Για ποια «έντιμη συμφωνία» μιλάμε;

Πέρα από τους πολιτικούς λόγους της σκληρής τους στάσης (να μην επιβραβευτεί η Αριστερά και ένα πολιτικό πείραμα «ανταρσίας» ενάντια στη λιτότητα), τώρα έχει προστεθεί και ένας δεύτερος, που ενισχύει την ακαμψία τους στις διαπραγματεύσεις: η αίσθηση ότι έχουν στριμώξει την ελληνική κυβέρνηση στα «σχοινιά».
Το πρώτο ενδεχόμενο είναι να υπάρξει συμφωνία. Δεν γνωρίζουμε ασφαλώς τις λεπτομέρειες, αλλά οι συντεταγμένες μιας τέτοιας συμφωνίας έχουν προδιαγραφεί σαφώς: 
Νέα παράταση του υπάρχοντος μνημονίου: Δεν είναι μόνο οι πρόσφατες δηλώσεις του Σόιμπλε και της Μέρκελ που συνηγορούν σε αυτό. Πάνω απ’ όλα, είναι η παρακαταθήκη της συμφωνίας της 20ής Φλεβάρη! Η οποία προβλέπει σαφώς ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος με επιτυχή κατάληξη της 5ης αξιολόγησης, ώστε στη βάση αυτή να εκταμιευτούν τα προβλεπόμενα ποσά. Επειδή λοιπόν αυτή η αξιολόγηση δεν έχει ολοκληρωθεί επιτυχώς, η παράταση του υπάρχοντος προγράμματος πρέπει να θεωρείται δεδομένη – η επίτευξη συνολικής συμφωνίας (που να περιλαμβάνει το χρέος και ένα πλήρες νέο Μεσοπρόθεσμο) είναι απλώς αδύνατο να επιτευχθεί μέσα στον Ιούνιο -και μάλιστα στις αρχές του. Αν πάλι μπορεί να επιτευχθεί εντός του Ιουνίου, τότε θα περιλαμβάνει την παραβίαση όλων των «κόκκινων γραμμών»… 
Στο βαθμό λοιπόν που η κυβέρνηση υπερασπίζεται ακόμη και σήμερα τη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη και παράλληλα θέλει να διατηρήσει έστω τις δύο εναπομείνασες «κόκκινες γραμμές», είναι πολύ δύσκολο να «αποδράσει» από αυτή της τη δέσμευση.
Συνέχιση του «μαρτυρίου της σταγόνας» στη χρηματοδότηση: Το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των χρεολυσίων του 2015 που παραμένουν απλήρωτα, λήγουν μέχρι και το Σεπτέμβριο: 11 δισ. ευρώ σε σύνολο 12,52 δισ. ευρώ. Σε αυτά μάλιστα δεν περιλαμβάνονται οι τόκοι. Από την άλλη, τα οφειλόμενα ποσά χρηματοδότησης από την επιτυχή ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος είναι μικρότερα: 7,2 δισ. ευρώ από τους θεσμούς, 1,9 δισ. ευρώ επιστροφές κερδών των κεντρικών τραπεζών από τα ελληνικά ομόλογα που κατέχουν, 1,2 δισ. ευρώ του ΤΧΣ που επιστράφηκε «εκ λάθους» από την κ. Σακελλαρίου στον ESM, ήτοι σύνολο 10,3 δισ. ευρώ. Και αυτά, υπό την προϋπόθεση ότι θα συμμετάσχει και το ΔΝΤ στις εκταμιεύσεις – που όμως βάζει τις πιο σκληρές απαιτήσεις στις εναπομείνασες «κόκκινες γραμμές» και στο ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων. 
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό: Όπως και με τη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη, έτσι και με μια νέα παράταση, οι εκταμιεύσεις θα γίνονται σταδιακά, επί προκαταβολή των σχετικών «μεταρρυθμίσεων»: το «μαρτύριο της σταγόνας» θα συνεχιστεί, ακόμη και με την επίκληση προφάσεων, ενόψει του νέου γύρου των διαπραγματεύσεων. 
Υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα: Από διάφορες πλευρές προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι πρωτογενή πλεονάσματα ύψους 1%-1,5% για το 2015 και περί το 2% για το 2016 θα είναι «χαμηλά», αποσυμπιέζοντας κάπως τις πιέσεις για άσκηση πολιτικών λιτότητας. Δυστυχώς είναι ανακριβές: Η πρόβλεψη για πρωτογενές πλεόνασμα 3% το 2015 στηριζόταν στην εκτίμηση για πρωτογενές πλεόνασμα 1,5% το 2014 με ανάπτυξη 2,9% το 2015. Ωστόσο, το πρωτογενές πλεόνασμα του 2014 ήταν μόλις 0,3% σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ελληνικού υπουργείου Οικονομικών, ενώ σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των δανειστών είναι αρνητικό (πρωτογενές έλλειμμα). Μάλιστα, διέρρευσαν εκτιμήσεις του ΔΝΤ ότι το 2014 είχαμε πρωτογενές έλλειμμα 1,7% του ΑΕΠ! Επιπλέον, οι νέες προβλέψεις για τους ρυθμούς ανάπτυξης το 2015 είναι 0,4% (Κομισιόν) αντί 2,9%. Τέλος, είμαστε ήδη στα μισά του έτους, επομένως τόσο ο στόχος για το πρωτογενές πλεόνασμα όσο και το όποιο δημοσιονομικό κενό (δηλαδή τα νέα μέτρα περικοπών και φοροεπιβαρύνσεων που «πρέπει» να ληφθούν για να επιτευχθούν οι στόχοι για το πρωτογενές πλεόνασμα) είναι μεγέθη που αφορούν μεν ολόκληρο το 2015 αλλά θα πρέπει να επιτευχθούν στο δεύτερο μισό του! 
