Της σύνταξης...

Η πρόταση των «θεσμών» είναι μια αγρίως ενισχυμένη εκδοχή της υπερλιτότητας που έχουν διαμορφώσει τα Μνημόνια 1 και 2. Πρέπει μέχρι τέλους να απορριφθεί, είτε σερβιριστεί ως αυτούσια είτε έρθει τελικά με κάποια «ενδιάμεση» μορφή. 
Η απάντηση σε αυτή την πρόταση δεν μπορεί να είναι το 47 σελίδων «πόνημα»-συμβιβασμός μεταξύ των κυβερνητικών θέσεων και των προτάσεων των «θεσμών» κατά τις διαπραγματεύσεις. Είναι ένα πρόγραμμα που διαιωνίζει τη σημερινή κατάσταση των πραγμάτων (με λίγο περισσότερο ΦΠΑ και με ΕΝΦΙΑ), ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δεσμευτεί για την ανατροπή της. Ένα τέτοιο πρόγραμμα δεν είναι δυνατόν να υπηρετηθεί μεσομακροπρόθεσμα από ένα ριζοσπαστικό-αριστερό κόμμα και από μιαν κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Αν υιοθετηθεί, ανοίγει το δρόμο για ανεξέλεγκτες, δεξιόστροφες πολιτικές εξελίξεις. 
Σήμερα γίνεται σαφές –όπως κάποιοι από νωρίτερα ισχυριστήκαμε– ότι η στρατηγική των διαπραγματεύσεων ήταν αδιέξοδη. Δεν υπάρχει –ούτε ήταν δυνατόν να υπάρξει– συναίνεση των «θεσμών» σε πολιτική αντιλιτότητας, σε αριστερή κυβέρνηση, ακόμα και με την πιο μετριοπαθή μορφή. 
Είναι η ώρα της στροφής στις συκοφαντημένες «μονομερείς ενέργειες». Στην προσπάθεια επιβολής λύσης στους δανειστές, συνυπολογίζοντας τη διεθνή αλληλεγγύη που θα γίνει πιο δραστήρια μπροστά σε μια ριζοσπαστική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ. Στην προσπάθεια ανατροπής του εσωτερικού συσχετισμού των κοινωνικών δυνάμεων. 
Με μέτρα όπως αυτά που προεκλογικά υποσχεθήκαμε: Είναι η ώρα της νομοθετικής αποκατάστασης της ισχύος των ΣΣΕ (και όχι κάποιας ομιχλώδους «διαπραγμάτευσης» με βάση την τεχνογνωσία του ILO). Η ώρα της αποκατάστασης των κατώτατων μισθών και της δέσμευσης για την καταβολή της 13ης σύνταξης στους χαμηλοσυνταξιούχους. Η ώρα της βαριάς φορολογία των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων για να χρηματοδοτηθεί η σωτηρία των ασφαλιστικών ταμείων και των δημόσιων νοσοκομείων. Η ώρα της διακήρυξης του πραγματικού τέλους της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων. 
Είναι η ώρα να σπάσει ο συμβιβασμός με τους τραπεζίτες, τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές. Που αφού την έβγαλαν καθαρή μέσα στην κρίση, τακτοποιούν τώρα τις σχέσεις τους με τη «νέα κατάσταση», προσπαθώντας να μετατρέψουν τα κυβερνητικά αδιέξοδα σε νέες δικές τους ευκαιρίες. Με διακηρυγμένο –μέσω ΜΜΕ– στόχο να ξεφορτωθούν αυτή την «αταίριαστη» κατάσταση το ταχύτερο δυνατόν.
Η ρήξη με τους δανειστές, η στάση πληρωμών και η απονομιμοποίηση του χρέους, η έναρξη μιας συγκεκριμένης αντικαπιταλιστικής πολιτικής με βάση το προεκλογικό πρόγραμμα, είναι η μόνη διέξοδος από το βάλτο. Είναι η μόνη οδός υπεράσπισης της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, υπεράσπισης της μαζικής ελπίδας που εκδηλώθηκε στις 25 Γενάρη.