Απαράδεκτη κάθε εκδοχή υπερλιτότητας

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που οι δανειστές χρησιμοποιούν τον ωμό εκβιασμό τους τελευταίους μήνες, αρχίζοντας από το δεκαήμερο που προετοίμασε τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου. Είναι όμως η πρώτη φορά που αυτός συνοδεύεται τόσο εμφανώς από εκδηλώσεις μόλις υποκρυπτόμενου φόβου αν όχι πανικού για τις συνέπειες όχι μόνο μιας «ρήξης» αλλά έστω και ενός «ατυχήματος» στη διαδικασία της διαπραγμάτευσης με την ελληνική κυβέρνηση.
Από τη μια, λοιπόν, ο πλανήτης όλος (από τον Ομπάμα και τη Μέρκελ μέχρι τον Γιούνκερ και τον Σουλτς) «νουθετεί» –με άκομψο έως ωμό τρόπο– την ελληνική κυβέρνηση να «συνετιστεί» και να συμβιβαστεί με τη χωρίς περιστροφές υλοποίηση ενός σκληρού προγράμματος, από την άλλη το ΔΝΤ προτείνει το ίδιο τη συγκέντρωση των δόσεων στο τέλος του μήνα και αποδέχεται ακαριαία τη... δική του πρόταση ώστε να μην «ανοίξει μύτη» στις περιβόητες αγορές τους. Από τη μια υποβάλλουν προτάσεις που γνωρίζουν και οι ίδιοι ότι δεν θα γίνουν αποδεκτές, από την άλλη το «ελληνικό ζήτημα» παρότι εκτός επίσημης ατζέντας, είναι βασικό στη Σύνοδο των G7, ενώ ο Ομπάμα κάνει αγωνιώδη ραντεβού με τον υπουργό του των Οικονομικών Τζ. Λιου για το «ελληνικό ζήτημα» και δηλώνει ότι πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. 
Η κρίση στο υπόβαθρο
 Η αντιφατική αυτή εικόνα οφείλεται σε έναν και τον αυτό σοβαρό λόγο: τη βαθιά κρίση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, που 7 χρόνια ύστερα από το πρώτο της ξέσπασμα όχι μόνο δεν έχει τιθασευτεί, αλλά σοβεί αδιέξοδη και διαρκώς περιπλεκόμενη. Μόνο στο πλέον πρόσφατο διάστημα, το αγαπημένο τους παιδί η Ουκρανία χρεοκόπησε, τα χρηματιστήρια έχουν πάρει την κάτω βόλτα, οι αγορές ομολόγων διακρίνονται από υψηλή μεταβλητότητα (όπως «κομψά» διατύπωσε ο Μάριο Ντράγκι την κατάσταση εκτίναξης των spreads των κρατικών ομολόγων ακόμη και της Γερμανίας, άρα και του κόστους δανεισμού για τα κράτη), το ΔΝΤ συστήνει στην αμερικανική ομοσπονδιακή κεντρική τράπεζα (FED) να μην ανεβάσει ακόμη τα επιτόκια του δολαρίου και αναθεωρεί προς τα κάτω τις προβλέψεις του για την ούτως ή άλλως ασθενική αμερικανική ανάπτυξη κ.λπ. Αλλά και στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, τα «άγχη» για το δημοψήφισμα της Μ. Βρετανίας για παραμονή ή όχι στην Ένωση, η «πληγή» της Ουκρανίας στα ανατολικά της, το μείγμα οικονομικής στασιμότητας και αποπληθωρισμού που επιμένει, αλλά πάνω απ’ όλα το «ελληνικό ρήγμα», όχι μόνο καθηλώνουν το ευρώ σε καθοδική πορεία, αλλά εντείνουν τις ανησυχίες για την τύχη της ίδιας της ΕΕ και της Ευρωζώνης. 
Η ερμηνευτική βάση αυτής της αντιφατικότητας είναι λοιπόν το γεγονός ότι το σύστημα είναι εξαιρετικά ευάλωτο: Είναι λόγω της κρίσης που εκβιάζουν για ένα πρόγραμμα σκληρής λιτότητας, για ένα νέο σκληρό μνημόνιο –αλλιώς, το μήνυμα ότι σε μια χώρα-μέλος ανατρέπεται ή έστω μετριάζεται ουσιαστικά η λιτότητα, θα αποκτήσει διαλυτική δυναμική για το οικοδόμημα της Ευρωζώνης και κατ’ επέκταση της ΕΕ και θα πυροδοτήσει τον ξερό λόγω της παρατεινόμενης κρίσης «κάμπο» του παγκόσμιου συστήματος. Είναι επίσης λόγω της κρίσης που κρατούν και την αναπνοή τους έχοντας στήσει ένα παγκόσμιο παρατηρητήριο «έγκαιρης προειδοποίησης» με στόχο να εντοπίζονται και ελέγχονται κατά το δυνατόν άμεσα οι υποψήφιες «θρυαλλίδες» –και η Ελλάδα συνιστά την κορυφαία μεταξύ αυτών. 
