχητί από τον πακτωλό κερδών που κονομούσαν από την εποχή του Σημίτη μέχρι σήμερα.
Εδώ θα ήθελα να κάνω μια παρατήρηση για απόψεις που έχουν ακουστεί μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ για τη –δήθεν– λύση του προβλήματος με τη δημιουργία κοινοπραξίας και συνεταιρισμών από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Πρόκειται για πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα: προκειμένου να μη συγκρουστούμε με τους εργολάβους και τις ντιρεκτίβες της ΕΕ, πετάμε το μπαλάκι στους εργαζόμενους, που αφενός δεν διαθέτουν τα απαραίτητα «κονέ» και τις «προσφορές» για να πάρουν διαγωνισμούς, αφετέρου ακόμα κι αν πάρουν κάποιο έργο οι πιέσεις της αγοράς θα τους συντρίψουν όπως έχει δείξει και η εμπειρία.
Δεν χρειάζεται να γίνουμε όλοι «επιχειρηματίες» (είτε με ΚΟΙΝΣΕΠ είτε με συνεργατική οικονομία) για να λειτουργήσει το κράτος υπέρ του κοινωνικού συνόλου. Στις συνθήκες που ζούμε (ανταγωνιστικός καπιταλισμός), οι όποιες επιχειρήσεις αργά ή γρήγορα θα δουλέψουν με βάση το κέρδος ή θα καταρρεύσουν. Ο σχεδιασμός της εργασίας με κριτήριο τις ανάγκες των πολλών δεν αποτελεί «ξύλινη» και «παλιομοδίτικη» αντίληψη. Να σταματήσουμε την άμυνα στις ιδέες Σαμαρά, που θέλουν τα πάντα ενταγμένα σε επιχειρήσεις και θεοποιούν την «αγορά».
Η λύση είναι μία: Κατάργηση των εργολαβιών και επανάκτηση όλων των λειτουργιών που ιδιωτικοποιήθηκαν από το Δημόσιο με την προκήρυξη μόνιμων οργανικών θέσεων.
Αυτό είναι το μείζον, και παράλληλα να ανοίξουμε μια συζήτηση για τον τρόπο πρόσληψης στις νέες θέσεις με δύο βασικές παραμέτρους: Η πρώτη –και την οποία υποστηρίζω ως πιο δίκαιη– είναι αν πρέπει να γίνει πρόσληψη με μοριοδότηση μέσω ΑΣΕΠ ή με απευθείας πρόσληψη του προσωπικού των συνεργείων. Η δεύτερη και δυσκολότερη είναι αν θα συμμετέχουν στο διαγωνισμό για πρόσληψη εργαζόμενοι που προέρχονται από χώρες που δεν ανήκουν στην ΕΕ, όπως π.χ. οι εργαζόμενες από την Αλβανία που αποτελούν και μεγάλο κομμάτι του κλάδου καθώς ο νόμος δεν τους δίνει το δικαίωμα πρόσληψης στο Δημόσιο. Εδώ χρειάζεται άλλη μία τομή αντιπαράθεσης με το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» αλλά και τις ρατσιστικές προκαταλήψεις για να αλλάξει ο σχετικός νόμος.
Τα σωματεία
Σε αυτήν τη διαδικασία ο ρόλος της ριζοσπαστικής Αριστεράς και των συνδικάτων δεν πρέπει να παραμείνει αποκλειστικά διακηρυκτικός και συμβουλευτικός προς την κυβέρνηση, αλλά να αξιοποιήσει ενεργητικά την ευκαιρία που δίνεται να πετύχουμε μια μεγάλη νίκη για την αποκατάσταση των εργασιακών δικαιωμάτων και για την αναβάθμιση του ΕΣΥ. Αποκαλύπτοντας παράλληλα στα μάτια των εργαζομένων το υποκριτικό και όψιμο ενδιαφέρον των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ για την κατάργηση των εργολαβιών, καθώς ήταν οι ίδιες δυνάμεις που σε συνεννόηση με τους πολιτικούς και υπηρεσιακούς παράγοντες των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ επί σειρά ετών όχι μόνο ανέχτηκαν αλλά σε πολλές περιπτώσεις έβαλαν και πλάτη σε διάφορους «φίλους» εργολάβους. 
Αρχίζοντας από την πρωτοβουλία μέσα σε κάθε χώρο δουλειάς για την εγγραφή στα πρωτοβάθμια σωματεία όλων των εργαζομένων στα ιδιωτικά συνεργεία. Μόνο αν μπει μπροστά το σωματείο εργαζομένων μπορεί να μπει φρένο στην ασυδοσία των εργολάβων και των συνεργατών τους ώστε να εφαρμόζουν τη σύμβαση εργασίας με την απειλή της καταγγελίας στην Επιθεώρηση Εργασίας και στη διοίκηση του νοσοκομείου και σε συνεργασία με τα κλαδικά τους σωματεία. Μόνο έτσι θα είμαστε αποτελεσματική ασπίδα προστασίας: οι συνδικαλισμένοι εργάτες πρέπει να κάνουμε το βήμα προς τα πιο αδύναμα τμήματα της τάξης μας για να τους βοηθήσουμε υπομονετικά να αποτινάξουν τον δικαιολογημένο φόβο που τους διακατέχει για το συνδικαλισμό, και όχι να πετάμε κι εμείς την μπάλα στην εξέδρα καλώντας τους πρώτα να αυτοοργανωθούν και έπειτα εμείς να βοηθήσουμε αν μας το ζητήσουν.