Με αυτά τα δεδομένα, πρωτογενές πλεόνασμα στην περιοχή 0,8%-1,5% που συζητιέται, είναι μεν χαμηλότερο σε σχέση με τους προηγούμενους ονομαστικούς στόχους, είναι όμως εξίσου -αν όχι και περισσότερο- δυσβάστακτο σε σχέση με πριν, με βάση τα επικαιροποιημένα θεμελιώδη οικονομικά δεδομένα. 
Ιδιωτικοποιήσεις και φοροκαταιγίδα: Οι «κόκκινες γραμμές» στις ιδιωτικοποιήσεις και το φορολογικό έχουν πέσει «επισήμως» πλέον. Στις ιδιωτικοποιήσεις είναι γνωστό ότι έχει γίνει αποδεκτή η εγγραφή ποσού-στόχου για έσοδα 1,7 δισ. ευρώ το 2015. Αυτό αναλύεται σε έσοδα από την ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων (1,2 δισ. ευρώ), του λιμανιού του Πειραιά (200 εκατ. ευρώ), αλλά και άλλων ιδιωτικοποιήσεων (τρένων, άλλων λιμανιών) ώστε να συμπληρωθεί το 1,7 δισ. ευρώ. 
Στον τομέα των φόρων, παραπέμπεται στις ελληνικές καλένδες το αφορολόγητο των 12.000 ευρώ, παραμένει ο ΕΝΦΙΑ (θα αντικατασταθεί με φόρο με το ίδιο ύψος εσόδων), αλλάζουν οι συντελεστές του ΦΠΑ επιβαρύνοντας τα λαϊκά εισοδήματα, με στόχο να συγκεντρωθούν επιπλέον 800 εκατ. ευρώ, από τα οποία τα 200 εκατ. θα προέλθουν από τη φορολόγηση του πλούτου και θα αντισταθμίσουν ισόποσες απώλειες των λαϊκών εισοδημάτων – φορολογούμε τον πλούτο όχι για να ανεβάσουμε το επίπεδο ζωής των λαϊκών τάξεων, αλλά για να αντισταθμίσουμε μέρος των απωλειών τους από τις νέες φοροεπιβαρύνσεις... 
Διατήρηση της «μαύρης τρύπας» στα διαθέσιμα του Δημοσίου: Σε όλα αυτά δεν υπάρχει ούτε ευρώ για την αναπλήρωση των περίπου 7 δισ. ευρώ που έχουν σπαταληθεί από τα διαθέσιμα του ευρύτερου δημόσιου τομέα στη μετεκλογική περίοδο για την πληρωμή τοκοχρεολυσίων σε συνθήκες χρηματοδοτικού στραγγαλισμού. Η «μαύρη τρύπα» στα διαθέσιμα παραμένει σαν «κεκτημένο» των δανειστών ώστε, πέρα από τις προφανείς συνέπειές της (στάση πληρωμών εντός του ευρύτερου δημόσιου τομέα), να είναι το όπλο ενός διαρκούς εκβιασμού. Το είχαμε ξαναγράψει: επιλέγοντας να «σκουπίσει» τα ρευστά διαθέσιμα του ευρύτερου δημόσιου τομέα για να πληρώνει τοκοχρεολύσια στους εκβιαστές της, η κυβέρνηση βρίσκεται τώρα στην απελπιστική θέση να πρέπει να ζητήσει στη συνολική συμφωνία να περιλαμβάνεται το αντίστοιχο ποσό ώστε να τα επιστρέψει στους φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα. 
Είτε λοιπόν το νέο μνημόνιο που ζητούν οι δανειστές έρθει το φθινόπωρο, με έναν εκτεταμένο πρόλογο μιας τέτοιου τύπου «μεταβατικής» συμφωνίας για την παράταση του τρέχοντος προγράμματος τώρα, είτε τώρα, η ουσία δεν αλλάζει: δεν πρόκειται για συμβιβασμό αλλά για πλήρη υποταγή, δεν πρόκειται για «έντιμη» συμφωνία αλλά για ατιμωτική ήττα. 
Που πρέπει να αποτρέψουμε πάση θυσία!