Προσωρινό συμπέρασμα, αποφασιστικής πολιτικής σημασίας: Είναι υποχρεωμένοι να εκβιάζουν, και όταν εκβιάζουν το «εννοούν», αλλά είναι ταυτόχρονα εξαιρετικά ευάλωτοι, το σύστημά τους και οι ίδιοι. Αν εμείς δεν αφήσουμε περιθώρια, αν αρνηθούμε αποφασιστικά να γίνουμε θύματα των εκβιασμών τους, τότε οι εκβιασμοί τους μπορεί να αποδειχτούν «μπλόφα». Αλλιώς, θα αποδειχτούν «πραγματικοί», πολύ περισσότερο απ’ όσο πραγματικά είναι! 
Οι 47 σελίδες
Το τελεσίγραφο των δανειστών είναι προφανές ότι αποτελεί πολιτικό εκβιασμό! Οι προτάσεις του είναι τέτοιες ώστε να ξεπερνούν τα όρια του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης. Είναι «μανιφέστο» βίαιης ανατροπής της! Είναι η υπερλιτότητα των μνημονίων στην ακραία της, «αυτοκρατορική» εκδοχή. Αλλά και η πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης, με το κείμενο των 47 σελίδων που διέρρευσε (!!!) από διεθνή ειδησεογραφικά μέσα, είναι επίσης εκδοχή μνημονιακής υπερλιτότητας. Το γεγονός μάλιστα ότι κατατίθεται «οικειοθελώς» (πράγμα που την ανακηρύσσει «αριστερό όριο» της πιθανής συμφωνίας) και ότι ήδη βλέπουν το φως της δημοσιότητας διαρροές περί κυβερνητικής διάθεσης για ενσωμάτωση σ’ αυτήν μέτρων από την πρόταση των δανειστών, σημαίνει ότι η όποια συμφωνία θα είναι μετατοπισμένη προς την πλευρά των δανειστών, εξαλείφοντας ακόμη και τα αδύναμα στοιχεία που έχει ως πρόταση «ήπιας υπερλιτότητας» (η διαρκής επιδείνωση των μορφών της μνημονιακής βαρβαρότητας μας υποχρεώνει σε λεκτικούς και εκφραστικούς «βαρβαρισμούς»...). 
Επίσης, η κατάθεση της ελληνικής πρότασης των 47 σελίδων αποτελεί «αριστερό όριο» και στην περίπτωση που πάμε σε νέα «ενδιάμεση» συμφωνία με νέα παράταση του υπάρχοντος προγράμματος –που σημαίνει ότι η «συνολική» συμφωνία που σε αυτή την περίπτωση θα ακολουθήσει θα μετατοπίσει το μνημονιακό πλαίσιο στο έδαφος της συνολικής πρότασης των δανειστών! 
Πέραν όλων αυτών όμως, μια συμφωνία με νέα-υψηλή φοροεπιβάρυνση για τα λαϊκά και μικρομεσαία στρώματα (εισφορά αλληλεγγύης, ΦΠΑ, ΕΝΦΙΑ), με σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις, με ρυθμίσεις για τα κόκκινα δάνεια και την προστασία της πρώτης κατοικίας χειρότερες και από την πρόταση Χατζηδάκη, με τις «κόκκινες γραμμές» σε εργασιακά-ασφαλιστικό να ξεθωριάζουν και με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ να «παγώνει μέχρι νεωτέρας» στο πλαίσιο της δέσμευσης για αποφυγή των «μονομερών ενεργειών», σημαίνει ότι όχι απλώς διατηρείται το εγκατεστημένο τα τελευταία χρόνια μνημονιακό «καθεστώς», αλλά επιδεινώνεται ακόμη περισσότερο. 
Κάτι τέτοιο είναι απλώς αδιανόητο και απαράδεκτο! Η ιστορική δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η κατάργηση των μνημονίων και η ανατροπή της λιτότητας, όχι η αναδιαπραγμάτευση των όρων τους. Ήταν η αναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης, κι όχι η διαπραγμάτευση της λαϊκής εντολής και του προγράμματός του και μάλιστα μέχρι του σημείου να ακυρωθούν εντελώς. Επιπλέον, μια τέτοια προγραμματική-πολιτική ανατροπή θα οδηγήσει αναπόφευκτα και στην ανατροπή της ίδιας της κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, στη ρήξη των σχέσεών του με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, στη δημιουργία κρίσης πολιτικής εκπροσώπησης με «θύμα» τον ΣΥΡΙΖΑ και με ευνοημένες τις πιο επιθετικές δυνάμεις του μνημονιακού τόξου και του συστήματος. 
Αν η πρόταση των δανειστών είναι απλώς αδιανόητη γενικώς, η πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης είναι αδιανόητη για τον ΣΥΡΙΖΑ: δεν είναι πρόταση ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή ούτε καν να συζητηθεί, «καταψηφίζεται»! 
Ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος πλέον είναι η διακοπή της διαπραγμάτευσης, η στάση πληρωμών προς τους δανειστές (αρχίζοντας από τη «συγκεντροποιημένη» δόση του 1,55 δισ. ευρώ του τέλους Ιουνίου), ο άμεσος έλεγχος των τραπεζών (αλλαγή διοικήσεων - εθνικοποίηση) με ταυτόχρονη λήψη μέτρων περιορισμού στην κίνηση κεφαλαίων, η ταχύρρυθμη υλοποίηση του προγράμματός μας, η υλοποίηση μνημονίου ενάντια στο κεφάλαιο, συνολικότερα η υλοποίηση ενός προγράμματος ρήξης με το σύστημα.